Καλό μας μήνα! Μπήκε και ο Νοέμβρης, ένας μήνας μας χωρίζει από τα Χριστούγεννα και ο ήλιος συνεχίζει να μας εκπλήσσει με τα «τρελά» του κέφια εδώ στην πανέμορφη Αυστρία. Όχι, δεν κάνει τόση ζέστη όσο στην Ελλάδα, αλλά έχει την χάρη του ο ήλιος όταν καίει το πρόσωπό σου στα βουνά.

Το Σάββατο εδώ, πρώτη του μήνα, είναι αργία. Είναι η ημέρα των Αγίων Πάντων και η Κυριακή των ψυχών. Ημέρες που όλοι εδώ τιμούν τους αποθανώντες, τις ψυχές που χάθηκαν και πήραν τον δρόμο τους για έναν άλλο κόσμο, αλλά συνεχίζουν να μας λείπουν σε αυτόν… Δεν είναι τυχαίο ότι συμπέφτει πάντα με το αμερικανικό έθιμο Χαλοουίν…. όλα γυρίζουν γύρω από τον θάνατο.

Εμείς όμως επιλέγουμε (όσο μπορούμε και αντέχουμε) την ζωή, και μάλιστα με όλες τις μικρές ή μεγάλες χαρές που έχει να μας προσφέρει. Είναι το Σαββατοκύριακο της εκδρομής και της χαλάρωσης. Ξεκινώντας λοιπόν από το υπέροχο, μικρό Γκράτς χαζεύοντας τις πρώτες χριστουγεννιάτικες βιτρίνες, βολτάροντας στα στενά του σοκάκια, ανάμεσα σε παραδοσιακές και μοντέρνες προσόψεις μαγαζιών, με σχεδόν «ιταλικό» αέρα, καλοντυμένο κόσμο και έμφαση στα καλλιτεχνικά δρώμενα, κορυφαία μας στιγμή ήταν το ντελικατέσεν Φράνκοβιτς… ένα μαγαζί, «ορθάδικο», καφε-μπαρ, όπου ήπιαμε την σαμπάνια μας και φάγαμε το αξεπέραστο ψωμάκι με το φρέσκο ρόστμπιφ κουτσομπολεύοντας τον κόσμο. Αυτό είναι κάτι που το συναντά κανείς στις μεγάλες και κοσμοπολίτικες πόλεις της Αυστρίας, ένα σημείο συνάντησης και ανταλλαγής «πληροφοριών» με ταχύτατους ρυθμούς.

Πριν φύγουμε από το Γκράτς, κάναμε και μια στάση για φαγητό στο πανέμορφο ελληνικό εστιατόριο Διόνυσος, όπου μας καταπεριποιήθηκαν με τα εδέσματά τους, «μαθαίνοντας» μάλιστα πως ο γνωστός Έλληνας Σεφ Λευτέρης Λαζάρου (Βαρούλκο) επισκέπτεται το εστιατόριο κάποιες φορές μέσα στον χρόνο για να ανανεώσει την κάρτα τους… «ενδιαφέροντα πράγματα σε αυτή την μικρή πόλη», σκέφτηκα.

Ο χρόνος κυλάει γρήγορα και εμείς πρέπει να συνεχίσουμε για τον επόμενο προορισμό μας. Η επόμενη στάση είναι το χωριό του Μάρκους, Άλτενμπέργκ, αυτό το πανέμορφο μικρό χωριό στους πρόποδες του βουνού Ραξ, που έχω αναφερθεί επανειλημμένως.

Η επόμενη ημέρα μας επιφυλάσσει εκπλήξεις… το αισθάνομαι, το «μυρίζω» στον αέρα… Η «ελαφρά συνωμοσία» γύρω από το άτομό μου είναι εμφανής, καθώς δεν έπρεπε να μάθω τίποτα σχετικά με το γενέθλιο φαγητό που θα ακολουθούσε… (όπως και στην Ελλάδα, τις γιορτές τις γιορτάζουν 40 μέρες…) Δεν ρωτάω, δεν ξέρω που θα μας βγάλει ο δρόμος, παρά μόνο απολαμβάνω ήλιο, καταγάλανο ουρανό και μουσικούλα στο αυτοκίνητο, μια καταπράσινη διαδρομή ανάμεσα στα βουνά, ώσπου κάπου εκεί ψηλά, εμφανίζεται ένας πύργος μπροστά μου.

Ένας κλασικός μεσαιωνικός πύργος, ένα περήφανο χτίσμα σαν να έχει βγει από παραμύθι. Εντυπωσιάστηκα! Ο πύργος του Όμπερκαπφενμπεργκ (Burg Oberkapfenberg) στέκεται καμαρωτός, πάνω από την πόλη Κάπφενμπεργκ της Στυρίας και αγνατεύει την κοιλάδα του Μούρτς (Mürztal).

Περνώντας την πύλη του κτίσματος με τον πανύψυλο πύργο, μπαίνουμε σε μια αυλή και χαζεύουμε το περίγυρο που αποτελείται απο πολλές μικρές πόρτες, παράθυρα, πύλες που είναι έτοιμες να μας διηγηθούν όλα τους τα μυστικά. Η πρώτη γραπτή αναφορά σχετικά με την ύπαρξη του πύργου είναι από το έτος 1173. Η οικογένεια Στούμπενμπεργκ ήταν η πρώτη οικογένεια που ανέλαβε την «κηδεμονία» του πύργου. Αφού χτίστηκε και γκρεμίστηκε κάμποσες φορές, το χτίσμα αποτελείται από κομμάτια του 13ου, 16ου και τέλη του 19ου αιώνα. Αν μπορούσαν αυτά τα τείχη να μιλήσουν, θα έλεγαν πολλές ιστορίες…

Η βόλτα μας στα «έγκατα» του πύργου είχε πολύ μεγάλο ενδιαφέρον. Κάτω στο κελάρι των ιπποτών, στο υπόγειο του χτίσματος, απλώθηκε μπροστά μας μια αίθουσα με θόλους, ένα είδος κατακόμβης, που σήμερα ενδείκνυται για μουσικές εκδηλώσεις αφού η ακουστική του χώρου είναι εξαιρετική. Δεν έχασα φυσικά την ευκαιρία να δοκιμάσω τα μεσαιωνικά καθίσματα των ξύλινων τραπεζιών, για να νιώσω κάτι από την εποχή, να γίνω για λίγα δευτερόλεπτα πυργοδέσποινα!

Με συναίσθημα απόλυτης ευχαρίστησης, συνεχίσαμε την περιήγησή μας στο υπόλοιπο μέρος… πολλά μικρά δωμάτια, διακοσμημένα ανάλογα με την εποχή, ξύλινες καρέκλες με δερμάτινες σκαλιστές λεπτομέρειες, τοιχογραφίες παντού και σκάλες… ατελείωτες. Το μέρος αυτό εκτός από την σπάνια ομορφιά του είναι γνωστό και για τις επιδείξεις άγριων πουλιών, όπως σπάνιων αετών, που μπορεί να παρακολουθήσει κανείς σε μια ειδικά φτιαγμένη «αυλή», ένα μπαλκόνι με θέα την κοιλάδα.

Το μυστικιστικό συναίσθημα μας ακολούθησε και στο φαγητό, στο εστιατόριο του πύργου, που ήταν μέσα στο πνεύμα του μεσαίωνα, εκτός από το φαγητό που ήταν αρκετά σύγχρονο και γευστικότατο.

Με γεμάτη την κοιλίτσα και το μυαλό με εικόνες από μια άλλη εποχή, αφήσαμε πίσω μας τον πύργο και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Δεν μου κάνει καθόλου εντύπωση που αρκετά ζευγάρια επιλέγουν αυτό το μαγικό μέρος για να παντρευτούν και να δεξιωθούν τους καλεσμένους τους. Ακόμη και μεσαιωνικά φεστιβάλ λαμβάνουν χώρα εδώ, κάτι που ελπίζω να μου δοθεί η ευκαιρία να παρακολουθήσω κάποια στιγμή.

Και όταν γίνει κάτι τέτοιο, επιφυλάσσομαι …

Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ