Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Όλοι μας έχουμε πει κατά καιρούς αυτό το γνωστό, το: «Πώς κάνεις έτσι, δεν χάλασε κι ο κόσμος!» Και κοίτα να δείς που σχεδόν χάλασε! Γιατί χαλάει κι αυτός μερικές φορές. Και να που χάλασε. Μας αφήνει να ρίξουμε μιά ματιά στο μέλλον αν δεν αλλάξουμε τον τρόπο που ζούμε, αν αφήσουμε την γη ήσυχη, την θάλασσα να αναπνεύσει.

Εικόνες από έρημους δρόμους και πλατείες μοιάζουν με εκείνα τα τρομαχτικά σενάρια που έχουν αυτά τα μικρά βιντεάκια του What if . Όσοι τα έχετε δει στο ytube θα καταλαβαίνετε τί εννοώ. Οι υπόλοιποι μην τα δείτε γιατί θα τρομάξετε…κι άλλο.

Τώρα που μένω μέσα και γω, αν και πριν δεν με έλεγες και party animal, άρχισα να σκέφτομαι διάφορες ιστορίες καραντίνας που έχουμε βιώσει στην πορεία της ζωής μας…ή που έχουμε ακούσει από τρίτους. Αυτή λοιπόν είναι η πρώτη ιστορία «καραντίνας» που μου ήρθε στο μυαλό. Θα ακολουθήσουν και άλλες…Έχουμε δρόμο ακόμα μπροστά μας. Ένδον λοιπόν, Ημερολόγιο πλοιάρχου, αστρική ημερομηνία 16032020,0.

Πέρασαν κιόλας εννέα ολόκληροι μήνες! Εσύ εν τω μεταξύ, από την κρινοδάχτυλη εύθραυστη νυφούλα με την μέση δαχτυλίδι, έγινες ένα περίπτερο με ρόδες, με τα νεύρα τσίτα, μιά συχνοουρία ντροπιαστική -σχεδόν στα όρια της πάνας βρακάκι-  και ένα έμβρυο-αυτόν τον άγνωστο- που σε είχε τρελάνει στις κλωτσιές λες και έχετε προηγούμενα!

Και σε πάνε βόλτες, σε παραλίες να πάρεις αέρα, να περπατήσεις γιατί κάνει καλό, σε καμαρώνουν, σε φωτογραφίζουν (για να έχεις να θυμάσαι τότε που ήσουν σαν ντουλάπα τρίφυλλη, αλλά μιά  πολύ ευτυχισμένη τρίφυλλη ντουλάπα, όντως). Θέλεις να είσαι συνεχώς έξω γιατί αλλιώς θα τρελαθείς(νομίζεις).

Και έρχεται η γέννα και η μέρα- συνήθως η νύχτα- που το έμβρυο αποφασίζει να σε γνωρίσει και εσύ να φτιάξεις εκείνη την ιστορία, την μοναδική, την τέλεια, την γεμάτη πόνο δάκρυα κι ιδρώτα…την ανάμνηση που θα έχεις να σε συνοδεύει στο υπόλοιπο της ζωής σου και να μοιράζεσαι με φίλους και συγγενείς σε κάθε οικογενειακό γεύμα, σε κάθε επέτειο, σε κάθε γενέθλια του παιδιού σου, ακόμα και σε στιγμές που –πίστεψέ με- κανείς δεν θα θέλει να μάθει τί σημαίνει  «διαστολή τάλιρο», ειδικά όταν προσπαθεί να καταπιεί μια μπουκιά σουφλέ με τέσσερα τυριά.

Και τέλος πάντων,  γεννάς και όλα τελειώνουν, για την ακρίβεια όλα μηδενίζουν και το παιχνίδι σε ανεβάζει πίστα, μπράβο σου! Χαράς ευαγγέλια, όλοι τρισευτυχισμένοι  και συ να κλαις με το παραμικρό. Σου φέρνουν το μωρό, κλαις, σου παίρνουν το μωρό, κλαις, έρχονται γονείς, συμπεθέρια, κουμπάροι, παρακούμπαροι, συνάδελφοι, φίλες από το γυμναστήριο, η φουρνάρισσα της γειτονιάς σου, ο περιπτεράς που αγόραζες τις ΙΟΝ αμυγδάλου σου τόσους μήνες, κόσμος ατελείωτος, (μόνο ο πρωθυπουργός με το υπουργικό συμβούλιο δεν πέρασε να σε συγχαρεί! ), εσύ συνεχίζεις να κλαις.

Βλέπεις τον άντρα σου …ξανακλαις, παρακολουθείς την ξανθιά δίμετρη νοσοκόμα με αναλογίες μοντέλου εσωρούχων να ελέγχει την θερμοκρασία σου…σπαράζεις, σου φέρνουν μεσημεριανό με επιδόρπιο ζελέ, γίνεσαι κομμάτια! Είσαι να σε κλαίνε οι ρέγγες,  αλλά όλοι σου λένε πως λάμπεις… Σιγά μην φωσφορίζεις κιόλας! Και περνάνε λίγες μέρες, εσύ αναρωτιέσαι γιατί η κοιλιά υπάρχει ακόμα και δονείται παράξενα, ενώ ο ένοικος των τελευταίων μηνών λείπει, όταν σου ανακοινώνουν πως ήρθε η ώρα να ξεκουβαλήσεις…έχουνε κι άλλους να κανακέψουν. Εσύ, πλήρωσε, πάρε το βλαστάρι σου, τα προικιά σου, τον βοτανικό σου κήπο κλαις το κουμπαροσυμπεθερομάνι και άμε σπίτια σας.

Στέκεσαι στην είσοδο του μαιευτηρίου, σε χτυπάει ο καθαρός αέρας και αισθάνεσαι λες και  μόλις κατέβηκες από διαστημικό λεωφορείο και δεν τα πας καλά με το οξυγόνο και την γήινη βαρύτητα!   Με μιά κοιλιά έξι μηνών και βάλε, ένα βρέφος στην κουκλίστικη καλαθούνα του, ήσυχο, ήρεμο, καθαρό, μοσχοβολιστό και όμορφο σαν ηλιοβασίλεμα, έναν σύζυγο με ακράτεια από την απότομη ευτυχία, αφ’ενός που είδε επιτέλους τί ήταν αυτό που ζούσε στην κοιλιά της γυναίκας του τόσον καιρό, και αφ’ ετέρου γιατί νομίζει πως αυτό που ζούσε τόσο καιρό στην κοιλιά της γυναίκας του θα είναι πάντα έτσι ήσυχο, ήρεμο και μοσχοβολιστό…αν και η αλήθεια είναι πως για κείνον θα παραμένει όμορφο σαν ηλιοβασίλεμα όσα χρόνια κι αν περάσουν. Εξακριβωμένο αυτό το τελευταίο.

Και τέλος πάντων, γυρίζετε όλοι μαζί στην φωλιά σας, μωρά, καλαθούνες, προικιά, ο λουλουδόκαμπος, δώρα ευφάνταστα, από κάδους απόρριψης πανών μέχρι στολή σκι για το νεογέννητο,  οδηγίες από την μαία και τον γιατρό και εσύ. Η πρωτομάνα.

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

Στο σπίτι όλα σε περιμένουν. Βασικά περιμένουν το μωρό, γιατί εσύ ό,τι ήταν να κάνεις το έκανες. Τώρα η προσοχή, που πριν ήταν όλη επικεντρωμένη σε σένα, μετατίθεται στα πέριξ εσού. Στην κούνια με το μωρό, στο μπανάκι που πλένουμε το μωρό, στο στήθος που ταΐζει το μωρό, στο μωρό αυτό καθεαυτό.

Αρχικά όλα μυρίζουν μωρουδίλα, μυρωδιά αξέχαστη, αξεπέραστη, μνήμη που καρφώνεται βαθειά στο υποσυνείδητο και σε κάνει να χαμογελάς με νοσταλγία κάθε φορά που την επαναφέρεις.  Και κάπου εκεί κατά το απογευματάκι αρχίζεις να συνειδητοποιείς πως το παιχνίδι δεν ανέβηκε απλώς πίστα, αλλά παίζεται αλλιώς.

Τα δεδομένα άλλαξαν και συ θα πρέπει να προσαρμοστείς και κυρίως να μείνεις ψύχραιμη και ένδον. Μέσα αγαπημένη μου νέα μανούλα.

Δεν ξέρω τί γινόταν παλιά, αλλά εμείς ξέραμε πως η λεχώνα-γιατί αυτό είσαι πια- η λεχώνα δεν βγαίνει από το σπίτι για 40 ολόκληρες ημέρες! Στις 15 ημέρες ερχόταν ένας παπάς στο σπίτι για να δώσει «μισή ευχή».  Είσαι στο 50% της αδείας σου δηλαδή, και τότε μπορείς, εφόσον το επιθυμείς να πάρεις το μωρό, να το ντύσεις κρεμμυδάκι μίνι και να πάτε ….(για να μην λαλήσεις μάλλον) μέχρι την μαμά σου, άντε την πεθερά σου, αν είσαι περιπετειώδης τύπος λεχώνας …αλλά μέχρις εκεί.

Δηλαδή, αν δεν το έχεις καταλάβει, αθώα μου λεχώνα, για τις επόμενες 15-40 ημέρες είσαι αυτό που λένε στις ταινίες επιστημονικής φαντασίας, «Σε καραντίνα».

Και τώρα έλα και πες μου εσύ καλέ μου συμπολίτη. Μπορείς να καθίσεις μέσα όπως κάθισα εγώ, αλλά και όλες οι κανονικές λεχώνες του κόσμου τούτου,  για να προστατεύσουν το αθώο βρέφος αλλά και εκείνες τις ίδιες, που είχαν περάσει, όσο να πεις, μια μικρή, έως μεγάλη,  ταλαιπωρία, και είναι αυτό που λένε ένας ¨ευάλωτος οργανισμός¨. Δεν το λέω εγώ…οι γιατροί το λένε και ο σοφός λαός. Μην κοιτάτε τώρα που στην βδομάδα απάνω  η νέα μανούλα αρπάζει το νεογνό, το βάζει στο καρότσι διαστημόπλοιο και τρέχει στις καφετέριες, λες και θα σταματήσει η παραγωγή στην Βραζιλία και θέλει να προλάβει την κρίση του καφέ! Δεν λέω, τον στερήθηκε τον καφεδάκο της πολύ καιρό και ο κόσμος γύρω της συνέχιζε να ζει κανονικά ενώ εκείνη ήταν στην αναμονή…αλλά χαλάλι μωρέ. Κάτσε λίγο ακόμα μέσα. Είναι για καλό. Τί είναι λίγες μέρες σε ένα σπίτι που μοσχοβολάει ταλκ και γαλατάκι. Σε ένα περιβάλλον προστατευμένο. Με ένα ψυγείο γεμάτο με τα απαραίτητα που κάποιος, πολύ προσεκτικός και υπεύθυνος επιμελήθηκε.

Και κάθε φορά που αυτός ο κάποιος  ερχόταν από τον έξω κόσμο στο  σπίτι του- στο κέντρο του δικού του κόσμου- έβγαζε τα παπούτσια του, έπλενε τα χέρια του σχολαστικά, φορούσε καθαρά ρούχα και ερχόταν να αγκαλιάσει  με ευλάβεια και προσοχή το μωρό  και είχε μιά συγκινητική  σχεδόν σαστισμένη αντίδραση κάθε φορά που αυτό  έκλεινε τον αντίχειρα του στα τέλεια σχηματισμένα μικροσκοπικά του δαχτυλάκια!

Με φροντίδα και αγάπη που περισσεύει.

Εντάξει, θα μείνεις λίγες μέρες-μάλλον αρκετές- μέσα. Δεν είσαι και στα κάτεργα; Να ξεκουραστείς σου ζητάνε. Να γνωριστείς με την νέα κατάσταση, να προσαρμοστείς στις νέες συνθήκες που δεν είναι και για πάντα. Να ξανασυστηθείς με τον σύντροφό σου. Να κοιμηθείς, να μάθεις νέα πράγματα, να γίνεις πιο υπεύθυνη. Αν το μωρό σου βγεί πιό ήσυχο από ότι περίμενες, να διαβάσεις κανένα βιβλίο, να δεις καμιά σειρά στην τηλεόραση, καμιά ταινία που έχασες…τέτοια. Ε, δεν είναι δα και ισόβια η κάθειρξη!

Και ξέρεις, ε; Οι επισκέπτες αυτές τις μέρες, κανονικά, απαγορεύονται. Αν είσαι συναχωμένος κυριέ μου, μην πας να δει το νεογέννητο και την μανούλα. Δεν κάνει. Το ξέρεις και το ξέρουν. ΟΛΟΙ.  Αν το κάνεις, είσαι ένας ανεύθυνος βλάκας που δεν σκέφτεται παρά μόνο τον εαυτό σου. Κάτσε σπίτι σου μέχρι να γίνεις καλά και άσε τις εθιμοτυπικές επισκέψεις. Δεν θα σε παρεξηγήσει κανείς.

Κάπως έτσι θα κυλήσουν οι υπόλοιπες μέρες, σαν το νεράκι. Για όλους. Πίστεψέ με. Τί να πεί και το νεογέννητο που βρίσκονταν επί εννεά ολόκληρους μήνες στην δική του προσωπική καραντίνα; Μην είμαστε και πλεονέκτες…

  GREEK RESTAURANT – NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr