Ο Κωνσταντίνος Μεϊντάνης  είναι Απόφοιτος Κλασικής Φιλολογίας του ΕΚΠΑ,  καθώς και του King’s College και Birkbeck College του Πανεπιστημίου τού Λονδίνου. 

Θα το βρείτε: σε “Πολιτεία”, “Πρωτοπορία” Αθήνας-Θεσσαλονίκης-Πάτρας, “Ιανός” Αθήνας και Θεσσαλονίκης, και σε όλα τα βιβλιοπωλεία της Ελλάδας και του εξωτερικού που θα ζητηθεί σε 2-5 ημέρες. β) ΗΠΑ μέσω του “Εθνικού Κήρυκα”. γ)στις εκδόσεις Φίλντισι on line, με μειλ ή τηλεφωνικά 210 65 40 170 – [email protected]

όλα τα συγγραφικά έσοδα θα διατεθούν σε οικογένειες με παιδικό καρκίνο.

Ήσυχο κυριακάτικο απόγευμα. Φυλλομέτρημα κάποιου παλαιότερου μικρού τετραδίου με σημειώσεις και άλλες σκόρπιες καταγραφές. Ίχνη ζωής περασμένης, κατασταλάγματα στιγμών. Πάντα μέσα σε σιωπή. Κάποιες σελίδες φέρνουν στα χείλη ένα, διστακτικό τώρα, χαμόγελο. Άλλες πάλι, μοιάζουν σα να κρατούν από τότε, θαρρείς, άλλα «σήματα», «σήματα λυγρά» κατά τον ομηρικό στίχο. Μήτε που καταλάβαινα -πώς θα μπορούσα, άραγε;- πόσο αληθινά θα έβγαιναν εκείνα τα «σήματα», σαν συλλαβισμοί του μέλλοντος.

Άφησα το μικρό τετράδιο ανοιχτό πάνω στο γραφείο. «Μόνο το παρελθόν μας, μας ανήκει απολύτως», συλλογίστηκα. Τώρα πια που ακόμα και το παρόν έγιν’ απόξενο και το επιτάξανε ερήμην μας, κατά τις επιταγές και τις επιδιώξεις των καιρών μας. Απέναντι στη λιποταξία των «ανθρώπων» τι απομένει;

Διστάζω μια στιγμή. Μήπως η ανυποταξία των ονείρων; Ξανασκύβω σε μιαν άλλη σελίδα του μικρού τετραδίου:

«Με την αύρα της Θλίψης, τα όνειρα έγιναν χρόνια…»

Μια μόνο πρόταση. Γραμμένη σαν σήμερα, το 2014.

Τότε, πίστευα ότι μιλούσα για το παρελθόν, κάνοντας, τάχα μου, «λογοτεχνία», με άλλοθι κάποιαν πίκρα που δεν μπορούσα να εκφράσω με λέξεις παρά σαν εξωραϊσμό μιας κατάφωρης αυτοαναφορικότητας. Να πάρω εγώ το κρίμα. Και να που, σήμερα, μόλις τώρα, αναθυμήθηκα συνειρμικά, με αυτήν τη φαινομενικά τυχαία αφορμή, τον λόγο ενός αληθινού Τεχνίτη της γραφής και του στίχου:

«Μια μέρα το παρελθόν θα μας αιφνιδιάσει με τη δύναμη της επικαιρότητάς του».

Χιόνισε πολύ από τότε… Πάντοτε ο χρόνος και οι εκάστοτε πειθήνιοι υπηρέτες του. Μένει ακόμα, όμως, σαν να επιμένει με τη δική του λογική, ένα όνειρο μέσα μου. Γιατί η «ανυποταξία των ονείρων» έχει ως νομοθέτη της όχι τον Καιρό, αλλά την Ποίηση. Και χάρη σ’ αυτήν, εκείνο το όνειρο μοιάζει τώρα να έχει πάρει ίσως και μεγαλύτερη δύναμη από τα χρόνια που κύλησαν. Όπως και απ’ τις ψυχές τις πέτρινες, τις ακατέργαστες, πάνω στις οποίες μάτωσε πάλι και πάλι η πίστη κι η αφέλειά μου.

… Να ξαναδώ, ανεβασμένος πάνω στο κατάστρωμα ενός πλοίου, αναπνέοντας αχόρταγα την αρμυρή ανάσα της θαλασσινής αύρας, δυο γλάρους ν’ ανεμολάμνουν λεύτεροι πάνω στις αφρισμένες πτυχώσεις των αγιασμένων νερών του Αιγαίου.

Όνειρο κι ελπίδα μαζί. Πιασμένα χέρι-χέρι. Γιατί το όνειρο γίνεται θάμα, μόνον σαν το μοιράζεσαι δίχως δισταγμό.

Αυτή είναι, και θα είναι πάντοτε, η ποίηση της ζωής μας…

  Κωνσταντίνος Μεϊντάνης