* Ο Χρήστος Χωμενίδης είναι συγγραφέας

Στις αρχές της Μεταπολίτευσης, λίγοι ξένοι ζούσαν μόνιμα στην Ελλάδα. Λέγοντας ξένος εννοούσαμε κυρίως τον τουρίστα, που έφθανε από πιο εύρωστες κοινωνίες για να απολαύσει τα καλοκαίρια μας.

Εμείς οι ίδιοι ήμασταν μέχρι πρόσφατα οι «ξένοι» κάποιων άλλων. Oι μετανάστες στις φάμπρικες της Γερμανίες και στου Βελγίου τις στοές -όπως το συνόψισε ο Καζαντζίδης- καθώς και στα εστιατόρια της Αμερικής. «Όταν είχα πρωτόρθει στην Άιοβα, το 1971, μαζί με κάμποσους συχωριανούς μου» μού διηγούνταν ένας ομογενής «Αμερικάνα δεν γύριζε να μας κοιτάξει. Τι Έλληνας, τι Πακιστανός ένα και το αυτό! Ζευγαρώσαμε τελικά με τις Ερυθρόδερμες, με τις Ινδιάνες, που τις είχαν τού πεταματού…»

Δεν σήμαινε αυτό ότι η ελλαδική κοινή γνώμη αδιαφορούσε για τους άλλους λαούς. Το πιο ριζοσπαστικοποιημένο ίσα-ίσα κομμάτι της δονούνταν από το αντάρτικο στη Νικαράγουα. Έστελνε νεολαίους να μαζέψουν καπνά στην Κούβα. Σπαρασσόταν εξαιτίας της εισβολής του Βιετνάμ στην Καμπότζη και της Κίνας στο Βιετνάμ. Οι καθ’ημάς Μαοϊκοί έπαιζαν ξύλο με τους οπαδούς της χήρας του Μάο και ας μην είχαν συναντήσει ούτε οι μεν ούτε οι δε ποτέ στη ζωή τους Κινέζο. Η πιστή στον Μεγάλο Τιμονιέρη σοσιαλιστική Αλβανία αποτελούσε πρότυπο για ένα τμήμα της εξωκοινοβουλευτικής μας Αριστεράς.

Μόλις τα σύνορά μας άνοιξαν και Αλβανοί με σάρκα και οστά άρχισαν να κατηφορίζουν ακολουθούμενοι από μυριάδες πολίτες του πρώην ανατολικού μπλοκ, εμείς παραμερίσαμε τις όποιες ευαισθησίες μας και κυριολεκτικώς στίψαμε τους νεοφερμένους. Από το 1990 μέχρι την υπαγωγή μας στα μνημόνια, δεν υπήρξε, στοιχηματίζω, Έλληνας που να μην αγοράσει κάποια από τις –προσφερόμενες κοψοχρονιάς- υπηρεσίες τους. Άλλοι γηροκομήθηκαν, άλλοι ξεσάλωσαν σεξουαλικά, άλλοι ξένοιασαν από τις αγροτικές εργασίες, άλλοι έχτισαν σπίτια εκμεταλλευόμενοι την αλλοδαπή μαστοράντζα, που βολευόταν σε υποβαθμισμένες γειτονιές, «εφτά νομά σε ένα δωμά».

Η τρυφηλή πατρίδα μας είχε ως βιτρίνα το λάιφ στάιλ και στηριζόταν σε δύο πυλώνες: Στην αδιατάρακτη ροή χρήματος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και στη φτηνή εργασία των μεταναστών. Τότε ακούστηκε το σύνθημα «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ!». Η Ύβρις προετοίμασε νομοτελειακά τη Νέμεση.
Όταν πήραμε τον κατήφορο, πολλοί από τους μετανάστες είχε πιά ένα σεβαστό κομπόδεμα που τους επέτρεψε να επιστρέψουν στην πατρίδα τους ως νοικοκυραίοι. Τα νεόδμητα ξενοδοχεία στις αλβανικές ακτές ανεγέρθηκαν και με τον ιδρώτα που χύθηκε εδώ.

Και η Ελλάδα; Η Ελλάδα έβλεπε τις αυταπάτες της να κονιορτοποιούνται. Η κατάρρευση του οικονομικού μοντέλου συμπαρέσυρε τις παραδοσιακές ηγεσίες, που η πλειοψηφία του λαού έκρινε ότι τον είχαν προδώσει. Από το ξαναμοίρασμα της τράπουλας, δύο και μόνο βγήκαν κερδισμένοι: Η νεοναζιστική Χρυσή Αυγή και η ριζοσπαστική Αριστερά.

Πριν καν έρθει στα πράγματα ο Σύριζα, όσοι διακρίναμε το ανερμάτιστο της προεκλογικής του ατζέντας, προβλέπαμε ότι το βατερλώ του θα συντελούνταν στην οικονομία. Πού να το φανταστούμε ότι δεκατέσσερις μήνες αργότερα ο ύφαλος που απειλεί με ναυάγιο όχι απλώς την κυβέρνηση μα και τη χώρα θα ήταν το προσφυγικό;

Πρέπει να είναι κανείς αληθινά κακόπιστος για να ενοχοποιήσει για την τραγωδία του Αιγαίου αποκλειστικά την κυβέρνηση. Για να στήσει στον τοίχο την Τασία Χριστοδουλοπούλου, όσο και αν η διαβόητη δήλωσή της περί προσφύγων που θα λιάζονται στις πλατείες διαθέτει ακέραια την ελαφρότητα των αριστερών γκρουπούσκουλων του ’70.

Πρέπει να είναι όμως τυφλωμένος για να μην αντιλαμβάνεται ότι η επιπολαιότητα των νυν κρατούντων ευθύνεται για το εφιαλτικό ενδεχόμενο να καταντήσει η Ελλάδα αποθήκη ψυχών. Μια απόληξη της Ευρώπης η οποία υποφέρει από γάγγραινα και που η υπόλοιπη ήπειρος, μην μπορώντας να την ακρωτηριάσει, τη βάζει σε καραντίνα. Επ’αόριστον.

Οι εγκλωβισμένοι, απελπισμένοι Σύροι και Αφγανοί και άλλοι ανεξακρίβωτης προέλευσης αποτελούν τη Νέμεση στο «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ!». Και το καλύτερο βούτυρο στο ψωμί της Χρυσής Αυγής.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr