Ο Αλέξανδρος Μπέμπης (Κανταρτζής) είναι συνταξιούχος, πρώην επιχειρηματίας που ασχολήθηκε με την ανακύκλωση. Έχει υπό έκδοσιν έξι παιδικά βιβλία.

Έχοντας στην πλάτη μου περισσότερα από σαράντα χρόνια στον ιδιωτικό τομέα και μάλιστα στην λεγόμενη

πραγματική οικονομία, στην βιομηχανική παραγωγή, βίωσα καταστάσεις απείρου κάλους,

για τις οποίες ευθύνονται όλες ανεξαιρέτως οι μονοκομματικές κυβερνήσεις από το 1981 και μετά.

Μέχρι την ημέρα των επερχόμενων εκλογών θα αναφερθούμε σταδιακά σε κάποιες από αυτές τις καταστάσεις

και στις ευθύνες όλων ώστε να ανατραπεί το ψευδεπίγραφο αφήγημα περί σταθερότητας που έχει ανάγκη η χώρα

σε αντίθεση με τις κυβερνήσεις συνεργασίας που προκαλούν τάχα αστάθεια.

Η κομματική ιδιοτέλεια που καμουφλάρεται πίσω από αυτό το επιχείρημα δεν άντεξε στον χρόνο διότι τα στοιχεία

αναδεικνύουν το μέγεθος της ζημιάς που προκάλεσαν στη χώρα οι μονοκομματικές κυβερνήσεις.

Δεν θα επιμερισθούν ευθύνες στα κόμματα που κυβέρνησαν διότι η ιδιοτέλεια διέτρεξε και διατρέχει οριζόντια όλους.

Από το 1981 που η χώρα έγινε πλήρες μέρος της τότε ΕΟΚ άπαντες αναφέρονται στην ανάγκη να παταχθεί

το ”τέρας”(sic) της γραφειοκρατίας, όλοι όμως, με μνημειώδη αμετροέπεια, έκαναν τα πάντα για να την διογκώσουν.

Διαγκωνίζονταν ποιός πρώτα θα χρησιμοποιήσει τον κρατικό μηχανισμό σαν φέουδο, διορίζοντας στρατιές

κομματικών φίλων, δημιουργώντας δεκάδες αχρείαστους οργανισμούς σε μια εγκληματική συναλλαγή.

”Ψήφισέ με για να σε διορίσω ή διόρισέ με για να σε ψηφίσω”.

Ταυτόχρονα και για να δικαιολογήσουν τον λόγο αυτής της ύπαρξης συντηρούσαν μια δαιδαλώδη νομοθεσία

σε αντίθεση με την ευρωπαϊκή πρακτική που υποτίθεται ότι συμπλέαμε.

Με αυτή την εγκληματική για την οικονομία της χώρας μέθοδο καταλήξαμε να έχουμε έναν παχύδερμο,

υδροκέφαλο και αργοκίνητο κρατικό μηχανισμό που για να επιβιώσει και να μακροημερεύσει,

απομυζούσε κάθε κοινοτική επιδότηση συχνά σε συνεργασία και με ιδιωτικές επιχειρήσεις ”βαποράκια”

για τις περιπτώσεις που απαιτούσαν Σ.Δ.Ι.Τ.(Σύμπραξη Δημόσιου Ιδιωτικού Τομέα).

Για να τηρούνται τα προσχήματα γινόταν και επενδύσεις που όμως κόστιζαν πολύ παραπάνω από το πραγματικό

κόστος κατασκευής σε χρήμα και χρόνο που είχαν προϋπολογίσει τα επενδυτικά σχέδια.

Έτσι επιβαρυνόταν ο κρατικός προϋπολογισμός και αυξανόταν συνεχώς ο εξωτερικός δανεισμός αφού μειωνόταν

η παραγωγή εγχώριου πλούτου μέχρι που, νομοτελειακά πλέον, φτάσαμε στη χρεοκοπία του 2010 και τα μνημόνια.

Ιδού το αποτέλεσμα σε άρθρο της εφημερίδας ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ το 2007 για το κόστος της γραφειοκρατίας.    

https://www.kathimerini.gr/economy/local/296122/sta-16-dis-to-kostos-tis-grafeiokratias/

Αν υπολογίσουμε ότι είμασταν στον ευρωπαϊκό μέσο όρο στα 26 χρόνια(1981/2007) παρουσίας μας στην ΕΟΚ,

προκύπτει ένα τερατώδες νούμερο που αντιστοιχεί σε πολύ μεγάλο ποσοστό του εξωτερικού μας χρέους.

Θα είχαμε δηλαδή αποφύγει την καταστροφική κρίση του 2010 αν αντί να δαπανούμε το 7% για να ”λειτουργεί”

η γραφειοκρατία στη χώρα δαπανούσαμε το 3,5%(μ.ο. στην ΕΕ) για να λειτουργήσει.

Συνέπεια επίσης αυτών των πολιτικών ήταν η ελληνική κοινωνία να έχει γαλουχηθεί με προσδοκίες πολύ μεγαλύτερες

από την πραγματική ικανότητα τής ελληνικής οικονομίας, πιστεύοντας ότι τα πράγματα είναι εύκολα.

Η  αποβιομηχάνιση και η στροφή κυρίως σε παροχή υπηρεσιών και μάλιστα κακής ποιότητας υπήρξε καταστροφική

εκμηδενίζοντας σχεδόν κάθε αναπτυξιακή δυναμική σε ένα περιβάλλον διαβρωμένης εργασιακής ηθικής.

Κάτω από αυτό το βαρύ και νοσηρό πέπλο ο ιδιωτικός τομέας ασφυκτιούσε, ανθηρές βιομηχανικές και βιοτεχνικές

επιχειρήσεις έκλειναν ή μεταφερόταν σε γειτονικές χώρες.

Η γιγάντωση του εξωτερικού χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ είχε ως μονόδρομο να συντελεστεί η μεγαλύτερη

στα χρονικά της ελληνικής ιστορίας αντιστροφή της αλληλεγγύης των γενεών.

Κοντολογίς αντί να κληροδοτήσουμε στις επερχόμενες γενιές μια ακμάζουσα οικονομία αξιοποιώντας κοινοτικές

επιδοτήσεις, ”πακέτα Ντελόρ κ.λ.π. τις χρεώσαμε με ένα τερατώδες εξωτερικό χρέος πιστεύοντας με απόλυτη

ανευθυνότητα ότι η κατασπατάληση και καταλήστευση όλων αυτών των πόρων είναι κάτι φυσιολογικό και αμελητέο.

Τίποτε από όλα αυτά δεν θα συνέβαινε αν κυβερνούσαν τη χώρα κυβερνήσεις συνεργασίας όπως γίνεται

στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες που βρίσκονται στις πρώτες θέσεις των δεικτών ευημερίας,

σε αντίθεση με την δική μας που ”κοσμεί” τις τελευταίες παρά τα 42 χρόνια ως πλήρες μέλος της Ε.Ε.

Υ.Γ.1. Αξίζει να μνημονεύσουμε κάποια πρόσωπα που έκρουαν έγκαιρα τον κώδωνα του επερχόμενου κινδύνου

της οικονομικής αλλά και κοινωνικής καταστροφής από την δεκαετία ακόμη του ’80.

Στέφανος Μάνος, Γιάννης Μαρίνος, Κώστας Καββαθάς και άλλοι λιγότερο γνωστοί.

Υ.Γ.2. Ένα παράδειγμα για να κατανοήσουν όσοι δεν είχαν την ”τύχη” να αντιμετωπίσουν την ελληνική πραγματικότητα.

Για να λάβει άδεια λειτουργίας στη χώρα μας μια παραγωγική επιχείρηση χρειαζόταν αρκετούς μήνες αναμονής

και ένα πλήθος φακέλων προς διάφορες υπηρεσίες υπουργείων.

Στην γειτονική μετακομμουνιστική Βουλγαρία ήταν ζήτημα λίγων ημερών.