* Η Ματίνα Ράπτη-Μιλήλη είναι αναγνώστρια της Πόρτας.   

Καθήστε αναπαυτικά στην πολυθρόνα σας και πάρτε μια βαθιά ανάσα.

Τώρα ακολουθήστε με το βλέμμα σας το δάχτυλό μου που πάει πέρα δώθε πέρα δώθε…

Νυστάζετε,τα βλέφαρά σας βαραίνουν .Ακούτε μόνο την φωνή μου.

Γιά πείτε μου, πού βρίσκεστε;

– Στην ουρά του ΑΤΜ .Εχει κόοοοσμο..ολοι φωνάζουν.Με σπρώχνουν.Καλέ μη με σπρώχνετε…Πού πάτε κυρία μου ,θα μου βγάλετε το μάτι με την ομπρέλα θαλάσσης!

– Τί κάνεις εκεί;

– Πήγα για να πάρω 60 ευρω.

– Ωραία

– Αλλά δεν πήρα 60

– Γιατί ;

– Δεν ειχανε 10ευρα

– Δεν καταλαβαίνω .Και οι άλλοι τί έκαναν εκει;

– Κι αυτοί για 60 πήγανε

– Και;

– Ολοι απο 50 πήραμε. Φωνέεεες .Ζέστηηηη. Καλοκαίρι είναι.

– Ποιάς χρονιάς, θυμάσαι;

– Αμέ, ειναι το 2015. Εχουμε μνημόνιο.

– Ωραια, τώρα πήγαινε πίσω ..πίσω .Πήγες;

– Πήγα.

– Τώρα, πού βρίσκεσαι ;

– Τώρα ειμαι στην ουρά της εφορίας. Κόοοοσμος, φωνές. Πάλι με σπρώχνουν. Ο διπλανός μου τρώει τυρόπιττα και με εχει γεμίσει ψίχουλα. Τί γάιδαρος!

– Τί χρονιά;

– Α! 2013…εχουμε μνημόνιο.

– Πάλι;

– Πάλι…

– Φύγε απο κει και πήγαινε πιό πίσω…Τώρα που βρίσκεσαι;

– Τώρα βρίσκομαι …στην ουρά του ΙΚΑ..

– Βρε μανία με τις ουρές! Φύγε απο κει

– Δεν γίνεται.

– Γιατί;

– Γιατί θα χάσω την σειρά μου και ειμαι εδω απο τις 3 το ξημέρωμα.Κρίμα είναι.

– Καλά.Τι βλέπεις γύρω σου ;

– Βλέπω κόοοσμο, γιαγιάδες παππούδες και κάτι άλλους που συνδικαλίζονται…Α! βλέπω και τα ΜΑΤ…Αου.

– Τί έγινε;Τί βλέπεις;

– Τώρα δεν βλέπω τίποτα,έφαγα μια καρέκλα στο μάτι …

– Τί χρονιά εχετε;

– Ειναι 2011..Έχουμε μνημόνιο…πάλι

– Φύγε ,φύγε απο τα μνημόνια ,φύγε απο το στριμωξίδι…πήγαινε πίιιισω ..σε χαρούμενες μέρες..σε ξέγνοιαστες στιγμές…Πέσμου,πού βρίσκεσαι;

– Πάλι σε ουρά είμαι…Είναι νύχτα…όλος ο κόσμος μαυροφορεμένος…κάποιος τραγουδάει…με πόνο…με καημό…

– Μοιρολογάει;Πού βρίσκεσαι; ,σε κηδεία;

– Οχι στον Ρέμο,εχουμε βγει ολο το γραφείο μαζί με τον διευθυντή και την γκόμενά του απο το διαφημιστικό…Μας έβγαλε να μας κεράσει για την επέτειο του γάμου του.

– Δηλαδή περνάς ωραία..

– Οχι ιδιαίτερα,ειμαι ανήσυχος.

– Γιατί;

– Γιατί άφησα την καγιέν μου στον παρκαδόρο και δεν μου γέμιζε και πολύ το μάτι.

– Μα καλά, υπάλληλος δεν είσαι;

– Έτερον εκάτερον.

– Καλά,άσε τον Ρέμο και περιηγήσου λίγο στον χώρο…Τί βλέπεις;

– Δεν μπορώ να περιηγηθώ γιατί είναι πίττα από κόσμο..Κι άλλη ουρά μπροστά μου…

– Πού την βρήκες πάλι την ουρά! Φύγε από κει…

– Δεν γίνεται.

– Γιατί πάλι;

– Γιατί κατουριέμαι. Είμαι στην ουρά για την τουαλέτα. Γαμώτο και δεν έχω 10 ευρώ για να αφήσω στην κυρία …ΣΑΣ ΑΦΗΝΩ 5 ευρώ . ΣΥΓΝΩΜΗ

– Μα καλά ,5 ευρω για να πας τουαλέτα και ζητάς συγνώμη; Πόσο μισθό έπαιρνες ;

– Μεικτά ή καθαρά γιατί πέφτανε και κάτι μπόνους ,κάτι μιζούλες κάτι πακετάκια…Μωρέ πού να θυμάμαι τον βασικό το 2002.

– Δηλαδή ησουν ευτυχισμένος τότε.

– Ε, βασικά όχι και τόσο…Ειχα πολύ αγχος

– Γιατί; Την δουλειά σου την καλή την είχες,την αυτοκινητάρα σου.

– Ναι αλλά δεν ειχα μεζονέτα με ασανσέρ…Ειχα χωρίς ασανσέρ και το γκαράζ κοινό με τους διπλανούς…Χάλια.

– Μήπως υπερβάλεις;

– Ισως ,δεν ξέρω.Δεν θυμάμαι και πολλά απο τότε…Πίναμε τόσο ουίσκι και καπνίζαμε τόσα πούρα που τα θυμάμαι λίγο θολά … Μόνο ουρές μου έρχονται στο μυαλό ,να τώρα βρίσκομαι στην ουρά για ξαπλώστρα… Μύκονο. Αμα δεν εχεις κότερο αναγκάζεσαι να κλείνεις ξαπλώστρες ..ο ένας πάνω στον άλλον! Μετά ήταν οι ουρές στα τυριά του Βασιλόπουλου,στο σουσάδικο που σύχναζα, στην Λουί Βιττόν για να πάρω ένα δωράκι στην κοπέλα μου, στα starbacks για καφέ,στο αεροδρόμιο για Ντουμπάι…παντού παντού ουρές….Χάλια. Ευρώπη σου λένε! Είμαστε η ουρά της Ευρώπης!

– Για να φεύγουμε από κει σιγά σιγά και να πάμε ακόμα πιο πίσω.

– Πού βρίσκεσαι τώρα;

– Γυμνάσιο…Τώρα είμαι στην ουρα της καντίνας για τυρόπιτα και yoko choco. ΣΙΓΑ ΡΕ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΜΕ ΞΕΝΥΧΙΑΣΕΣ !

– Ωραία,μείνε εκει.

– Πόση ώρα, γιατι πιάστηκα.

– Γιατί πιάστηκες,Τί κάνεις;

– Είμαι και στην ουρά της μακριάς γαϊδούρας… ΑΜΑΝ ΡΕ ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΕΣΥ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΔΑΡΕΣ ΣΟΥ!

– Ήταν όμως πιο χαλαρά τα πράματα τότε,ε;

– Μωρέ ,ας είναι καλά αυτός ο κύριος Θόδωρος που τον ήξερε ο πατέρας μου από έναν συγχωριανό του θυρωρό του υπουργείου Αλλιώς…θα είχα δει και την ουρά στο ταμείο ανεργίας!

– Θέλω να ξεχάσεις τις ουρές.Να πας κι άλλο πίσω..στην αρχή της ζωής σου ..Όσο πιο πίσω γίνεται ..Για πες μου τώρα ,πού είσαι;

– Τώρα είμαι …

– Ναι…

– Είμαι σε ένα μεγάλο ροζ δωμάτιο μαζί με άλλους πολλούς που μουρμουρίζουν

– Τί μουρμουρίζουν, καταλαβαινεις;

– Νομίζω λένε…ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ

Και όλοι φοράνε κάτι μαύρα γυαλιστερά …σαν κολάν!

– Κολάν;

– Ναι , κουνιούνται νευρικά , με σπρώχνουν …και έχουν όλοι τους …..ΟΥΡΕΣ!

Είμαι σοβαρά γιατρέ μου;