Η Ιωσηφίνα Τσουμπή είναι απόφοιτος της Γαλλικής και Ελληνικής φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής Αθηνών. Εργάστηκε ως καθηγήτρια Γαλλικών και την τελευταία εικοσαετία εκτελεί φιλανθρωπική εργασία συμβάλλοντας στην σίτιση άπορων οικογενειών. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Το βιβλίο της “Η νύφη της απέναντι πολυκατοικίας” κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΔΙΑΝΟΙΑ. 

Αθήνα Διαμαντόπετρα…

Περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα…

…της γης το δαχτυλίδι…

Ναι , σαρκάστε-γελάστε-ειρωνευτείτε ! Δεν θα σταματήσουμε να την αγαπάμε ..

Και λέγοντας “σταματήσουμε”  , εννοώ εμάς  που  είναι το “χωριό ” μας γιατί στην Αθήνα γεννηθήκαμε , μεγαλώσαμε , κάναμε οικογένειες, συνεχίζουμε να ζούμε.

Εμείς Πάσχα, Χριστούγεννα, καλοκαίρια  παραμένουμε στην πόλη, γιατί η Αθήνα είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μας κι ίσως και να είναι οι μόνες φορές που ζηλεύουμε λιγάκι!

Για εμάς λοιπόν η Αθήνα είναι  η λαχτάρα μα και το μαράζι μας !

Ναι , είναι μια σχεδόν απάνθρωπη πόλη, μια πόλη όπου αναπνέεις τσιμέντο , καυσαέριο , την ανάσα του διπλανού σου που μένει τόσο δίπλα, μα τόσο μακριά !

Είναι μια πόλη σχεδόν φάντασμα, επειδή αρκετοί έως και πολλοί κάτοικοι της την περιφρονούν , δεν θέλουν να την “βλέπουν” στην πραγματικότητα , μα εξακολουθούν να την κατοικούν.

Κάποτε, μέσα σ ένα ταξί  άκουγα τον ταξιτζή για ώρα να βρίζει την Αθήνα μου. Τον ρώτησα  γιατι δεν επιστρέφει στο χωριό του ή στην πόλη του αφού τίποτα δεν του αρέσει εδώ…” μα εδώ βρήκα δουλειά , εδώ εργάζομαι  , πως να γυρίσω για πάντα στον τόπο μου; ” απάντησε .Τον ξαναρώτησα γιατί όμως βρίζει  την πόλη που του έδωσε και συνεχίζει να του δίνει ψωμί; Η απάντησή του…”Δε φτάνει που είσαι Αθηναία , είσαι και γλωσσού “.

Του ζήτησα να σταματήσει και κατέβηκα.

Το πρόβλημα με την Αθήνα άρχισε πριν πάρα πολλά χρόνια με την εσωτερική μετανάστευση , όταν Έλληνες εγκατέλειπαν τα χωριά τους για την Αθήνα , σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής.

” Μα ήρθαν τόσοι πολλοί , που θα έμεναν , πως θα εύρισκαν στέγη, έπρεπε να χτιστούν σπίτια , πολυκατοικίες , υποστηρίζουν κάποιοι. Και λες και δεν υπήρχαν πολεοδόμοι με ταλέντο και όραμα που θα μπορούσαν να σχεδιάσουν μια πόλη -παράδειγμα , ο σχεδιασμός των σπιτιών -δρόμων-πεζοδρομίων  ανατέθηκε σε “ημέτερους και μέτριους”.

Κι έτσι άρχισε η άναρχη δόμηση , τα σπίτια κλουβιά για να βγουν πολλά διαμερίσματα, πολυκατοικίες χωρίς κενά πρασιάς ανάμεσα τους. Η αντιπαροχή δημιούργησε τους νεόπλουτους , το οικοπεδάκι που πουλήθηκε στο χωριό τους νεο-αστούς, που κατά βάθος πάντα νοσταλγούσαν το παιδικό κρυφτό και κυνηγητό στα λασπωμένα δρομάκια  της ιδιαίτερης πατρίδας τους -και δεν τους αδικώ.

Η Αθήνα όμως συνέχιζε να ασχημαίνει, λες και κάποιοι ζήλεψαν την Ακρόπολη της, τον Λυκαβηττό της , την Πλάκα , το Θησείο με την απίστευτη ενέργεια ,  τους 5-6 μεγάλους φαρδείς δρόμους στο ιστορικό κέντρο με τα υπέροχα Αρχοντικά που ευτυχώς κάποια γλύτωσαν την αντιπαροχή γιατί χαρακτηρίστηκαν διατηρητέα. Όμως οι υπόλοιποι στενοί επί το πλείστον δρόμοι  , στενάζουν από τα μποτιλιαρίσματα , αυτοκίνητα , μηχανάκια , μηχανές , ταξί …ουφ …μα πως να πάει στη δουλειά του ο καθένας , αφού τα ΜΜΜ δεν είναι και ότι καλύτερο στην Αθήνα , αν εξαιρέσουμε βέβαια το Μετρό και τον Ηλεκτρικό που όμως δεν εξυπηρετεί όλους.

Λες και κάποιοι ζήλεψαν τα όμορφα προάστεια που γέμισαν κι αυτά πολυκατοικίες , αυτοκίνητα και εστιατόρια όλων των ειδών  – Α ! ο Έλληνας όλα κι όλα , κοιτάζει να γεμίσει πρώτα απ όλα το στομάχι του !

Λες και ζήλεψαν τις τόσο κοντινές παραλίες της  , με τις πεντακάθαρες θάλασσες -ποιά πρωτεύουσα  στον κόσμο έχει τόσες παραλίες σε απόσταση μισής ώρας από το κέντρο της; Τις βρώμισαν κι αυτές , αν οχι όλες , αρκετές πάντως .

Μετά ήρθε η μετανάστευση , οι πρόσφυγες, που ήρθαν οι άμοιροι ψάχνοντας μια καλύτερη ζωή.

Κι ολόκληρες αστικές περιοχές ποιοτικά αξιοπρεπέστατες υποβαθμίστηκαν προκειμένου να τους δοθεί και πάλι μια στέγη. Όσοι κάτοικοι αυτών των περιοχών είχαν την δυνατότητα , έφυγαν για αρκετά απομακρυσμένα προάστεια και ζώντας μακριά από το κέντρο όπου είναι στοιβαγμένες  οι δημόσιες υπηρεσίες και γραφεία επιχειρήσεων, άρχισαν να περνούν ένα μεγάλο μέρος της ημέρας τους  μέσα σ ένα κουτί -γιατί ένα μεγάλο κουτί είναι το αυτοκίνητο- για να γυρίσουν το βράδυ στο σπίτι τους να φάνε , να δούνε λίγο  τα παιδιά τους  και να κοιμηθούν  για να ξαναρχίσουν την επομένη την ίδια στρεσσογόνο ζωή.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά;

Γιατί η Ελλάδα πάλι καίγεται….γιατί η Αθήνα μου πάλι όπως κάθε χρόνο καίγεται , κάθε χρόνο και σε διαφορετική περιοχή…τυχαίο; Δε νομίζω..Καίγεται η Αθήνα (σ αυτήν αναφέρομαι σήμερα) και το φταίξιμο είναι των πολιτών που πετάνε τσιγάρα, που καίνε  λίγα χόρτα στο οικοπεδάκι τους , που κάνουν μπάρμπεκιου στα δάση…..Μα και βέβαια φταίνε κι αυτοί , αλλά το μεγαλύτερο φταίξιμο το έχει το κράτος-μη πρόνοιας !!

Σε κάθε μικρή καταιγίδα , πνιγόμαστε και φταίνε οι πολίτες που βγαίνουν από το σπίτι   τους ενώ βρέχει  και επί πλέον δεν φοράνε γαλότσες , πέφτουν κάτω κι ενοχλούν τα ασθενοφόρα και γεμίζουν τα νοσοκομεία…Ε! και τι να κάνουν βάζουν και ράντζα !!Δεν φταίνε σε καμία περίπτωση τα ποτάμια που μπαζώθηκαν πρόχειρα  για να γίνουν δρόμοι κακοφτιαγμένοι , με κάκιστα συντηρημένα φρεάτια.

Πνιγόμαστε γιατί χτίζουν επάνω σε ρέματα, λες και τις άδειες τις έβγαλαν μόνοι τους οι ιδιοκτήτες !

Πνιγόμαστε γιατί υπάρχουν κακοχτισμένα αυθαίρετα , λες και το κάθε αυθαίρετο που σηκώνεται είναι μυρμηγκοφωλιά δύσκολα διακριτή ,  το πρόστιμο όμως δεν μπαίνει  διότι το λάδωμα  πολλοί εμίσησαν   , ουδείς το αρνήθηκε !

Και φτάνουμε στα χιόνια , που εγκλωβιζόμαστε στην Αττική οδό , στη Μεσογείων , στο κέντρο της Αθήνας με μηδαμινή πρόσβαση στα νοσοκομεία, μα κι εκεί οι πολίτες φταίνε, τι ήθελαν να πάνε στις δουλειές τους όταν χιονίζει και γιατί ξέχασαν τις αλυσίδες αφού όλο το χειμώνα χιονίζει στην Αθήνα! Σε λίγο θα μας ζητήσουν να έχουμε και σκι στο πορτ-μπαγκάζ

Δεν υποστηρίζω ότι ο Έλληνας πολίτης , ο κάτοικος της Αθήνας συγκεκριμένα δεν φταίει σε τίποτα, αλλά σίγουρα το φταίξιμο βαραίνει περισσότερο τις κυβερνήσεις που δίνουν περισσότερη σημασία στον Έλληνα ψηφοφόρο ΄όχι στον Έλληνα πολίτη !

Αυτά για την Αθήνα μου !

Αυτά για την Αθήνα “μας” που αρκετοί την αγαπάμε ακόμη , όπως αγαπάμε λίγο παραπάνω το ένα από τα παιδιά μας που είναι λίγο ή περισσότερο άρρωστο !

Αυτά για την Αθήνα κι εύχομαι να δημιουργηθεί κάποιος σύλλογος; οργανισμός; προστασίας της…ονειροπολώ ; …ίσως !

Αυτά για την Αθήνα μου κι αν το κείμενο  έχει λίγο παραπάνω συναίσθημα, ζητώ την επιείκεια σας, η αγάπη για οποιονδήποτε ή για οτιδήποτε εμπεριέχει πάντα συναίσθημα.