Δεν καταλαβαίνεις πως κάθε λεπτό που μετράς είναι στην πλάτη σου. Κάθε λεπτό και κάθε εμπειρία διαμορφώνουν αυτό που θα γίνεις αύριο.

Όταν είσαι νέος ζητάς απλά αποδοχή, προσοχή, σεβασμό! Ψάχνεις να βρεις αυτό που θα κάνει τον μεγαλύτερο σου να πει να αυτός ο μικρός έχει κάτι…

Βιάζεσαι… Βιάζεσαι και δεν καταλαβαίνεις ότι οι προτροπές, οι φωνές, οι δυσκολίες είναι για το καλό σου! Και ποιος καθορίζει το καλό σου; Είσαι παρορμητικός, συναισθηματικός, αναζητάς ακόμα τα μπράβο και την επιβράβευση!

Βιάζεσαι… Βιάζεσαι και το μυαλό σου θολώνει! Δεν έχεις ξεκάθαρη κρίση. Θυμώνεις! Δεν μπορείς να δεις λίγο πιο μακριά γιατί ο εγωισμός της ηλικίας σε τυφλώνει!

Βιάζεσαι… Κι όμως, ο άνθρωπος που σε μάλωνε (στο δικό σου μυαλό) κάποτε είναι τώρα δίπλα σου! Συζητάτε… Δεν βιάζεσαι πια! Τα χρόνια και αυτά που έζησες, αυτά που δημιούργησες, εσύ ο ίδιος σε κάνουν να χαμογελάς! Κι ας μην το βλέπεις. Τι νιώθεις. Τι νιώθει! Και να, τώρα καταλαβαίνεις το γιατί. Γιατί σου φέρθηκε έτσι! Γιατί σε στριμώχνε στη δουλειά, γιατί σου έβαζε τόσα εμπόδια, γιατί φώναζε, γιατί ποτέ δεν ένιωσες την επιβράβευση! Η ζωή δεν έχει μπράβο και μεγάλα δέκα στα τετράδια. Αυτά ήταν παλιά. Η ζωή όταν βγεις να τη νιώσεις έχει άλλους κανόνες.
Όλα τα γιατί λύνονται, και έχουν μια απάντηση!

Και είσαι εδώ! Και είναι κι εκείνος! Και δυο μαζί για το επόμενο βήμα…. Αλλά και μόνος σου μπορείς να γράψεις τις σελίδες της δική σου ζωής. Γιατί η ζωή είναι δική σου. Εσύ διαλέγεις τις μουσικές, τις μελωδίες και τα χρώματα στον καμβά σου. Όλα αυτά είναι οι εμπειρίες που μάζεψες με τα χρόνια και η γνώση. Τα πινέλα και τα χέρια που ζωγραφίζουν έχουν τον δικό τους τρόπο. Κι όλα γίνονται με το δικό σου μοναδικό τρόπο.

Και να τώρα που δεν βιάζεσαι. Έμαθες την υπομονή και την επιμονή. Σε ακολουθούν σε κάθε σου βήμα…

Αναστασία Φωκά