“χιλιάδες σελίδες οι δικογραφίες των σκανδάλων προς διερεύνηση”…… ( από τις ειδήσεις ).

Ονειρεύτηκα χτες ένα τεράστιο βιβλίο που κάποιος ακούμπησε στο γραφείο μου μεσονυχτίς. Χρυσόδετο όπως αυτά που κρατούν στην εκκλησιά και περιέχουν αναντίρρητες εντολές. Βαρύ όμως σαν ταφόπλακα.

Ανοίγοντας μια τυχαία σελίδα ξεπήδησαν τα χάχανα των παιδιών μου που κυνηγιόνταν αμέριμνα στην παιδική χαρά. Στο επόμενο γύρισμα , χάρτινα μουτζουρωμένα καραβάκια με μαρκαδόρους νηπιαγωγείου . Και στο επόμενο , πλατσουκωμένα ανθρωπάκια με πολύχρωμες πλαστελίνες , ο παππούς , η γιαγιά , το σκυλάκι ο Ηρακλής.
Σαν ετούτη την εποχή δεν έχω ξαναματαδεί. Έχω χαθεί σε διηγήσεις των παλιών για πείνα, κατοχή, πολέμους , στερήσεις. Σε κάθε γωνιά της ιστορίας να παλεύει το δίκιο με τ άδικο. Κι όμως αδέρφια , το σήμερα πονάει πολύ , σαν το διαμάντι που ψυχρά χαράζει και χωρίζει το γυαλί. Η κρίση , σαν σφαίρα,  βρήκε στα γεμάτα τον αξιακό μας πυρήνα.

Στις μέρες τις προχθεσινές , τις χθεσινές ακόμα, η κοινωνία πάλευε με μέσα θεμιτά κι αθέμιτα για την ευημερία, όπως την καθόριζε σε κάθε γύρισμα του χρόνου. Στα τώρα ξεφούσκωσαν τα πάντα. Η διάθεση  για δουλειά , δημιουργία , τέρψη κι έρωτα. Ο χρόνος κυλά σαν θολό νερό μες απ τις χούφτες μας. Χάθηκε κάθε τι συλλογικό . Οι μόνες ομαδικές δράσεις που παρέμειναν είναι οι φίλαθλες και οι κρυφό φασιστικές .

Η βεβαιότητα ότι όλα έχουν πια χαθεί διαπερνά κάθε γειτονιά πια , πλούσια ή φτωχή. Γιγάντιες τηλεοπτικές οθόνες προβάλλουν τις μάχες αυτών που δεν έκαναν τίποτα με εκείνους που δεν θα κάνουν τίποτα.

Τα τελευταία χρόνια νοιώθω σκυφτός , ντρέπομαι . Νοιώθω ενοχές για κακά που δεν έκανα . Νοιώθω τύψεις για πράξεις που στα στερνά κρίνονται λάθος. Κι όμως τότε όλα φαίνονταν σωστά και δίκαια . Η δημοκρατία με την ηθική , ένα νεροζούμι σαν τους καφέδες στα μνημόσυνα. Ποιος πέθανε άραγε ;; Μήπως η αξιοπρέπεια  κι αυτοεκτίμηση μας ; Τα χιλιάδες ζόμπι που συναντάς καθημερινά στα πεζοδρόμια σου λένε κάτι;

Ζούμε σε μια εικονική πραγματικότητα. Καθετί παλιακό ντύθηκε καινούργιο και τραβεστί εξυπναδισμοί  πληγώνουν την μέρα μας.  Ειλικρινά δεν θέλω να σωθώ από εσάς . Ειλικρινά όχι άλλο σωσμό από τους θύτες .

Ο καθρέπτης, αμείλικτος κριτής, μαρτυρά λίγα παραπανίσια κιλά σ ένα κουρασμένο κορμί, ρυτίδες που φωνάζουν “τό’ζησα “, και πεθαμένες τρίχες. Κι όμως κάπου βαθειά τρεμοπαίζει αυτή η σπίθα της νεανικής πίστης. Το νάμα που ξαναβαφτίζει ανθρώπους και μυαλά. Καλέσανε την κλάση μας αδέρφια. Ακούτε κι εσείς την υπόκωφη κραυγή  ΩΣ ΕΔΩ , ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ !

Οι καιροί προστάζουν να βγούμε μπροστά. Καθένας από μας, ένας μοναχικός ήρωας, μια νέα συλλογικότητα . Όσο αυτοί που έκαναν και κάνουν τα μεγάλα λάθη είναι άνθρωποι, άλλο τόσο μπορούμε κι εμείς να χαράξουμε νέους δρόμους. Τώρα που καταρρίφθηκαν όλοι οι μύθοι, γιατί συντηρούμε  το μύθο του σωτήρα; Τώρα που η δημοκρατία και η αριστερά στενάζουν στα χέρια αργυραμοιβών , τι μας κρατά δεμένους;   Tο νέο ΜΑΖΙ αποκτά περιεχόμενο, την πίστη των ανθρώπων κόντρα στους απάνθρωπους.

Συμπάσχοντες και συναγωνιστές, όλοι εμείς που δεν έχουμε την πολυτέλεια και τον χρόνο να βλέπουμε τα τρένα να περνούν, ένα βήμα μπρος, κι άλλο ένα, κι άλλο. Η επόμενη μέρα δεν μπορεί  να περιμένει κι οφείλουμε στα παιδιά μας νά’ μαστε εκεί. Η επόμενη Ελλάδα είναι η νέα Ιθάκη. Και μα την πίστη μου, θα τα καταφέρουμε.

Υ.Γ. γιατί σου φώναζα “το ματσάκι γυρίζει έστω και στο 90! Γυρίζει ρε!
Γυρίζει ρεεεέ!! “.

Ο  Γιώργος Πίτσος  είναι Πολιτικός Μηχανικός.

Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the view of the author

iPorta.gr