Επισκεφθείτε τη νέα ιστοσελίδα μας

visit our new web site

GREEK RESTAURANT – NEW YORK 253-17 NORTHERN BLVD www.georgesgreekislands.com

Η Βασιλεία Μαξακούλη είναι Δημοσιογράφος, τελειόφοιτος του ΕΚΠΑ.

ΕΛΑ ΝΑ ΦΟΒΗΘΟΥΜΕ ΠΑΡΕΑ

Πριν προχωρήσεις, να σου πω πως δεν προτείνω κάποιον δρόμο γιατί δεν ξέρω άμα στον έστρωσαν με ροδοπέταλα ή με βράχια. Σου λέω απλώς να ενώνεσαι κι όχι να απομονώνεσαι, να αντικαθιστάς τον θυμό σου με αγάπη, να μην κρίνεις επιπόλαια αλλά πρώτα να ακούς και να κοιτάζεις βαθειά ως εκεί που τα μάτια σου ορίζουν πως αρκεί. Αν έχεις διάθεση να διώξεις τα ζιζάνια που ενίοτε αγκιστρώνονται στον νου σου, σε εκείνο το στρογγυλό κουτί που αποζητά διαρκώς το οικείο, το γνώριμο, το συνηθισμένο, τότε μπορείς να προχωρήσεις. Δεν υπάρχει κατεύθυνση πέρα από την ελευθερία, δεν υπάρχει περιορισμός πέρα από την αποβολή των τροχισμένων ιδεών που μοιάζουν πια με τετράγωνα. Κι ας μην μπορεί το σώμα σου να υπάρχει ανεξέλεγκτο, άσε τη σκέψη σου να πετάξει μακριά χωρίς υφή, χωρίς μορφή, μονάχα να ανασαίνει στον άστατο ρυθμό του ανέμου.

Είδα ανθρώπους να πονάνε

Πόνεσαν πολύ

Γιατί νομίζανε πως θα νοιαστούν

Γιατί νομίζανε θα καταλάβουν

Είδα ανθρώπους να ξεχύνονται στους δρόμους

Σαν ποτάμι ορμητικό

Ζητούσαν να ελευθερωθούν

Από ένα σκοτεινό βουνό

Ζητούσανε να διώξουνε τον φόβο

Φοβάσαι να υπάρχεις

Φοβάσαι να γιατρευτείς

Φοβάσαι να αναφέρεις και να αναφέρεσαι

Διότι είναι τρόμος η δική τους άνοιξη

Και παγετός το δικό τους φανάρι

Για άλλους γελά ο ουρανός

Και για άλλους κλαίει το φεγγάρι

Τρέχουνε σαν αγέλη

Σε μια νοητή ουρά

Πετούν αόρατα καρφιά

Σε εχθρούς φτιαχτούς από μια ματωμένη διακυβέρνηση

Θα ήθελα να ‘ξερα αν νοιάζεται

Εκείνη η πολυθρόνα

Η κεντημένη με χρυσάφι

Και δώρα λερωμένα

Κάποιοι τη βλέπουν και τη χαίρονται

Άλλοι τη φτύνουν από μακριά

Νομίζουν βλέπεις πως τους κοιτάζει

Νομίζουν πως τη διάλεξαν να στέκεται περήφανη

Το έκαναν αλήθεια;

Θέλησαν να μισούν τη σύντροφό τους

Γιατί φοβάται αλλιώτικα από εκείνους

Ή να πιέζουν τα παιδιά τους να τσιμπηθούν

Με κάτι που τους μοιάζει αβέβαιο

Με κάτι που θυμίζει αγκάθι

Κι αναρωτιούνται

Αν στάζει δηλητήριο ή εξιτήριο

Κι αυτοί φωνάζουνε για σένα

Πως είσαι κάτι άσπρο κι άμορφο

Με γούνα περιζήτητη

Και αισθήσεις ματωμένες

Πως δεν ακούς

Δεν σκέφτεσαι

Δεν ακονίζεις κάθε δειλινό τα φίλτρα

Αλλά τα αφήνεις να λασπώνουν ώσπου να λιώσουν από λήθη

Απαιδευσία να μην αγγίζεις την ψυχή του διπλανού

Για μια εντολή

Για ένα πρέπει

Για μια ιδεολογία έτοιμη να εκραγεί

Γιατί την έφραξες από παντού

Με εκείνους τους κανόνες

Σωστοί ή λανθασμένοι

Ποιος θα κρίνει

Διαμόρφωσε μια θεραπεία προσωπική

Σαν ραντεβού με ψυχολόγο ή έναν φίλο αδερφικό

Μα κάνε το με εσένα

Με εκείνο το αθεράπευτο παιδί που τρέμει

Έχεις επιλογή

Κι ας μοιάζει φυλακή

Υπάρχουνε ανοίγματα ανεπαίσθητα

Μα αρκετά για να γλιστρήσεις στο κενό

Γιατί για κάποιους το άγνωστο κενό

Μοιάζει ασφαλέστερο από τη γνωστή άσφαλτο

Κι αυτό κανένας δεν μπορεί να πει

Αν είναι συνετό ή ζωώδες

Διότι για ένστικτό μιλά πια η επιστήμη

Και τα παυσίπονα καμιά φορά πληγώνουν

Τι θα πιστέψεις;

Εσύ διαλέγεις

Να ακούς όσα εμπιστεύεσαι

Να ακουμπάς και να σε ακουμπούν

Νοητικά και στοργικά

Είδα ανθρώπους να πονούν

Κι αντί να ηρεμούν

Έτρεμαν από φόβο για σίδερα νοερά

Κι εγκλωβίστηκαν

Είδα ανθρώπους να πονούν

Συνειδητά ή ασυνείδητα

Επέλεξαν να λυτρωθούν

Κι οι άλλοι είπανε πως έσφαλαν

Είδα ανθρώπους να πονούν

Κι αντί να τους γελούν

Τους φώναζαν πως ζουν σε άρνηση

Ή πως ψεκάστηκαν από ένα σπάνιο ναρκωτικό που φέρνει ψευδαισθήσεις

Κι αν η ψευδαίσθηση είναι η αλήθεια μου

Ποιος θα με πείσει πώς είναι αλλιώς;

Πάρε τον άνθρωπο σου από το χέρι

Πες του «κι εγώ φοβάμαι, έλα να φοβηθούμε παρέα» και περπατήστε προς τη θάλασσα.

DELIVERY  2241003600  8:00-16:00 & 19:00-21:00

Pane di capo στις Πηγές Καλλιθέας