Βαγγέλης Παυλίδης

Γιορτή της Λαχανιάς χθές βράδυ (και σήμερα πρωί) εξ ου και ετούτη η καθυστερημένη ανάρτηση. Όσοι δεν ήρθατε χάσατε… πολύς κόσμος κι όχι μόνο Λαχανιάτες μα και απο άλλα χωριά, πολλοί ξένοι επισκέπτες. Μουσική -βέβαια- και χορός -βέβαια. Πολύς χορός! Κι αν με ρωτάτε, δεν έχει καλύτερο σ’ αυτές τις περιπτώσεις από το να βλέπεις και να καμαρώνεις την νεολαία μας, πώς ζούν και πόσο αγαπούν τους παραδοσιακούς μας χορούς και πώς “την βρήσκουν” (για να χρησιμοποιήσω δικιά τους έφραση) μ’ αυτούς.

Μα θέλω να σταθώ σε κάτι άλλο, σε μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε στο χωριό πριν ένα περίπου χρόνο, με την επιθυμία κάποιων απο τους ξένους (δεν μ’ αρέσει η λέξη μα πώς να το πώ -τους αλλοδαπούς) που έχουν δεσμούς με την Λαχανιά, που μένουν εδώ ή πάντως έρχονται και μια και δυο φορές κάθε χρόνο. Με δάσκαλο τον Βαγγέλη τον Τζέλο ξεκίνησαν σιγά σιγά τα μαθήματα χορού και χθές βράδυ έκαναν την δικιά τους χωριστή εμφάνιση. Τους βλεπετε στις φωτογραφίες, μια ομάδα απο Γερμανούς, Αυστριακούς, Ιταλούς, Σουηδούς, Αμερικάνους και ¨Ελληνες. Ένα δείγμα χειροπιαστό του πώς ένα τραγούδι κι ένας χορός ενώνουν, πώς ο πολιτισμός προάγει την αλληλοκατανόηση των λαών. Και βέβαια εξηγεί το γιατί δυσκολεύομαι να χρησιμοποιήσω την λέξη “ξένοι” γι αυτούς. Ποιοί ξένοι, δικοί μας άνθρωποι είναι.

Δεν άντεξα στον πειρασμό να παραθέσω το τόσο γνωστό -και τόσο νοηματικά κακοποιημένο- ρητό από τον Πανηγυρικό του Ισοκράτη. Η μετάφραση είναι του Ν. Σαραντάκου.

“ … το όνομα των Ελλήνων το έχει κάνει (η Αθήνα) να φανερώνει όχι πλέον τη φυλή αλλά τη διάνοια, με αποτέλεσμα περισσότερο να αποκαλούνται Eλληνες αυτοί που μετέχουν στη δική μας παιδεία παρά στην κοινή καταγωγή.”

Last night and until early this morning we were all at our feast, the Feast of Lachania. Not only the local people but many others from the nearby villages and lots of foreign visitors.
There was music and there was dancing – lots of it. And, in my opinion, there is nothing better in such occasions but to proudly watch our young people, of how they love our traditional folk dances and how they can express themselves through them.

But it is something else that also impressed me this time. It is the initiative to learn Greek dances that was triggered by the wish of some of the “foreigners” who live or have ties with Lachania (I hate the word “foreigners” but what else can I say?). Last night, after very few lessons most of them, they made their first appearance. You see them in the pictures… German, Italian, Austrian, Swedish, American and Greeks dancing together, united by music and dance, the best proof of how culture can promote mutual understanding and to bring people together. This is why I do not like to use the word “foreigners” for them. What foreigners? They are “Lachaniates”, people of Lachania, like the rest of us.

I could not resist the temptation to finish with the famous passage from the “Panegyric” of Isocrates:

“… She (Athens) has made the name of Hellas distinctive no longer of race but of intellect, and the title of Hellene a badge of education rather than of common descent.”