Αν είχατε απορίες, ο ίδιος ο Μάνφρεντ Βέμπερ, πρώην επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος, ανέλαβε αυτοβούλως να σας τις λύσει.

«Οταν ο Τσίπρας κάνει λάθη στην οικονομική πολιτική του, οι λαοί στην υπόλοιπη Ευρώπη δε θα πρέπει να πληρώνουν τις συνέπειες. Γι΄αυτό, τασσόμαστε εναντίον μιας ευρωπαϊκής ασφάλισης κατά της ανεργίας» τουΐταρε πριν δύο ημέρες ο ευρωβουλευτής του ΕΛΚ.

«Κάθε κράτος – μέλος, οφείλει να αναλαμβάνει την ευθύνη και τις συνέπειες των επιλογών του» είχε πει νωρίτερα, σε μια τηλεμαχία με τον Φράνς Τίμερμανς, τον Ολλανδό επικεφαλής της λίστας των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών για το Ευρωκοινοβούλιο.

Βλέπετε, ο κ. Βέμπερ πιστεύει ότι η ανεργία στην Ευρωζώνη είναι ζήτημα εθνικών αποφάσεων. Και πως, η ανεργία στην Ελλάδα ειδικότερα, οφείλεται στις επιλογές των Ελλήνων, στην «πρόωρη συνταξιοδότηση των εργαζομένων» και άλλα παρεμφερή μυθεύματα όπως η παροιμιώδης «τεμπελιά των Ελλήνων» και η κακή συνήθεια της ελληνικής κυβέρνησης «να ζητάει από τους γείτονές της να την χρηματοδοτούν».

Το πρόβλημα με τα τιτιβίσματα του κ. Βέμπερ δεν είναι ότι αναπαράγουν απεχθή και απαξιωμένα στερεότυπα για τους λαούς του ευρωπαϊκού νότου.

Δεν είναι – για παράδειγμα – το ότι κάνει πως δε γνωρίζει τα στοιχεία του ΟΟΣΑ, φρέσκα φρέσκα από το 2017, που τεκμηριώνουν ότι οι Ελληνες δουλεύουν κατά μέσο όρο 39 ώρες την εβδομάδα – πρώτοι στη λίστα των λαών – την ίδια στιγμή που οι συμπατριώτες του έρχονται τελευταίοι με μόλις 26.

Ούτε ότι η πρόωρη συνταξιοδότηση δεν είναι ελληνικό φαινόμενο· για την ακρίβεια, στην Ελλάδα αναχαιτίζεται διαρκώς – με υψηλό πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση – με αποτέλεσμα να έχει τοποθετηθεί στα 61,4 έτη κατά μέσο όρο (πραγματική ηλικία συνταξιοδότησης σύμφωνα πάλι με τον ΟΟΣΑ) την ίδια στιγμή που η Γερμανία έχει μέσο όρο τα 61,7 έτη. Ολος ο ντόρος για μια διαφορά τριών μηνών!

Ούτε καν ότι η οικονομική πολιτική λιτότητας που επιβλήθηκε στη χώρα μας απαξιώθηκε «με το μαλακό, για να μη μας φορτώσουν και την ευθύνη», από τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (τον ESM) και το ίδιο το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.

Οχι. Το πρόβλημά του είναι ότι κάνει εσωτερική πολιτική με ευρωπαϊκά προσχήματα. Και φαίνεται.

Η ιδέα για ένα «Ευρωπαϊκό Ταμείο κατά της Ανεργίας» είχε πρωτοσυζητηθεί το 2012, δύο χρόνια αφ’ ότου η κρίση της ευρωζώνης είχε αναδείξει τον προβληματικό χαρακτήρα της αρχικής θεσμικής σύλληψης της ΟΝΕ των δύο – και έπειτα «τριών ταχυτήτων».

Δύο χρόνια αργότερα, τέσσερεις πρόεδροι, του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Eurogroup (οι κύριοι Ρομπάι, Μπαρόζο, Ντράγκι και Γιουνκέρ) κατέθεταν μια έκθεση με τίτλο «Προς μια αυθεντική οικονομική και νομισματική ένωση», στην οποία κατέληγαν ότι «η δημιουργία ενός πανευρωπαϊκού ανεργιακού ταμείου θα ανακουφίσει χώρες με ραγδαία αύξηση της ανεργίας και θα οδηγήσει σε μια πανευρωπαϊκή κατανομή του ρίσκου και μια έμπρακτη έκφραση αλληλεγγύης ανάμεσα στους λαούς της Ενωσης».

«Πανευρωπαϊκή κατανομή του ρίσκου». Συγκρατήστε αυτή τη φράση! Είναι ό,τι αποκηρύσσει μετά βδελυγμίας, ό,τι απεχθάνεται περισσότερο, ό,τι επιχειρεί να αποτρέψει με κάθε μέσο και κάθε θυσία το Ευρωπαϊκό Λαικό Κόμμα. Ο Μαύρος Μπαμπούλας της ευρωπαϊκής Δεξιάς. Γιατί αντιβαίνει στη λογική «τα δικά μας, δικά μας και τα δικά σας, δικά μας».

Τόσο πολύ, που αντιτάσσεται σθεναρά ακόμα και στη γνωμοδότηση του ίδιου του Γερμανού Υπουργού Οικονομικών, Ολαφ Σολτς, ο οποίος, το καλοκαίρι του ’18, δήλωνε στο Spiegel:

«Είναι υποχρέωσή μας να συμπληρώσουμε τα εθνικά συστήματα ασφάλισης των ανέργων με ένα πλαίσιο αντασφάλισης σε ολόκληρη την ευρωζώνη».

Και στην ερώτηση αν θα επιβαρυνθεί η Γερμανία, απαντούσε κατηγορηματικά: «η Γερμανία θα βγει κερδισμένη! Τα αποθέματα του γερμανικού οργανισμού ασφάλισης θα παραμείνουν άθικτα, κανένα χρέος δεν πρόκειται να αμοιβαιοποιηθεί ενώ, αντίθετα, θα ενισχυθεί η οικονομική σταθερότητα του συνολικού συστήματος, όπως συμβαίνει, δεκαετίες τώρα, με έναν παρόμοιο μηχανισμό στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής».

Αυτό το “Non Paper” του Σολτς, δεν έχει μόνο οικονομική χροιά. Ενισχύει παράλληλα το κοινωνικό προφίλ του SPD, την ίδια στιγμή που, όλες οι αντιδράσεις στην πρότασή του προέρχονται από την άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος στη Γερμανία, ενός συνονθυλεύματος παραδοσιακών και ακραίων Δεξιών που φρίττουν στην ιδέα της «ευρωπαϊκής αλληλεγγύης» στην οποία προσανατολίστηκε η Γερμανία στις αρχές της δεκαετίας.

Αυτή την εσωτερική πολιτική διαμάχη εκφράζει με το τιτίβισμά του, ο «ευρωπαϊστής» κύριος Βέμπερ. Που μάλλον συγχέει εαυτόν με τον Μαξ Βέμπερ, τον μεγάλο Γερμανό κοινωνιολόγο και στοχαστή, το βασικό έργο του οποίου «Οικονομία και Κοινωνία» ήταν για την αστική τάξη ότι και το «Κεφάλαιο» του Μαρξ για την εργατική.

Μόνο που ο σύγχρονος Βέμπερ δεν έχει καμία σχέση με την «Οικονομική Ηθική» του συνεπώνυμού του. Το μοναδικό σοβαρό αντίλογο στο Μαρξισμό, που αναγνώριζε με ειλικρίνεια ότι ο Καπιταλισμός είναι μια θνησιγενής και αναλώσιμη θεώρηση του τρόπου λειτουργίας της οικονομίας και της κοινωνίας.

Οι σχέσεις του τωρινού Βέμπερ είναι πολύ πιο σαφείς. Πολύ πιο φθαρμένες και απείρως πιο διαβρωμένες. Είναι οι σχέσεις του με την Ακρα Δεξιά που κάποιοι προσπαθούν λυσσαλέα να μας πείσουν ότι «δεν υπάρχει ως υπολογίσιμη δύναμη». Μόνο που, η χαρά, δεν τους αφήνει…

Αυτή είναι η Ακροδεξιά στην Ευρώπη. Και αυτό είναι το χρέος μας: να την αφανίσουμε.