Βαγγέλης Παυλίδης

Για την υγεία σας, προτείνεται επίσκεψη στο blog του   

15 Ιουνίου 1752. Μια μέρα σαν σήμερα ο Βενιαμίν Φρανκλίνος θα πετάξει έναν αετό μέσα στην καταιγίδα και τ’ αστραπόβροντα. Πάνω του είναι δεμένο ένα κλειδί, ένα μεταλλικό αντικείμενο που θα τραβήξει τον κεραυνό. Ήταν το πρώτο αλεξικέραυνο.

Από τους “Πατέρες της Ανεξαρτησίας της Αμερικής”, συνέβαλε στην σύνταξη της Διακύρηξης της Ανεξαρτησίας και υπέγραψε το Σύνταγμα. Πολιτικός, εφευρέτης, τυπογράφος, μουσικός, επιστήμονας και διπλωμάτης.

Σαν να μην έφταναν αυτά, ο Benjamin Franklin είναι ένας απο τους πρώτους γνωστούς λάτρεις του καλού φαγητού της Αμερικής, ένας απο τους πρώτους “γκουρμέ”. Δεν θα μπορούσε να είναι και διαφορετικά απο μια προσωπικότητα τόσο πολυδιάστατη.

Νέος, λοιπόν, ήταν χορτοφάγος που έτρωγε κυρίως σταφίδες και μπισκότα μέχρι που σ’ ένα ταξείδι με το πλοίο απο την Βοστώνη στην Νέα Υόρκη του ‘ρθε η μυρωδιά απο τον μπακαλιάρο που τηγάνιζε το πλήρωμα και του άνοιξε την όρεξη για τα καλά. Γράφει ο ίδιος:

“Αμφιταλαντεύτηκα αρκετά μέχρι που θυμήθηκα πως όταν άνοιγαν την κοιλιά του ψαριού, απο μέσα έβγαιναν άλλα μικρότερα ψάρια. Σκέφτηκα λοιπόν πως εφ’ οσον αυτά τρώνε το ένα το άλλο δεν υπάρχει λόγος να μην τα τρώμε κι εμείς. Έτσι, έφαγα μπακαλιάρο με την ψυχή μου και απο τότε τρώγω κανονικά σαν όλους τους ανθρώπους…”

Γνωστή σ’ όλους έχει γίνει η φράση του “Ενα μήλο την ημέρα τον γιατρό τον κάνει πέρα”. Αγαπούσε τόσο τα μήλα, ιδιαίτερα ψητά, που όταν βρισκόταν στο εξωτερικό ζητούσε απο την γυναίκα του να του στέλνει βαρέλια με μια ειδική ποικιλία απο το φρούτο αυτό.

Υπέρμαχος των ιθαγενών προϊόντων της Αμερικής συνέβαλε στο να γνωρίσει και να αποδεχτεί η Γαλλία την πατάτα που οι Γάλλοι την θεωρούσαν δηλητηριώδη ή τουλάχιστον άνοστη. Ήταν ο τιμούμενος προσκεκλημένος σ’ ένα πάρτι του φαρμακοποιού Antoine-Augustin Parmentier όπου όλα, απο τα ορεκτικά μέχρι και το επιδόρπιο ήταν φτιαγμένα απο πατάτα. Από την Ιταλία, πάλι, θα γράψει σ’ έναν φίλο του:

“Ομολογώ πως εάν σε κάποιον τουριστικό οδηγό εύρισκα την συνταγή για την Παρμεζάνα θα μου έδινε μεγαλύτερη ικανοποίηση απο οποιαδήποτε αρχαία επιγραφή ή πέτρα”.

Οι αναφορές του στο φαγητό είναι εκτεταμένες σε επιστολές και συγγράμματα: καλαμπόκι, ρύζι, σόγια, τζινσένγκ, η γαλοπούλα -”που θα έπρεπε να είναι το σύμβολο της Αμερικής, αντί του αετού”. Και όπως είναι φυσικό, δεν θα μπορούσε να λείψει το κρασί. Γράφει: “Η ζωή δεν μπορεί να είναι ωραία εκεί που δεν υπάρχει καλό πιοτό”, και πάλι “Κοιτάξτε την βροχή που πέφτει απο τον ουρανό στα αμπέλια μας -εκεί, φτάνει μέχρι τις ρίζες για να μετατραπεί σε κρασί. Είναι μια διαρκής απόδειξη πως ο Θεός μας αγαπά και θέλει να μας βλέπει ευτυχισμένους”.

Τέλος, στα χαρτιά του βρέθηκε και μια 16σέλιδη συλλογή απο συνταγές, γραμμένες άλλες Γαλλικά άλλες Αγγλικά. Να μια απ’ αυτές:

ΠΑΣΤΑ ΠΟΥ ΚΟΛΥΜΠΑ

500 γρ μοσχαρίσιος κιμάς, 1 πικάντικο λουκάνικο, 2 γλίθες σκόρδο, 1 κρεμμύδι ψιλοκομμένο, 1/2 φλυτζάνι ψιλικομμένη σελινόριζα, 1 φλυτζάνι τομάτα σε μικρούς κύβους, 1/2 φλυτζάνι ψιλοκομμένο μάραθο, 1/2 φλυτζάνι ψιλοκομμένη πιπεριά, 1/2 φλυτζανι ξηρό λευκό κρασί, ρίγανη, φύλλο δάφνης, αλάτι, πιπέρι, τοματοπολτός, ελαιόλαδο, fettuccini πάστα, 1 φλυτζάνι ελιές γεμιστές με πάστα αντσούγιας.

Βγάζουμε απο το λουκάνικο το περίβλημά του και το θρυμάτίζουμε. Το σωτάρουμε σε λάδι μαζί με τον κιμά, το σκόρδο, το κρεμμύδι, αλάτι και πιπέρι, μέχρι να πάρουν χρώμα. Προσθέτουμε το σέλινο, τις τομάτες, το μάραθο και την πιπεριά. Μαγειρεύουμε μέχρι να έχει μισο-γίνει. Προσθέτουμε το κρασί και τον τοματοπολτό. Μαγειρεύουμε μέχρι να γίνει και να εξατμιστούν τα υγρά.

Βράζουμε καλά -όχι al dente- τα fettuccini, στραγγίζουμε και τα περιχύνουμε με την σάλτσα. Γαρνίρουμε απο πάνω με τις ελιές.