Δημήτρης Κατσούλας

Λιγνή σαν κυπαρίσσι και από όσο αφήνει η μαντήλα να μένουν ακάλυπτα τα μάτια της, φαίνεται πολύ όμορφη. Όρθια και δίπλα από την μεσαία πόρτα του αστικού λεωφορείου, έχει στα πόδια της μια τσάντα ακουμπισμένη. Το βλέμμα της αετίσιο και καρφωμένο κατά την μεγαλύτερη διαδρομή έξω, δείχνει πολύ ήρεμη και αποφασισμένη. Κάποια στιγμή που τρεμόπαιξαν τα χείλη της μου φάνηκε ότι προσεύχεται. Όπου να ‘ναι υπέθεσα, καταφθάνει ο χρόνος να προβεί στο απονενοημένο. Μια παράκληση απομένει δυνατή στον Αλλάχ για να τινάξει στον αέρα εαυτόν και ολόκληρο λεωφορείο.

Προχωρώντας δυο τρεις στάσεις παρακάτω, στο μυαλό μου το αρρωστημένο άρχισε να δουλεύει το σενάριο: Μια μεμονωμένη φρικιαστική είδηση από αυτές που καταγράφονται καθημερινά στον κόσμο θα αποτελούσε και το σημερινό συμβάν. Ένα μυαλό που σκηνοθετεί τέτοιες σκηνές, ένα μυαλό που με την πρώτη ευκαιρία βλέποντας κάποιον μετανάστη στριμωγμένο σε μια γωνία όπου χωρίς να μπει στη διαδικασία να σκεφθεί εάν έχει να φάει, εάν έχει σπίτι να μείνει και παιδιά να αναθρέψει, κατευθείαν του φορτώνει το ρατσιστικό του μένος.

Πάντως, την γλυτώσαμε και σήμερα, περάσαμε την λεωφόρο απέναντι ακέραιοι και ασφαλείς, προφθάσαμε να πάμε το μεροκάματο στο σπίτι, την σκαπουλάραμε από τις ‘τρομοκρατικές επιθέσεις’. Απομένει τώρα να την βγάλουμε ‘καθαρή’ και από τις ‘επιθέσεις’ ενός λίαν φαντασιόπληκτου μυαλού.