Κωστής Α. Μακρής

Όσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται, ίσως και να έχουν δίκιο.

Δεν έχουν όλοι ούτε τόοοοση αρετή, ούτε τόοοοση τόλμη.

Είναι και πολλοί και πολλές που έχουν παιδιά, εγγόνια και απλωμένα όνειρα σαν τραχανά στον ήλιο.

Μπορώ να το καταλάβω αυτό.

Δεν είμαι υπόδειγμα ούτε αρετής ούτε τόλμης.

Κι ας μη θέλω ζυγόν δουλείας.

Για να πω την αλήθεια μου, κανέναν ζυγό δεν θέλω.

Ακόμα και τη ζυγαριά μου, που με βγάζει υπέρβαρο, την πτύω κατάμουτρα.

Ένα κανταράκι όμως καλό, το θέλω.

Ένα κανταράκι σωστά φτιαγμένο και ελεγμένο από μια έγκυρη υπηρεσία μέτρων και σταθμών (όχι σταθμών τρένου, ούτε καν μυστήριου τρένου) που να ζυγίζει σωστά τα υπέρ και τα κατά ψάχνω.

Και δεν θέλω να το χρησιμοποιήσω άδοξα για να ζυγίζω νέα και μελλοντικά λάθη εκ των υστέρων.

Έχω μεγάλο απόθεμα από παλιά λάθη.

Δικά μου και άλλων.

Ζυγισμένα από την ιστορία.

Ένα κανταράκι ψάχνω.

Και σε όποιον μου πει: “Ζύγισέ τα μόνος σου τα πράγματα”, θα του χαμογελάσω.

Και θα του πω: “Πάμε μαζί να αγοράσουμε χύμα τα τρόφιμα της οικογένειάς σου για μια εβδομάδα, για έναν μήνα, για έναν χρόνο. Χωρίς ζυγαριά. Θα τα ζυγίζεις μόνος σου. Και θα βάζεις στοιχήματα με τον έμπορο”.