Βαγγέλης Παυλίδης

Πριν τέσσερα περίπου χρόνια ένας Έλληνας, ο Γιάννης Αντετοκούμπο, κατάφερε να φτάσει εκεί που φτάνουν μόνο οι καλύτεροι στον κόσμο. Κατάφερε να γίνει μέλος ενός κόσμου μυθικού, όνειρο χιλιάδων νέων στον κόσμο, το Αμερικάνικο επαγγελματικό μπάσκετμπολ.

Γελάσαμε απο χαρά, ζητωκραυγάσαμε, κορδωθήκαμε όλοι απο περηφάνια καθώς ο Γιάννης ανέμιζε την Ελληνική σημαία στην καρδιά του Αμερικάνικου κάστρου που μόλις το ‘χε κατακτήσει.

Χαρήκαμε άραγε όλοι; Όχι βέβαια. Είναι κάποιοι που την Ελληνική σημαία την έχουν μόνο για να καμουφλάρουν μ’ αυτήν τα ρόπαλα και τα στειλιάρια, ανάξιοι και ανίκανοι να την τιμήσουν όπως ο Γιάννης Αντετοκούμπο. Είχε βγεί τότε ο Φύρερ των εν Ελλάδι νεο-Ναζί να γαυγίσει κάτι για χιμπαντζήδες και μαϊμούδες που, ε, μπάλα είναι κι άμα τους την πετάξεις θα την πιάσουν, λέει, χαρά στο πράγμα. Άναρθρες κραυγές του Φύρερ, λόγια όλο μίσος.

Τώρα, πριν λίγες μέρες, το γκραφίτι* του Αντετοκούμπο που κοσμεί το γήπεδο του Τρίτωνα -εκεί που πρωτόπιασε μπάλα του μπάσκετ ο Γιάννης- καταστράφηκε με την αναγραφή ναζιστικών συμβόλων με σπρέι. Έκπληξη; Καμιά. Η ιστορία του ναζισμού είναι η ιστορία βανδάλων και βανδαλισμών. Σε κάτι όμως θα συμφωνήσω με τον Φύρερ: ναί, είναι πολύ πιθανό ο χιμπαντζής να την πιάσει τη μπάλα. Μπορεί ακόμα να κάνει κωλοτούμπες και τσαλιμάκια και διάφορα καραγκιοζιλίκια και να γρυλίζει άναρθρα. Γιατί λοιπόν δεν φτιάχνουν ομάδα μπάσκετ οι Ναζί; Τα προσόντα τα έχουν.

*Γκραφίτι και όχι “γκράφιτι”, (όπως ιμείς γράφιμι, ισείς γράφιτι…)

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

 iPorta.gr