Ο Πάνος Μπιτσαξής είναι ποινικολόγος και συγγραφέας του αυτοβιογραφικού-ιστορικού βιβλίου “΄Οταν το μέλλον έπαιζε κρυφτό..”

•Το είδαμε κι αυτό. Ζούμε σε περίπλοκη και μεταβατική εποχή. Το τι θα γεννήσει μόνο ένα μαντείο μπορεί να προγνώσει με στρυφνό χρησμό.

Έγινε η Αυστραλία παράγων αστάθειας του δυτικού κόσμου. Ποιος θα μπορούσε να το σκεφτεί. Η Κίνα με Ολύμπια ψυχραιμία παρακολουθεί και καιροφυλακτεί.

Γιατί ενός κακού μύρια έπονται. Το γαρ πολύ μιας πανωλεθρίας γεννά παραφροσύνη.

Δεν αρκεί να είσαι δημοκρατικός. Πρέπει να ξέρεις και πώς γίνεται η δουλειά. Γιατί το θέμα δεν είναι μόνο ποιος θα πουλήσει υποβρύχια, είναι πολύ ευρύτερο.

Στα καθ’ ημας. Ο Μακρον μιλάει για ευρωπαϊκή άμυνα και ευρωπαϊκό στρατό. Αν και αυτά θα αργήσουν είναι προς το απόλυτο συμφέρον μας να τα στηρίξουμε όσο μπορούμε. Και το κάνουμε με καλές κινήσεις όπως η πρόσφατη άκρως σημαντική διάσκεψη.

Με τις ΗΠΑ πρέπει να γίνει σαφές και καθαρό. Οι άριστες σχέσεις μας θα διατηρηθούν με την προϋπόθεση να μην κάνουν, γιατί το φοβάμαι, κάποια αιφνίδια τούμπα και αναγορεύσουν την Τουρκία σε παράγοντα της περιφερειακής «ασφαλείας» και «πολύτιμο σύμμαχο» στον ανοχύρωτο ισλαμικό κόσμο. Δηλαδή να μη πληρώσουμε εμείς τη νύφη του Αφγανιστάν και τον αμήχανο κ.Μπλινκεν. Και ως προς αυτό φαίνεται πως η Κυβέρνηση το παλεύει με πολλούς τρόπους και πολύ καλά κάνει. Ο Μενέντεζ δεν είναι αμελητέα ποσότητα. Και διάφορα αλλά που βρίσκουν προχειρολόγες επικρίσεις και αφορούν λόμπυ είναι σωστές κινήσεις αν βέβαια κρατηθεί ένα μίνιμουμ συναίνεσης και απαραίτητης σιωπής.

•Επιμένω μετά πάθους και στο εξής. Μέσα στον όλο σχεδιασμό της εξωτερικής πολιτικής πρέπει να μπει πολύ πιο έντονα η Κύπρος. Είναι μεγάλη αισχυνη να την ξεχνάμε ή να την θεωρούμε παράπλευρη απώλεια. Γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού, παρά τις δηλώσεις η άποψη αυτή παίζει.