Γιάννης Στουραΐτης

Μόνο στη Ρόδο: Αποστόλου Παύλου 50 (Ανάληψη)-Βενετοκλέων (Στάδιο ΔΙΑΓΟΡΑΣ)-Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ)-Λεωφόρος Κρεμαστής – Πηγές Καλλιθέας (από Μάιο-Οκτώβριο) & catering Γάμοι-Βαπτίσεις, Συνέδρια, Εκδηλώσεις

PANE DI CAPO – AT RHODES – ΣΤΗ ΡΟΔΟ – ΤΗΛ: 22410-69007

Και όμως, γράφτηκε σε μία έκθεση ενός συμμαθητή μου το 1957, (σε ελεύθερη απόδοση):

“…και καθώς έτρεχα με το ποδήλατό μου, με ηλιθιώδη ταχύτητα…”

Σκεφθείτε ότι, όχι μόνο το θυμάμαι μετά από τόσα χρόνια, αλλά και το χρησιμοποιώ συχνά σαν έκφραση, απλούστατα διότι “βγάζει γέλιο”!

Τις προάλλες, λοιπόν, βλέπω με έκπληξη στην κατηφόρα ένα μηχανάκι να τρέχει με “ηλιθιώδη” ταχύτητα, ενώ ο ηλίθιος αναβάτης του έχει αφήσει το τιμόνι και, χωρίς να κοιτάει τον δρόμο, έχει σκύψει το κεφάλι του και προσπαθεί επιμελώς να ανάψει το τσιγάρο του, χρησιμοποιώντας και τα δύο του χέρια!

Πάνω που πήγα να ουρλιάξω πανικοβλημένος, ησύχασα, (όσο γίνεται δηλαδή να ησυχάσει κάποιος που παρακολουθεί μια τέτοια σκηνή), αντιλαμβανόμενος ότι ένας άλλος ηλίθιος, που κάθεται πίσω από τον (εικονικό) οδηγό, κρατάει από την πίσω θέση, το τιμόνι και, προσπαθώντας να διατηρήσει οπτική επαφή με τον δρόμο, πάνω από τον ώμο του μπροστινού ηλίθιου, οδηγεί, τρόπος του λέγειν, το σχεδόν ακυβέρνητο μηχανάκι!

Αμφότεροι δεν φορούν κράνος! (Καλά, μερικές φορές γίνομαι πολύ γραφικός!).

Έχω σταματήσει στην άκρη του δρόμου και χαζεύω την παρανοϊκή πορεία του δυνητικώς φονικού οχήματος, προσπαθώντας να συνειδητοποιήσω ότι αυτό που βλέπω, συμβαίνει στ’ αλήθεια…

Δικαίως, ελπίζω, χρησιμοποιώ, εδώ, τον όρο “ηλιθιώδης ταχύτητα”.

Στην περίπτωση, τώρα, που, (καθόλου απίθανο, για να μην πω, πολύ πιθανό), αυτοί οι δυό μαλάκες, εμπλεκόντουσαν σε τροχαίο, τα ενδεχόμενα είναι γνωστά:

Α. Δεν παθαίνουν τίποτε, είτε από κωλοφαρδία είτε διότι έχουν βάλει “μέσο” στον Άγιο Χριστοφόρο, προστάτη, ως γνωστόν, των οδηγών!

Β. Σκοτώνονται, ή αμφότεροι ή ο ένας, με τον άλλο να την γλιτώνει, ή να μένει ανάπηρος για άλλοτε άλλο χρονικό διάστημα!

Γ. Τραυματίζουν, με άλλοτε άλλη βαρύτητα, ή σκοτώνουν κάποιον ή κάποιους άτυχους, ανύποπτους πεζούς ή οδηγούς που δεν τα πάνε και τόσο καλά με τον Άγιο Χριστόφορο.

Στην περίπτωση Α, οι ειδησεογράφοι που θ΄ αναμεταδώσουν την είδηση του τροχαίου, υποχρεούνται να χρησιμοποιήσουν το επίθετο “κωλόφαρδοι“.

Στην περίπτωση Β, απαγορεύεται ρητώς να χρησιμοποιήσουν τα επίθετα “αδικοχαμένοι“, ή “άτυχοι“.

Μόνον αδικοχαμένοι δεν είναι.

Εγκληματικά μαλάκες, Ναί!

Αδικοχαμένοι, επαναλαμβάνω μετ’ εμφάσεως, Όχι!

Αντιθέτως, τα παραπάνω δύο επίθετα, “αδικοχαμένοι” και “άτυχοι“, επιβάλλεται να χρησιμοποιηθούν για τα θύματα της περιπτώσεως Γ.

Πάμε τώρα στην Τροχαία:

Επειδή το συχνότερο επιχείρημα που ακούγεται είναι ότι η υπηρεσία είναι υποστελεχωμένη και γι αυτό δεν είναι εφικτοί οι συχνοί και αποτελεσματικοί έλεγχοι, έχω να πω τα εξής ρηξικέλευθα:

Δεν υπάρχει λόγος ν’ απασχολείτε πολλά, ή πολυμελή, πληρώματα ούτε και να κυκλοφορείτε συνέχεια στους δρόμους εποπτεύοντας.

Έχει πέσει στην φτωχή μου αντίληψη ότι πάνω από τους μισούς που κυκλοφορούν στους δρόμους μας, δεν φορούν κράνος και πάνω από τους μισούς από αυτούς, οδηγούν επικίνδυνα.

Μ’ άλλα λόγια, όσοι δεν φορούν κράνος, εκδηλώνουν συχνότατα παραβατική οδική συμπεριφορά σαν αυτήν, ή και χειρότερη, των δύο ηλιθίων που περιέγραψα.

Αρκεί, λοιπόν, μία φορά στις τόσες, με όποια επάρκεια σε αριθμό οργάνων διαθέτετε, να στήνετε καραούλια σε ποικίλες θέσεις που θ’ αλλάζουν συχνά, ούτε καν για πολλές ώρες, και να συλλαμβάνετε μόνον όσους δεν φέρουν κράνος.

Αγνοήστε, για λόγους “οικονομίας”,  τις υπόλοιπες παραβάσεις!

Όμως, όταν τους πιάνετε, που αποκλείεται, τόσοι που είναι, να μην τους πιάνετε, να τους κόβετε τον κώλο, με αυστηρότατα πρόστιμα και αφαιρέσεις αδειών.

Αλλά, στ’ αλήθεια, (όχι τάχα μου)!

Ευελπιστώ ότι έτσι, θα μειωθούν σημαντικά και χωρίς ιδιαίτερο κόστος τα βαριά τροχαία ατυχήματα.

Ίσως, βέβαια, παραείμαι αισιόδοξος…

Εδώ θα ζητήσω την υπομονή σας και την ανοχή σας, αλλά επειδή βρίσκομαι ήδη στο moodτης Γκρίνιας, επιτρέψτε μου να σας πω ότι, λίγο πριν καταστώ μάρτυς τών, με ηλιθιώδη ταχύτητα, εποχούμενων συμπολιτών μας, είχα επισκεφθεί το Δημαρχείο της πόλης μας για να πάρω ένα πιστοποιητικό που χρειαζόμουν.

Το πιστοποιητικό πιστοποιούσε την οικογενειακή μου κατάσταση, κι εγώ πιστοποίησα, ότι δεν υπάρχει ούτε ένας χώρος εκεί μέσα, (συγκεκριμένα, και ουχί συμπτωματικά, τρία στα τρία γραφεία που επισκέφθηκα), που να μην σε υποδέχονται όλοι μ΄ ένα αναμμένο κωλοτσίγαρο, από τους πιο υψηλά ιστάμενους στην ιεραρχία, μέχρι τους πιο χαμηλά.

Αν πάσχετε από καρδιοαναπνευστικά προβλήματα και είσθε αναγκασμένοι να προσφύγετε στις υπηρεσίες του Δήμου (επιμένω, παρά ταύτα, για λόγους αρχής, με δέλτα κεφαλαίο), σας συμβουλεύω να στείλετε κάποιον δικόν σας, συγγενή ή γνωστό, κατά προτίμηση θεριακλή, που ν’ αντέχει στην τσιγαρίλα, για να σας εξυπηρετήσει, διεκπεραιώνοντας τις γραφειοκρατικές σας ανάγκες…

Αλλιώς σας βλέπω να καταλήγετε στο Νοσοκομείο, όπου, μην θαρρείτε, τα πράγματα δεν είναι και τόσο διαφορετικά!

Ως εναλλακτική λύση, θα σάς πρότεινα τους μάγους της Αφρικής.

Εκεί, άλλωστε, έχετε κάποιες πιθανότητες να παρακάμψετε και το τέρας της γραφειοκρατίας!

Αγαπητοί μας τηλεθεατές, στο πλαίσιο της αγαπημένης σας εκπομπής “ViverePericolosamente”, παρακολουθήσατε λίγα, ενδεικτικά στιγμιότυπα από την καθημερινότητα της ξακουστής, κοσμοπολίτικης Ρόδου μας!

Σας ευχόμαστε καλό βράδυ και καλή συνέχεια, τρομάρα σας…