Μια από τις εμμονικές απόψεις της θεσμικής Αριστεράς, η πλέον διαχρονική από την μεταπολίτευση, είναι ότι οι νεαροί εραστές της βίας, που παρουσιάζονται στις διαδηλώσεις και με τη δράση τους προκαλούν την αντίδραση της αστυνομίας -αυτή επεμβαίνει και η συγκέντρωση διαλύεται- είναι προβοκάτορες, εντεταλμένοι της αστυνομίας, που σε συνεργασία με την εκάστοτε κυβέρνηση, μηχανεύονται αυτό τον τρόπο να διαλύουν οι «ειρηνικές συγκεντρώσεις».

Όποιος τολμούσε να υποστηρίξει, ότι μπορεί και να υπήρχαν κάποιοι προβοκάτορες ανάμεσά τους, αλλά ο κύριος όγκος των νεαρών ήταν ειλικρινείς εξεγερμένοι -με όσα εισαγωγικά θέλει ο καθένας- οι οποίοι θεωρούσαν ότι οι ειρηνικές διαδηλώσεις δεν προσφέρουν στην κοινωνική δυναμική της ανατροπής, αυτός ή έπαιζε το παιχνίδι των κυβερνήσεων ή στην καλύτερη περίπτωση ήταν πολιτικά αφελής και άσχετος.

Εκτός Βουλής

Όμως οι εν λόγω ομάδες εμφανίστηκαν και χθες, και προκάλεσαν την επέμβαση της αστυνομίας. Οπότε να υποθέσουμε -με την συριζοταλιμπάν λογική, όχι τη δική μας- ότι η νυν κυβέρνηση τους έστειλε να διαλύσουν την συγκέντρωση…

Πέραν των δύο ανωτέρω εμμονών, υπήρχε και ανακλαστική αντίδραση, εκ μέρους κυρίως του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, και μετέπειτα ΣΥΡΙΖΑ: Σε κάθε επέμβαση της αστυνομίας, υπό όποιους όρους γινόταν αυτή, έβγαζε ανακοίνωση που καταδίκαζε «την προκλητική επέμβαση της αστυνομίας στην ειρηνική διαδήλωση».

Αυτό έγινε και χθες, αλλά μάλλον ξεπέρασε την ανακλαστική κίνηση και παίρνει τη διάσταση του πολιτικού δουλέματος. Με μεσονύκτια ανακοίνωσή του το Γραφείου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ, ισχυρίζεται: «Ο ΣΥΡΙΖΑ καταδικάζει τις σημερινές ενέργειες των αστυνομικών δυνάμεων στη διαδήλωση στο Σύνταγμα και τη χρήση δακρυγόνων, η οποία οδήγησε και στον τραυματισμό διαδηλωτών, καθώς και στελεχών της ΛΑΕ. Αναμένουμε από το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη να διεξαγάγει εξονυχιστικό έλεγχο και να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι. Τα κρούσματα αστυνομικής βίας και η ασυλία όσων τα υποθάλπουν πρέπει να τελειώσει».

Σκοπίμως κουτοπόνηρη η ανακοίνωση: Δηλαδή ο δικός τους υπουργός έδωσε εντολή να αντιμετωπισθούν δυναμικά κάποιες ενέργειες, αλλά το Γραφείο Τύπου τον θεωρεί a priori αθώο του «εγκλήματος», και τεχνηέντως μεταθέτει την ευθύνη στα εκτελεστικά όργανα, στις «αστυνομικές δυνάμεις», που μάλιστα χτύπησαν και πρώην συντρόφους τους, της ΛΑΕ (Λαφαζανικοί).

Όμως αν έδρασαν από μόνες τους οι αστυνομικές δυνάμεις -λέμε τώρα- και μια και δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται, σημαίνει ότι ο αρμόδιος υπουργός δεν έχει τον έλεγχο και θα πρέπει να παραιτηθεί ή να τον παραιτήσει ο πρωθυπουργός…

Ο Λαός

Αυτά αποτελούν το ένα μέρος του -εκρηκτικού- σκηνικού, εκτός Βουλής. Υπάρχει και το άλλο, της αδιάφορης χαλαρότητας. Αφορά στον λαό που -δεν- πήγε να διαμαρτυρηθεί. Ήταν μια συγκέντρωση ολιγάριθμη, λυμφατική, κατώτερη των περιστάσεων και της υποτιθέμενης διογκούμενης λαϊκής δυσαρέσκειας.

Και αναρωτιέται κανείς, που πήγε εκείνο το συλλογικό πάθος των πλατειών, που συχνά εκδηλωνόταν και με πράξεις ακραίου μίσους. Προφανώς – η μια άποψη- ο λαός έχει πειστεί ότι τα μέτρα είναι, αν όχι αναγκαία, τουλάχιστον αναγκαστικά, αφού ο Αλέξης διαπραγματεύτηκε ηρωικώς ενάντια στους «ξένους δυνάστες» και δεν μπορούσε κάτι καλύτερο.

Αυτή είναι η μια εκδοχή. Η άλλη – την ασπάζεται η στήλη- είναι ότι μόνο η Αριστερά έχει κληρονομημένη την κουλτούρα του λαϊκού αγώνα στο δρόμο, αυτού που λέγεται και «πεζοδρόμιο», και ανάλογα την ιδεολογία όποιου την εκφέρει, παίρνει θετική ή απαξιωτική χροιά, στην έκφρασή της.

Σίγουρα το «πεζοδρόμιο», στο δυτικό κόσμο, δεν ρίχνει κυβερνήσεις. Οι κυβερνήσεις πέφτουν δια της ψήφου στο κοινοβούλιο. Άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ δια κοινοβουλευτικής διαδικασίας άνοιξε το δρόμο των εκλογών που τον οδήγησε στην εξουσία (ατελέσφορη προεδρική εκλογή). Εκείνο ωστόσο που κάνει η μαζική λαϊκή παρουσία, είναι να δημιουργεί τις προϋποθέσεις ώστε να υπάρξουν διαφοροποιήσεις εντός του κοινοβουλίου, με την ψήφο των βουλευτών. Η περιπέτεια και η κατάληξη της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου, αποδεικνύει, νομίζω, το ορθόν του ανωτέρου συλλογισμού.

Οι πληττόμενες μεσαίες και μικροαστικές τάξεις, όταν ασχολούνται με την πολιτική μέσω των social media ή παρακολουθώντας την συζήτηση από την τηλεόραση της Βουλής, χωρίς μαζική παρουσία στο δρόμο, δεν μπορούν να δημιουργήσουν εκείνο το κοινωνικό κλίμα που θα επιφέρει κοινοβουλευτικές διεργασίες.

Εντός Βουλής

Ό,τι και αν έλεγε η αντιπολίτευση, οι βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, άλλοτε με δοκησισοφία, άλλοτε με σοφιστείες, συχνά με επιθετικότητα που δεν δικαιολογείται από τον βίο και την πολιτεία της κυβέρνησης, υπερασπίζονταν το κυβερνητικό «έργο», αντιστρέφοντας την πραγματικότητα που ζούμε.

Στο τέλος συντεταγμένοι, υποταγμένοι στην κομματική πειθαρχία -ου μην και στη διατήρηση της καρέκλας- ψήφισαν πειθήνια «ναι», παρ’ όλες τις δήθεν αντιρρήσεις και τα ηρωικά μανιφέστα όσων έγραφαν, όπως οι «53+», ότι δήθεν προτιμούν να πέσουν ηρωικά, παρά να ηττηθούν από τους «δανειστές».

Πλέον, αν κάτι έχει να φοβάται κ. Τσίπρας, δεν είναι ούτε η κοινοβουλευτική του ομάδα, ούτε ο μοιρολατρικός και υποταγμένος λαϊκός παράγοντας. Οι μόνοι κίνδυνοι προέρχονται από τον Σόιμπλε και το ΔΝΤ. Αν και αυτούς τους ξεπεράσει και δεν αναγκαστεί να προσφύγει σε εκλογές, προβλέπεται μακροημέρευσις…

Οπότε… δικαιούται τον τίτλο του κειμένου «viva Αλέξη»…

liberal.gr  

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. 

The article expresses the views of the author

iPorta.gr