Τζίνα Δαβιλά

Pane di capo σε Πηγές Καλλιθέας, Ανάληψη, στάδιο Διαγόρας, Ασγούρου 

και Pane di capo delivery: 224100-3600. 

Amor-Amor: ο κόσμος τους, εσύ! 

Όταν πηδάς παλούκια, κάποιο θα σου μπει στον κώλο.

Σωστά; 

Όταν έχεις πάρει εργολαβία να προκαλείς εντάσεις, όλο και απόκάπου θα σου ξημερώσει η στραβή. 

Η αλαζονεία, η ύβρις οδηγεί με στρατηγική ακρίβεια στην Νέμεση και στην Κάθαρση, ή αλλιώς παίρνεις αυτό που σου αξίζει στην πραγματική ζωή, αργά ή γοργά.

Την αλαζονεία της εξουσίας την έχουμε ζήσει τις τελευταίες δεκαετίες και όσοι διαβάζουν ιστορία την γνωρίζουν ως αναπόσπαστο στοιχείο των εξουσιαστών. Χίτλερ, Μπους, Θάτσερ, Τσοχατζόπουλος, Βενιζέλος, Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου. Οι τελευταίοι είναι πρόσφατης κοπής εκπρόσωποι του Συνδρόμου της ύβρεως. Αλλά από την αλαζονεία και την ψευτοηθικολογία μέχρι το θράσος δύο δρόμοι υπάρχουν: ή η σχιζοφρένεια ή ο τυχοδιωκτισμός.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου ανέβασε κατακόρυφα την τηλεθέαση του καναλιού της Βουλής με τον απαίσιο τόνο της, τον πρωτοφανές υπεροπτικό ύφος της και την χαρακτηριστική αργόσυρτη προφορά της. Εκπροσωπεί την περίπτωση όπου ο ομιλητής «φτιάχνεται» όταν ακούει τον εαυτό του. Γουστάρει τρελλά. Ναρκισσεύεται άμετρα και οι λοιποί τσιτώνουν νεύρα, βρίζουν από μέσα τους ό,τι βρίζεται και στο τέλος το άϊ σιχτίρ πάει σύννεφο. Μαζί και η υπομονή των συνεργατών της. Από κοντά και το άντε… του κοινού.

Η λαλίστατη και ηθικολόγος Ζωή πρωτοφανώς και περιέργως δεν αντέδρασε, όταν πρώτη φορά ο επικεφαλής του Ποταμιού Σταύρος Θεοδωράκης της είπε «θα τα πούμε αργότερα για την νομική κάλυψή σας, την υπεράσπισή σας στους βιαστές», ούτε όταν ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Βασίλης Κεγκέρογλου την κατηγόρησε αφ’ενός περί του παράνομου επιδόματός ως παιδιού του Κωνσταντόπουλου, αλλά και ως υπερασπιστή βιαστών. Τουμπεκί η Ζωίτσα. Σαν να μην αντέχει να τα βάλει με τους Κρητικούς. 

Όχι, δεν είναι το υποκοριστικό αυτό που θέλει να υποβιβάσει την πρόεδρο της Βουλής. Είναι ακριβώς αυτό που αντιπροσωπεύει και χαρακτηρίζει ένα τόσο δα ανθρωπάκι, που το μόνο που αγαπάει και υπερασπίζεται είναι το συμφέρον του. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, η δίμετρη πρόεδρος της Βουλής, είναι η χειρότερη επιλογή που θα μπορούσε να υποδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ για το συγκεκριμένο αξίωμα. Είναι αυτό που με προσβάλλει ως πολίτη της Δημοκρατίας που θέλω την Δικαιοσύνη να με κυβερνά. Αλλά μια δικαιοσύνη που λέει ότι όλοι έχουν δικαίωμα στην υπεράσπιση, είναι μια δίκαιη Δικαιοσύνη. Ακριβοδίκαιη.

Αλλά μια επιλογή που με θέλει να υπερασπίζομαι ως δικηγόρος βιαστές, εμπόρους ναρκωτικών, επαγγελματίες δολοφόνους, με υπερβαίνει. Σε αυτό μετριέται η ηθική, κ. Κωνσταντοπούλου, που είστε η Προεδρίνα της Βουλής. Ποιες ήταν οι επιλογές σας και σε επαγγελματικό επίπεδο, προτού γίνετε ΠτΒ. Έχετε πολλαπλάσια ευθύνη ως πολιτικός, κυρίως όταν αποφασίζετε να υπηρετήσετε το ελληνικό Κοινοβούλιο, τόσο ως βουλευτής, όσο και ως ΠτΒ. Πόσο την χαρήκατε την καρέκλα σας! Άραγε, την αξίζατε ποτέ;

Στο δια ταύτα. Μέσα σ’όλα τα επαγγέλματα και αυτό του δικηγόρου. Δεν μπορώ να μου ρίξω στάχτη στα μάτια γενικώς. Εννοώ ότι μέμφομαι ως άτομο, ως ιδιοσυγκρασία εκείνους τους νομικούς που επιλέγουν για οικονομικούς λόγους να υπερασπιστούν εμπόρους ναρκωτικών, βιαστές, επαγγελματίες δολοφόνους. Κατανοώ απόλυτατους λόγους, αλλά δεν τους συμμερίζομαι, δεν τους δικαιολογώ. 

Αλλά, μπορώ να απαιτήσω ως πολίτης να μην εκπροσωπούμαι εντός Κοινοβουλίου από ανθρώπους που έχουν κάνει τις παραπάνω επιλογές. Δε θέλω, σου λέω. Δε θέλω!

Και αν αυτό με καθιστά υπόλογο στην πρόεδρο της Βουλής, τιμή μου και καμάρι μου να με μηνύσει. Εδώ με έχουν μηνύσει για βλακείες. Για τούτο που είναι θέμα ηθικής και Δικαιοσύνης της Χώρας μου, το θέλω πολύ. Να βρεθώ ως κατηγορούμενη της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Αλλά ξέχασα. Στα ζόρια η Ζωίτσα γίνεται κουφή. Κατά τα καλά και συμφέροντα. Πού να ασχοληθεί, μωρέ, με μένα. Έχει άλλα σημαντικότερα. Βιαστές, παράνομα επιδόματα, το κλείδωμα της καρέκλας της… τον απύθμενο ναρκισσισμό της…

Υγ: Κάποτε κάποιος μου είπε: “Δεν υπάρχουν παράλογα αιτήματα, υπάρχουν παράλογες εγκρίσεις”. Άρα: μπορεί η Κωνσταντοπούλου να πουλάει τρέλλα, αλλά ο υπόλογος απέναντι όλων μας είναι ο πρωθυπουργός. Κι ένας καλός αρχηγός παίρνει αποφάσεις. Κάποτε-κάποτε σκληρές. Αλλά συμφέρουσες για το κοινό καλό. Όταν μάλιστα αυτό το καλό ακροβατεί από την υπέρμετρη «τυπικότητα» ενός απύθμενα ναρκισσιστικού χαρακτήρα. Που τυχαίνει να βρίσκεται στην τρίτη επίσημη θέση της ελληνικής Δημοκρατικής Πολιτείας .