Η Ματίνα Ράπτη -Μιληλήέχει πτυχίο Κοινωνιολογιας και η πτυχιακή της εργασία ήταν πάνω στην κακοποίηση ανηλίκων. Γράφει μικρές ιστοριες που εχουν να κάνουν με το σήμερα και το χθες. Της αρέσει να παρατηρεί τους ανθρώπους γύρω της και να ακούει τις ιστορίες τους.

Απολογισμοί και λογισμοί, συλλογισμοί και πολλοί λογαριασμοί. Καλώς ήρθες 2024, το νέον έτος, θα έχετε ακουστα. Κι ο παλιός ο χρόνος που πάει, αυτός που τέτοια μέρα ακριβώς 365 μέρες πριν τον είχαμε μη σταξει και μη βρέξει…τώρα αναπαύεται στα αζητητα, στα ξεχασμένα τα τσακιδια, στα Τάρταρα, στα καταβαθια της γης, εκεί που δεν λαλεί πετεινός, στο πυρ το εξώτερον κι ακόμα παραπέρα.

Κοίτα όμως βρε παιδί μου, κάθε χρόνο η ίδια ιστορία και ενώ ξέρουμε πως πάει το εργάκι κάνουμε τους ξαφνιασμένους, τους απονήρευτους, την πάστα Φλόρα με το “ήρθες Στέλιο;!”. Δηλαδή και καλά ο νέος χρόνος θα μας φέρει όλα τα καλά που δεν μας έφερε ο προηγούμενος, τον οποίο και περιμέναμε πέρσι σαν να περιμέναμε την θεία από το Σικάγο να μας βρει γαμπρό, να διώξει τον γκαντεμη τον προηγούμενο ο οποίος κι αυτός ο έρμος ένα χρόνο πριν ήταν ο Γκαστόνε, το πιο τυχερό παπί της Λιμνούπολης και πάει λέγοντας…

Κοιτάτε όμως, πότε άλλαξε ο αιώνας και πάμε ντουγρου για το ένα τέταρτο του, μήτε που το κατάλαβα…Κι αν ρωτήσετε κι άλλους οι πιο πολλοί θα σας πουν πως ούτε αυτοί το κατάλαβαν… Με λίγα λόγια κανείς δεν καταλαβαίνει τον χρόνο που περνάει παρά μόνο την στιγμή που του το θυμίζουν.

Κι αν ο χρόνος περνάει και χάνεται χάνεται κι αυτό που μένει στα πρόσωπα μας είναι οι ρυτίδες ( που κι αυτές με τα μποτοξ χάνονται χάνονται, αλλά μετά από λίγο καιρό …τζα! Σαν τα λεφτά που δίνεις για αυτοκίνητο…λεφτά στον δρόμο και κάθε χρόνο καινούργια μοντέλα…)ας μείνει τουλάχιστον κάτι στην καρδιά μας γιατί εκεί νυστέρι και βελόνι δεν ζυγώνει ( εκτός συγκλονιστικού ιατρικού απροόπτου, χτυπατε ξύλο όλοι μαζί ,τοκ τοκ τοκ) .

Ας μείνει λίγη αγάπη, συγχώρεση, ελπίδα …και λίγη γαλοπούλα στο ψυγείο για τις λιγούρες των επόμενων ημερών…κακό δεν είναι.

Οι μέρες που πέρασαν, που ξανά πέρασαν δηλαδή για να ακριβολογουμε, μου χάρισαν και μια στιγμή μαγική! Κι αυτό θα έχω να θυμάμαι από το 2023. Ήταν ένα συναίσθημα πρωτόγνωρο, στα σπάργανα ακόμα, λες και ήμουν έξω από μια γυάλινη χιονόμπαλα και κοιτούσα μέσα της τον στρόβιλο του χιονιού. Ένας μικρός θεός που έβλεπε πάνω από όλους και όλα. Και τότε όλα μου φάνηκαν τόσο μικρά, η θύελλα σε μικρογραφία ακίνδυνη, ο ήχος σβησμένος στην απόλυτη σιωπή μιας έναστρης χειμωνιάτικης νύχτας λίγο πριν αρχίσει να χιονίζει. Και σκέφτηκα τί έχει αξία, πραγματική αξία όμως. Όχι αυτό που μπαίνει σε κουτιά και σακούλες. Όχι οι παρεξηγήσεις και τα λόγια τα βαριά , ή τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα… Τί αξίζει πραγματικά.

Εκεί, λες στο μέσα σου, να μια ωραία ευκαιρία να ενωθείς με το άπαν, μια πρόβα αθανασίας, μια πρόβα θανάτου αν θέλετε…αλλά χωρίς το δράμα. Μην πάτε την σκέψη σας σε μαύρα μονοπάτια. Ίσα ίσα, η ευλογία μιας στιγμής απόλυτης διαύγειας μπορεί να ζυγίζει όσο ένα δράμι ευτυχίας και λίγο παραπάνω γιατί είναι ατόφιο και ανόθευτο και δεν κοστίζει τίποτα…

Να ευχηθώ και γω σαν καλή Σταρ Ελλάς, ειρήνη , αγάπη σε όλο τον κόσμο και η ελπίδα να φωλιάσει στις καρδιές μας… και εκτός καλλιστείων να ευχηθώ ψυχραιμία στην οδήγηση, παγωτά χωρίς θερμίδες, δρόμους χωρίς λακούβες, περισσότερους πυροσβέστες και λιγότερες φωτιές, περισσότερους αστυνομικούς και λιγότερη βία, περισσότερο πράσινο για τα παιδιά και τα εγγόνια μας και λιγότερη αισχροκέρδεια από τους πολλά έχοντες, περισσότερη πίστη στον εαυτό μας και στο Θεό του καθενός και κυρίως υγεία… Να είμαστε όλοι καλά να γιορτάζουμε ξανά και ξανά τον χρόνο που περνάει και χάνεται… χάνεται, όχι με ρολόγια αλλά με τους χτύπους της καρδιάς μας…