Αλεξάνδρα Καρακοπούλου

Τι να πω και τι να πρωτοσχολιάσω για τον Αυστριακό φίλο μου Μπέρντ Μόλνταν. Ευγενικός, αθόρυβος, τζέντελμαν, άντρας παλιάς κοπής, φιλότεχνος, αλλά πάνω από όλα φιλέλληνας. Σε κάθε εκδήλωση της ελληνικής μας κοινότητας εδώ θα «πέσεις» πάνω του. Κάπου εκεί, με την φωτογραφική του μηχανή θα παραμονεύει για να απαθανατίσει την στιγμή εκείνη, που θα το περιμένεις λιγότερο. Μετά, ευγενικά πάντα θα σου μιλήσει σπαστά ελληνικά, όσα λίγα ξέρει, και θα σου πει να μην ανησυχείς «θα σου στείλω τις φωτογραφίες με ένα μειλ».

Θυμάμαι την πρώτη φορά που μου ανέφερε το εγχείρημά του, εκεί στον μοναδικό ελληνικό φούρνο της αριστοκρατικής μας πόλης, Βιέννης. Μάζευε υλικό, δικές του φωτογραφίες ασφαλώς σαν δεινός φωτογράφος που είναι πια εδώ και χρόνια, με σκοπό να να παντρέψει τις δυο μεγάλες του αγάπες, την φωτογραφία και την Ελλάδα. Ο τίτλος του πολυαναμενόμενού του βιβλίου και ιδιαίτερου τουριστικού οδηγού : «Στα ίχνη των Ελλήνων στη Βιέννη και στα περίχωρα».

Για πρώτη φορά κάποιος κατάφερε να μαζέψει τόσο ιστορικό υλικό, ακολουθώντας τα βήματα των σπουδαίων Ελλήνων της Βιέννης, που πραγματικά άφησαν πίσω τους ένα αδιασφισβήτητα λαμπρό έργο ιδιαίτερα όταν ικμαζε η αυτοκρατορία των Αψβούργων. Κάτι αντίστοιχο δεν υπάρχει στο είδος του. Οι φωτογραφίες είναι πολύ αντιπροσωπευτικές, κάτι σαν φωτεινός σηματοδότης, που κανείς δεν προσπερνάει πια χωρίς να ξέρει τι κρύβουν. Δεν είναι λίγες οι ελληνικές «αναφορές» στην ιστορία της πόλης μας εδώ. Ξακουστές οικογένειες, όπως αυτή του Νικολάου Δούμπα, ο Αλέξανδρος Υψηλάντης, ο Ρήγας Φερραίος και τόσοι άλλοι γνωστοί που κρύβονται πίσω από ξακουστούς καλλιτέχνες, μουσικούς, πολιτικούς, πίσω από οικονομικές «ενέσεις» που χρειάστηκε το αυστριακό κράτος για να αναγεννηθεί.

Η παρουσίαση του μοναδικού τρίγλωσσου αυτού έργου (ελληνικά, γερμανικά, αγγλικά) έγινε στην κατάμεστη αίθουσα του Palais Palffy στο ιστορικό κέντρο της πόλης. Ήμασταν όλοι εκεί, Έλληνες και Αυστριακοί, από τον διπλωματικό χώρο, τους ακαδημαϊκούς κύκλους, αλλά και «θαυμαστές» και φίλοι του Μπέρντ. Την εκδήλωση έντυσε μουσικά η χορωδία του μουσικού γυμνασίου Καβάλας, ερμηνεύοντας ξένα και ελληνικά παραδοσιακά κομμάτια. Πόσο γλυκό ήταν όλο αυτό το σκηνικό, πόσο χαρήκαμε όλοι για αυτόν τον άνθρωπο που επιλέγει να φοράει στην καρδιά του την Ελλάδα και μέσα από αυτό το μοναδικό έργο, κατάφερε να μας κάνει πολύ περήφανους. Είναι σημαντικό να μην ξεχνιέται η στενή φιλία που ενώνει αυτά τα δυο κράτη.

Εγώ το βιβλίο μου πάντως πρόλαβα να το αποκτήσω και να το «στολίσω» με μια πανέμορφη αφιέρωση δια χειρός Μπέρντ. Ευχή μου, να μην σταματήσει ποτέ να αγαπάει με το ίδιο πάθος την φωτογραφία, αλλά πάνω από όλα να μην τον απογοητεύσει ποτέ η «Ελλάδα του»…