Ο θάνατος του διάσημου αστροφυσικού προκάλεσε παγκόσμια συγκίνηση. Όχι μόνο για τα επιστημονικά του επιτεύγματα αλλά γιατί ξεπέρασε τα ανθρώπινα όρια. Φοιτητής διαγνώστηκε με νόσο κινητικού νευρώνα. Οι γιατροί μας δίνουν μέχρι τρία χρόνια ζωής. Δεν θα επεκταθώ στην βιογραφία του. Κατά παράκληση νεαρού που έχασε πρόσφατα την μητέρα του, θα γράψω τι θα αντιμετώπιζε αν ήταν Έλληνας.

Κατ’αρχήν δεν θα είχε πρόσβαση σε πανεπιστήμιο και θα πλήρωνε ο ίδιος τις μετακινήσεις του.

Δεν θα μπορούσε να πάρει διοφθαλμικό μηχάνημα να γράφει με μάτια γιατί η επιστημονική επιτροπή των γιατρών του ΕΟΠΥΥ, γνωμάτευσε, πως το μηχάνημα δεν ανακουφίζει τον ασθενή.

Θα μετρούσε κεραμίδια της απέναντι οικοδομής για να περνά η ώρα.

Θα έκανε Τραχειοτομή και θα’ταν ανενημέρωτος για τις συνέπειες σε νοσηλευτικό και οικονομικό επίπεδο.

Θα χρειαζόταν περίπου τριάντα Καθετήρες Αναρρόφησης την μέρα και το ταμείο θα του ενέκρινε πενήντα τον μήνα.

Θα βολευόταν με άλλου τύπου Τραχειοσωληνα και το ταμείο θα πλήρωνε συγκεκριμένο τύπο μόνο Τραχειοσωληνα.

Θα ήθελε νοσηλεία νύχτα μέρα, και δεν θα’χε ούτε έναν νοσηλευτή.

Θα του’κανε αναρρόφηση η εξάχρονη εγγονή του.

Στην Αγγλία επιτρέπεται να κάνουν μόνο νοσηλευτές αναρροφήσεις.

Δεν θα’χε τρία άτομα να τον φροντίζουν σε κάθε βάρδια.

Θα βασιζόταν στην οικογένεια που θα σήκωνε τα χέρια ψηλά από το βάρος των απαιτήσεων και τα παιδιά του θα ξεσπούσαν σε κλάματα επειδή δεν θα μπορούσαν να βοηθήσουν.

Τέλος αν πέθαινε σε καμιά εντατική από πνευμόνια, θα’ψαχνε οδικώς να πάει Ελβετία για ευθανασία.

Καλό σου ταξίδι Στίβεν στο Σύμπαν.

Αν ζούσες Ελλάδα θα πέθαινες άγνωστος.

* Η Κική Τσακίρη είναι οικονομολόγος