Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

Άρνηση γραφής. Πώς να το πω αλλιώς; Το έχω ξαναπάθει, τότε που έδινα πανελλήνιες και ήταν μέρες που αρνιόμουν πεισματικά να διαβάσω. Όχι να διαβάσω γενικά, να στρωθώ θα το έλεγα πιο σωστά. Αυτό που έλεγαν οι μαμάδες μας πολύ περιγραφικά “να στρώσεις μπιπ”. Μιλάμε για αλλεργία, όχι αστεία. Κι ήταν παράξενο, γιατί διάβαζα μια χαρά για τα μαθήματα κορμού και πρόβλημα ουδέν, αλλά μόλις έπρεπε να συγκεντρωθω στην δέσμη μου… σεντόνι. (Για το τί ήταν οι δέσμες γκουγκλαρετε το, πού να σας εξηγώ… )

Αυτό ήταν βέβαια ένα ιδανικό παράδειγμα κακού timing θα το έλεγα…πώς το λέτε εσείς εδώ γιατί ξεχνάω πως το λέμε εμείς εκεί, λάθος συγχρονισμός; Α να γειά σου. Ιστορίες από την κρύπτη θα μου πείτε, αλλά θυμάμαι πως όσο πλησίαζαν οι μέρες των εξετάσεων τόσο η άρνηση μεγάλωνε. Έλεγα κάθε μέρα στον εαυτό μου, σήμερα θα ξενυχτισεις κοπελιά και αίφνης, λες και με υπνωτιζε ο Γιούρι ο Γκελερ αυτοπροσώπως, με έπιανε μια παράξενη υπνηλία … μια κούραση, μια ζαβλακομαρα… κι από τις 10 παρακαλώ! Ποιον, εμένα, που ήμουν υπόδειγμα insomniac! Εγώ κι ο Αλ Πατσίνο. Στο τσακ μου τον πήρε τον ρόλο τότε ο Αλ…

Εντάξει, δεν πειράζει, ας ξεκουραστώ σήμερα, έλεγα στον εαυτό μου, κι αύριο νύχτα είναι. Τόσα χρόνια ξενυχτουσα, αν ήμουν λουλουδού θα είχα βγει στην σύνταξη, μπορεί τώρα να χρειάζομαι τον ύπνο που στερήθηκε ο οργανισμός μου από τον Α’Γυμνασίου έως τα σήμερα, δηλαδή τα τότε. Μπορεί να του έκαψα φλάντζες, μπορεί να κάνει τα κουμάντα του για να αντέξω το στρες και την πίεση που κορυφώνεται στις πανελλήνιες, πανελλαδικές, παγκόσμιες ξέρωγώ… Δεν ξέρω τί έκανε τότε ο έρμος ο οργανισμός μου αλλά η αλήθεια είναι πως του είχα αλλάξει τον αδόξαστο και γω και με τιμώρησε.

Κατέβασε ρολά και μην τον είδατε τον Κίτσο τον λεβέντη τον αρχιληστη. Οι εξετάσεις πέρασαν, εγώ δεν πέρασα καθόλου καλά τότε και λίγο μετά, αλλά ο καιρός ήρθε που ξαναξενύχτησα, και ξαναδιάβασα και όλα καλά. Όμως τώρα να τα πάλι τα τσαλιμάκια της άρνησης και δεν καταλαβαίνω και το γιατί. Όλη μέρα το μυαλό μου σκέφτεται διάφορα. Τρέχει, πετάει, κολυμπάει…Για ολυμπιάδα είναι. Οπότε λέω, το πρωί θα φτιάξω το καφεδάκι μου και θα κάτσω να γράψω… κάτι. Εύκολο το έχω. Μόνο του γράφεται άλλωστε ο,τι γράφω τόσο καιρό, ειδικά στην Πόρτα. Αυτό το ξέρω πια. Μόνο του ξεκινάει, μόνο του τελειώνει.

Όμως με τις δουλειές ξεχνιέμαι… πάει μεσημέρι. Δεν πειράζει, μου λέω, το απογευματάκι θα φτιάξω το καφεδάκι μου και θα κάτσω να γράψω… κάτι… Πάλι κάτι συμβαίνει, ή δεν συμβαίνει τίποτα και ξαφνικά κοιτάζω το ρολόι και η ώρα έχει πάει αργά! Άντε πάλι τα ίδια, οπότε, μην τρελαίνεσαι, μου ξαναλέω, μετά τα μεσάνυχτα θα φτιάξω το γαλατάκι μου και θα κάτσω να γράψω… κάτι. Ξενύχτι βαθύ, παλιά μου τέχνη κόσκινο, μου ξαναμαναλέω.

Αλλά τότε τσουπ, καλώς ήρθε το δολάριο, αυτή η παράξενη νύστα, που είναι μεν ευλογία για την αϋπνία, αλλά εμένα με μετατρέπει σε γρανάζι του συστήματος και θύμα της άδικης κοινωνίας που άλλους τους ανεβάζει κι εμένα με νυστάζει και σε πέντε λεπτά κοιμάμαι σαν πουλάκι πάνω στο απίστευτα απαλό ανωστρώμα που αγοράσαμε πρόσφατα και μάλλον ευθύνεται για όλα. Άτιμο ανατομικό στρώμα και ύπουλο, εσύ, ανωστρώμα αφρού, εσύ, που παίρνεις το σχήμα του σώματος μου και με ρίχνεις σε χειμερία νάρκη με το που με κοιτάζεις! Κι εσείς μαξιλάρια με τις μαγικές μπιλίτσες που αγκαλιάζετε τον σβέρκο μου και με νανουριζετε γλυκά, σκοτώνετε την δημιουργικότητα μου, το ξέρετε; Τέζα, καπούτ. Τύπου μη αναστάσιμη. * Ευτυχώς δεν ροχαλίζω κιόλας (τουλάχιστον έτσι νομίζω).

Τώρα θα μου πείτε πως γράφω αυτά που διαβάζετε τόση ώρα; Και γω δεν ξέρω να σας πω, πιθανότατα στον ύπνο μου. Αυτό που είναι σίγουρο είναι πως όσες φορές δεν μπορώ να κάνω κάτι είναι γιατί αυτό το κάτι ζει στην σφαίρα του “πρέπει” και όχι του “θέλω”. Γιατί όταν θέλω πραγματικά κάτι, το πρέπει είναι που πέφτει ξερό για ύπνο, και το θέλω κάνει παιχνίδι. Καληνύχτα σας.