Μόνο στη Ρόδο

Αποστόλου Παύλου 50, Βενετοκλέων, 

Pane di capo: Λεωφόρος Ρόδου-Λίνδου (ύψος ΙΚΑ), Λεωφόρος Κρεμαστής & «Πηγές Καλλιθέας»

Κωστής Μακρής

Όσο μεγαλώνω, τόσο πιο άπληστος γίνομαι. Θέλω πολλά. Πάρα πολλά. Και τα θέλω τώρα. Το παράξενο είναι ότι τα περισσότερα απ’ αυτά που θέλω δεν αγοράζονται με χρήμα.

Θέλω να μπορώ να κοιτάζω ασκαρδαμυκτί τους άλλους ―μέσα και έξω από τη χώρα μου― χωρίς κατάκριση, υστεροβουλία, φόβο, ζήλεια, μίσος ή αίσθημα κατωτερότητας. Θέλω να κοιτάζω τον άλλον με θάρρος αλλά και με ανοιχτά τα μάτια και το μυαλό, για να τον γνωρίσω. Θέλω να αντέχω και του άλλου τα ορθάνοιχτα μάτια να με κοιτάζουν. Να κοιτάζω ασκαρδαμυκτί τα δικά μου προτερήματα και ελαττώματα, να παρατηρώ, να βλέπω, να αυτοπαρατηρούμαι να κρίνω και να αλλάζω ό,τι μπορεί να αλλάξει.

Θέλω να αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα στο “θέλω” και στο “πρέπει” αλλά όχι για πολύ. Θέλω να αμφιταλαντεύομαι ανάμεσα σε δυο αντικρουόμενες απόψεις αλλά να μπορώ να διαλέγω αυτήν που βρίσκεται πιο κοντά στο κοινό καλό. Θέλω τα “πρέπει” να είναι κοντά στα “θέλω” μου και τα “θέλω” μου κοντά στα “πρέπει”. Θέλω να επιλέγω αυτό που βρίσκεται πιο κοντά στο κοινό καλό επειδή αυτό θα είναι και για μένα το καλύτερο.

Θέλω να είμαι δαχτυλοδειχτούμενος μόνο για ό,τι καλό έχω κάνει σε άλλους. Κι αυτό χωρίς να με οδηγεί στην ύβρη, από ματαιόδοξη υπερτίμηση του εαυτού μου. Ξέρω ότι όταν κάποιος θέλει να είναι πάση θυσία “δαχτυλοδειχτούμενος”, “αναγνωρίσιμος” και “δημοφιλής”, χωρίς αρχές, γνώση, δίκαιο, έρμα, αγάπη και συγχώρεση, αυτό ―αργά ή γρήγορα― θα τον οδηγήση στην ύβρη.

Αυτά όμως όλα σημαίνουν ότι θέλω η χώρα μου, η Ελλάδα, να πάψει κάποια στιγμή να αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο δεινά.

Σαν πρώτο δεινό ορίζω την αγχώδη κι άχαρη επιβίωση της πλειονότητας των πολιτών εξαιτίας ενός δυσλειτουργικού κράτους, με τους λίγους να θησαυρίζουν.

Σαν δεύτερο δεινό ορίζω τις τραγικές συμφορές για τους πολλούς που μπορεί να φέρει η αβασάνιστη απόφαση πολλών και τα συμφεροντολογικά σχέδια λίγων.

Πιστεύω ότι και τα δύο μπορούν να αποφευχθούν με περισσότερη παιδεία που θα βοηθήσει να κυριαρχήσει η σωφροσύνη, η αυτογνωσία, ο έλεγχος, το μέτρο και η αλληλοκατανόηση με αγάπη.

Δεν θέλω να με δαχτυλοδείχνουν αρνητικά πολίτες και ηγέτες άλλων κρατών. Δεν μου αρέσει να με χλευάζουν και να με εμπαίζουν ξένοι πολίτες και ηγέτες, που θα περίμεναν πολλά περισσότερα από κάποιους που ―παίζοντας με τις λέξεις― παριστάνουν τους απόγονους και μοναδικούς κληρονόμους όλων εκείνων των αρχαίων Ελλήνων που με τη σκέψη τους έβαλαν τα ακρογωνιαία λιθάρια στη δομή, τη σκέψη και τις αρχές πολλών σύγχρονων κρατών.

Δεν θέλω να δανείζομαι για να ξεχρεώνω δανεικά. Θέλω να ζω σε μια χώρα που παράγει πλούτο και τον διαχειρίζεται με λογική και που θα αφήνει περίσσευμα για τη στήριξη των αδυνάτων, για την αντιμετώπιση εκτάκτων αναγκών και για δύσκολους καιρούς. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν νιώθω κι εγώ, στο μέτρο της ιθαγένειάς μου, υπεύθυνος για τα μέχρι τώρα χρέη της χώρας μου.

Και επειδή δεν μ’ αρέσει να γράφω σαν να ήμουν ένας ακόμα ηττημένος ποιητής μιας αδικημένης πατρίδας, κάνω μια επιθετική πρόταση που τη θεωρώ προϋπόθεση μιας δίκαιης και συλλογικής νίκης:

Να δημιουργήσουμε έναν διακομματικό Οργανισμό Επανίδρυσης του Ελληνικού Κράτους, στελεχωμένο από τους άριστους που θα προτείνει το κάθε κόμμα με δημοκρατικές και αξιοκρατικές διαδικασίες. Προφανώς με την εξαίρεση των κομμάτων που υποστηρίζουν ρατσιστικές, αντιδημοκρατικές και ακραία εθνικιστικές θέσεις.

Σαν ένα πρώτο εργαλείο, επικοινωνιακό αλλά και χρηστικό, γι’ αυτόν τον Οργανισμό, να μοιράσουμε τρεις εικόνες ―σε χαρτιά, αυτοκόλλητα, κουκλάκια, μπρελόκ, μπλουζάκια, κούπες ή οτιδήποτε άλλο― σε όλα τα Εκπαιδευτήρια, τις Δημόσιες Υπηρεσίες και όλους τους Οργανισμούς Κοινής Ωφέλειας. Παντού. Νηπιαγωγεία, Σχολεία, Σχολές, Πανεπιστήμια, Εφορίες, Νοσοκομεία, Πολεοδομίες, Αστυνομικά Τμήματα, Κέντρα Εξυπηρέτησης Πολιτών, Υπουργεία, Δικαστήρια, Δημαρχεία, Δασαρχεία, ΙΚΑ, ΟΑΕΕ και λοιπά Ταμεία, Συνεταιρισμούς και οτιδήποτε άλλο σχετίζεται με τη λειτουργία του Κράτους μας και με την επαφή του με όλους τους Πολίτες και κατοίκους της χώρας μας. Όπως παλιά ―αλλά και τώρα σε μερικές χώρες― υπήρχαν οι εικόνες των Βασιλιάδων, του Χριστού ή του τοπικού δικτάτορα. Όπως σε άλλες χώρες υπάρχει η σημαία ή τα σύμβολα του Κράτους σε κάθε κρατική ή δημόσια υπηρεσία.

Οι εικόνες που προτείνω είναι οι εξής:

1. Το Μενεξεδί Ασκαρδαμυκτί.

Το θέλω μενεξεδί για να έχει της αυγής αλλά και του ηλιοβασιλέματος το χρώμα. Θα έχει δυο μάτια μεγάλα και ορθάνοιχτα που θα παρατηρούν το πώς ξοδεύει, σπαταλάει, αξιοποιεί ή και προσφέρει ο καθένας μας τον χρόνο του και τις ικανότητές του ανάμεσα στην ανατολή της γέννησής του και στη δύση της αποχώρησής του από τη ζωή. Αλλά και ανάμεσα στην ανατολή και στη δύση της κάθε μέρας θα μας κοιτάζει με ορθάνοιχτα μάτια και με χαμόγελο αυτό το Μενεξεδί Ασκαρδαμυκτί, ενθαρρύνοντάς μας να σκεφτόμαστε, να σχεδιάζουμε και να ενεργούμε για το κοινό καλό, αδράχνοντας με ζήλο, γνώση και όραμα την κάθε ημέρα.

2. Το Πορτοκαλί (με αρκετό κόκκινο μέσα του) Αμφιταλαντευόμενο. Αυτό θα τραμπαλίζεται με χαρωπή αστάθεια, όπως ένας αναποφάσιστος άνθρωπος που δεν ξέρει πού ακριβώς να πάει και πού να σταθεί και χρειάζεται μια καλή συμβουλή ή καθοδήγηση από κάποιον που εμπιστεύεται. Αυτό βέβαια μπορεί να θυμίζει μερικούς πολιτικούς, επιστήμονες, στοχαστές ή ψηφοφόρους και πολίτες που αλλάζουν συχνά θέση και στάση. Όχι τόσο από κούραση ή προβλήματα στη μέση και στα πόδια τους αλλά από άγνοια, προκατάληψη, ιδεοληψία, συμφέρον, μισαλλοδοξία, απληστία, ανοησία ή ματαιοδοξία. Αυτό όμως που θέλω εγώ είναι ένα διδακτικό Αμφιταλαντευόμενο γιατί πάντα η αμφιβολία και η αμφισβήτηση ήταν σύμμαχοι της σκέψης μας και κάθε απόφαση που θα πάρουμε μεγαλώνοντας, μετά από μια αμφιταλάντευση ανάμεσα στο κοινό καλό με μικρό ατομικό κόστος και στο ατομικό “καλό” ―με μεγάλη ζημιά για το κοινό καλό― είναι κάτι που πιστεύω ότι μπορεί να διδαχτεί ξανά στα παιδιά μας από την πολύ μικρή ηλικία. Με μύθους, με παραμύθια, με την αποδόμηση κάθε παραμυθιάσματος από τους ψεύτες, αλλά και, κυρίως, με το προσωπικό παράδειγμα.

Αυτό το Πορτοκαλί (με αρκετό κόκκινο μέσα του) Αμφιταλαντευόμενο θα μας θυμίζει ότι πάντα υπάρχει τρόπος να αναρωτιέσαι δημιουργικά και πάντα μπορεί να βρεθεί ένας καλός λόγος για να διαλέξεις αυτό που ενισχύει το κοινό καλό αντί για το ευτελές, το ιδιοτελές και το ρηχά ατομοκεντρικό. Είτε με συνείδηση και γνώση ή από φόβο για την αναπόφευκτη τιμωρία από ένα Κράτος που δεν αναγνωρίζει συγγένειες, δωροδοκίες, παρέες, κολλητούς ή πολιτικούς και κομματικούς φίλους. Και αυτό είναι κάτι που διδάσκεται και με ενθάρρυνση και με βιβλία και ―ξανά και ξανά― με το παράδειγμα.

3. Το Γαλάζιο Αυτοδαχτυλοδειχτούμενο.

Δεν μας χρειάζεται καμιά επιτροπή σοφών για να εξηγήσουμε σ’ ένα παιδί πώς γίνεσαι Δαχτυλοδειχτούμενος όταν κάνεις κάτι καλό (όπως το να μην πετάς σκουπίδια στη θάλασα ή να εξοικονομείς ζωτικούς πόρους για το μέλλον των παιδιών σου) ή κάτι κακό (όπως το να πετάς σκουπίδια στη θάλασσα και να σπαταλάς τους ζωτικούς πόρους που προορίζονται για τα παιδιά σου).

Μπορούμε εύκολα με ένα Γαλάζιο Δαχτυλοδειχτούμενο να δείξουμε σ’ ένα παιδί ―όπως και σε έναν ενήλικο― τι αξίζει η δύσκολη προσπάθεια για το καλό ή τι κοστίζει το “εύκολο” και “βολικό” κακό που κάνουμε στη χώρα μας.

Ένας καλός τρόπος για να το κάνουμε αυτό, είναι και η αφήγηση μια αστείας (ή τραγικής) ιστορίας, όπως αυτή με έναν ανόητο υπουργό εθνικής άμυνας («Εθνικής Άμυνας»! Πόσο ειρωνικό!) που ήθελε πολύ περισσότερα απ’ όσα θα μπορούσε να ξοδέψει σε μια ζωή με μέτρο. Και πώς αυτός, η οικογένειά του και μερικοί φίλοι και συνεργάτες του, ατιμάστηκαν στα στερνά τους.

Γιατί το θέλω γαλάζιο το δαχτυλοδειχτούμενο; Επειδή στην Ελλάδα η θάλασσα και ο ουρανός μάς δείχνουν τα όρια της σκέψης και των προσδοκιών μας. Και επειδή το γαλάζιο χρώμα μου αρέσει πέρα από πολιτικούς συμβολισμούς και δεν θέλω να το χαρίσω σε καμιά πολιτική παράταξη όπως ούτε το κόκκινο αλλά ούτε και το πράσινο ή οποιοδήποτε άλλο χρώμα. Το Γαλάζιο Αυτοδαχτυλοδειχτούμενο θα μας βοηθάει να σκεφτόμαστε και να μιλάμε για το πόσο καλύτερο είναι να δείχνεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου με εξεταστική και αυτοκριτική διάθεση ―και πάντα με το «γνώθι σαυτόν» σαν ζητούμενο― παρά να αποζητάς την αναρρίχησή σου σε υψηλή θέση αναγνωρισιμότητας μέσα από μια στρεβλή διόγκωση της φήμης σου, δαχτυλοδείχνοντας και κρίνοντας συνεχώς τους άλλους.

Αυτές οι τρεις εικόνες θα μας θυμίζουν, στις καθημερινές μας συναλλαγές με το Κράτος αλλά και σε όλες τις εκλογές, ότι εμείς είμαστε το συλλογικό υποκείμενο της ιστορίας μας και τώρα, αλλά ακόμα περισσότερο και στο μέλλον, θα πρέπει να το αποδεικνύουμε καθημερινά με σκέψη, λόγο και πράξεις.

Πού θα βρεθούν τα χρήματα για να φτιαχτούν τόσες χιλιάδες εικόνες, κονκάρδες, αυτοκόλλητα, κουκλάκια και άλλα παρόμοια;

Ένας τρόπος είναι να γίνει διεθνής διαγωνισμός και να φτιαχτούν χιλιάδες περισσότερα απ’ όσα θα χρειαστούν για τις Κρατικές Υπηρεσίες και τους Οργανισμούς. Το πλεόνασμα να πουλιέται από τον Οργανισμό Επανίδρυσης του Ελληνικού Κράτους (Ο.Ε.Ε.Κ.) σε όλους τους πολίτες για να τα έχουν στο σπίτι τους και να εξηγούν στα παιδιά τους, τους συγγενείς και τους φίλους τους πώς λειτουργούν αυτές οι εικόνες. Με τα κέρδη από τις πωλήσεις θα ενισχύονται οι δράσεις του Οργανισμού. Ένας άλλος τρόπος είναι ο κάθε Πολίτης να τυπώσει (από το διαδίκτυο) ο ίδιος τις εικόνες αυτές για τον εαυτό του, για τα παιδιά τους κι αν μπορεί για συγγενείς, φίλους, γείτονες.

Και πώς θα λειτουργούν αυτές οι χιλιάδες εικόνες;

Όπως λειτουργούν όλες οι εικόνες, οι φωτογραφίες, οι αφίσες, τα εικονίσματα και οι διαφημιστικές αφίσες. Σαν μέσα διαλογισμού, αυτογνωσίας, πειθούς, συνήθειας, επαναπροσδιορισμού του “εγώ” και των συνηθειών μας, αναπρογραμματισμού και αποδυνάμωσης των στερεοτύπων, αυτοελέγχου, οραματισμού ή και σαν πρότυπα πνευματικής καθοδήγησης και πίστης. Όχι όμως σε θρησκευτικό, καλλιτεχνικό, αθλητικό ή μεταφυσικό επίπεδο, αλλά σαν κάτι που μπορεί να γίνει και που σε πολλές άλλες χώρες ήδη γίνεται.

Κι αυτό το κάτι, είναι ένα σύγχρονο Ελληνικό Κράτος δικαίου, μια Ελληνική Νομαρχία (Αρχή των Νόμων), όπως περίπου το είχε οραματιστεί, σχεδόν δυο αιώνες πριν από σήμερα, ο Ανώνυμος Έλλην, ο συγγραφέας της «Ελληνικής Νομαρχίας».

Οι τρεις αυτές εικόνες θα θυμίζουν σε ολοένα και πιο πολλούς Έλληνες αυτά που ζηλεύουν σε άλλα κράτη που έχουν Κράτος που λειτουργεί για τον Πολίτη και όχι εναντίον του Πολίτη. Θα αποτελούν κίνητρο για να βελτιώνουμε καθημερινά και επίμονα το Κράτος. Όλο αυτό μπορεί να επηρεάσει σημαντικά την άσκηση της διακυβέρνησης όσο και την ιδιότητα του κυβερνούμενου. Τόσο ώστε να επιφέρει σύντομα ραγδαίες αλλαγές στον τρόπο που κάποιοι κυβερνούν και κάποιοι κυβερνιούνται σ’ αυτόν τον τόπο.

Μπορώ να φανταστώ τις εικόνες να μιλάνε σε μένα και στους συμπολίτες μου:

«Δεν θα ήθελες να έχεις ένα Κράτος που να σε σέβεται όπως σε μερικές άλλες χώρες που έχεις ταξιδέψει;» θα λέει το Μενεξεδί Ασκαρδαμυκτί, μέσα σε μια Δημόσια Υπηρεσία. «Γιατί εκείνοι, δηλαδή, και όχι εμείς; Πιο έξυπνοι από εμάς είναι εκείνοι; Δεν σκέφτεσαι τα παιδιά σου και τα παιδιά των παιδιών σου;» θα λέει κοιτάζοντάς μας χαμογελαστά το Μενεξεδί Ασκαρδαμυκτί.

«Τι σου λείπει και δεν παίρνεις μια απόφαση να διορθώσεις τα στραβά και τα ανάποδα που συναντάς στην καθημερινότητά σου και στον εαυτό σου; Τι είναι αυτό που σε κάνει να περνάς με πορτοκαλί ή με κόκκινο όταν ξέρεις ότι το μόνο που σε χωρίζει από τη νομιμότητα ή ακόμα κι απ’ τον θάνατο, τον δικό σου ή κάποιου άλλου, είναι λίγα δευτερόλεπτα υπομονής; Τι σε εμποδίζει να αλλάξεις εσύ αντί να περιμένεις να αλλάξουν όλοι οι άλλοι; Αν δεν αλλάξεις εσύ, πώς περιμένεις να αλλάξει και το κράτος που λες ότι σε βασανίζει;», θα μας θυμίζει το Πορτοκαλί Αμφιταλαντευόμενο.

«Κοίτα τον εαυτό σου πρώτα με θάρρος και ειλικρίνεια. Ξεκαθάρισε τι θέλεις και τι μπορείς. Δείξε τι κάνεις κάθε μέρα, δείξε στον εαυτό σου τις αστοχίες και τα λάθη σου και αν τον συγχωρέσεις, δείξε μετά τα ελαττώματα ή τα προτερήματα του διπλανού σου και πολλών άλλων!» θα μας παροτρύνει το Γαλάζιο Δαχτυλοδειχτούμενο. Από τα Νηπιαγωγεία μέχρι τα Πανεπιστήμια και κάθε άλλον Οργανισμό.

Σε όποιον κρατικό λειτουργό δεν κάνει καλά τη δουλειά του, ο Πολίτης θα του δείχνει πρώτα το Μενεξεδί Ασκαρδαμυκτί. Σημάδι ότι έχει ορθάνοιχτα τα μάτια του και ότι είναι σε θέση να κοιτάζει και να κρίνει τον κρατικό ή δημόσιο λειτουργό με βάση το Σύνταγμα και τους Νόμους. Αλλά και οι Πολίτες μεταξύ τους θα πρέπει να κοιτάζονται με ορθάνοιχτα μάτια. Για γόπες και σκουπίδια στις αμουδιές, αισχρή οδήγηση, κακομεταχείριση παιδιών, μεγάλων ανθρώπων, ζώων και ακτών και δασών με αυθαίρετα και για ένα σωρό άλλες καθημερινές αηδίες.

Σε περίπτωση αμφιταλάντευσης ενός κρατικού λειτουργού ανάμεσα στο καθήκον και την κωλυσιεργία, την βολική (για τον κρατικό λειτουργό) γραφειοκρατική ταλαιπωρία του Πολίτη ή την παρανομία (φακελάκι, υπονοούμενα για παράνομη συναλλαγή για επιτάχυνση κάποιων διαδικασιών κ.λπ), ο Πολίτης θα δείχνει το Πορτοκαλί Αμφιταλαντευόμενο. Αλλά το ίδιο θα μπορεί να κάνει και ο κρατικός ή δημόσιος λειτουργός σε έναν πονηρό πολίτη που επιδιώκει να εξυπηρετηθεί παραβιάζοντας τις αρχές της ισονομίας, της ισοπολιτείας και του κράτους δικαίου.

Και τέλος, με το Γαλάζιο Δαχτυλοδειχτούμενο θα μπορεί ο Πολίτης είτε να ανταμείβει είτε να επιτιμά τον κρατικό ή δημόσιο λειτουργό. Αλλά, κυρίως, αν το κοιτάζει καθημερινά και επίμονα, θα μάθει ο Πολίτης να κοιτάζει μέσα του και ίσως και να αλλάζει προς το καλύτερο για όλους.

Και με εντατική χρήση αυτών των τριών εικόνων από τον Οργανισμό Επανίδρυσης του Ελληνικού Κράτους, πιστεύω και ελπίζω ότι σύντομα, μέσα στα επόμενα χρόνια θα δούμε ενθαρρυντικά αποτελέσματα.

Ειδικά αν όλα αυτά συνοδευτούν με την πλήρη απαλλαγή από φόρους σε όσες οικογένειες Ελλήνων Πολιτών έχουν πάνω από τέσσερα παιδιά και οικογενειακό εισόδημα κάτω από 60.000 ευρώ. Με ανάλογη οικονομική ενθάρρυνση για κάθε παιδί που γεννιέται. Με έπαθλο ένα μεγάλο ποσό για κάθε παιδί πάνω από τα πέντε παιδιά σε μια οικογένεια που θα βοηθήσει όλα τα παιδιά μιας πολύτεκνης οικογένειας να νιώθουν ότι το Ελληνικό Κράτος τιμά έμπρακτα την οικογένειά τους και δεν ταπεινώνει τους γονείς τους.

Και μη βιαστεί κάποιος να με χαρακτηρίσει εθνικιστή. Γιατί δεν νομίζω ότι υπάρχει πλάσμα στον πλανήτη μας που να μη θέτει σαν πρώτη προτεραιότητα τη διαιώνιση του είδους του, της φυλής του και της οικογένειάς του.

Έτσι κι εγώ. Δεν θέλω να χαθεί η πατρίδα μου η Ελλάδα, ούτε η γλώσσα μου, ούτε ο πολιτισμός μας. Γιατί; Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν θέλω να χαθούν όλα αυτά. Ίσως επειδή μπορώ ακόμα να καταλαβαίνω πολλές από τις λέξεις της Ιλιάδας και της Οδύσσειας. Ίσως επειδή η αγάπη μου για την Ελλάδα με έχει βοηθήσει να νοιάζομαι το είδος μου αλλά και όλο τον Κόσμο. Όσο φριχτά κι αν είναι κάποια δείγματα του είδους μου για τους όμοιούς μου και τον Κόσμο.

Επίλογος:

Όποια και όποιος νομίζει ότι αυτά που μόλις διάβασε εδώ είναι ένα «αταξικό» (ή «υπερταξικό») παραμύθι για μικρά παιδιά που το έγραψε κάποιος υπεραισιόδοξος και απολίτικος “αιθεροβάμων”, ας το διαβάσει σαν ένα παραμύθι στα παιδιά του ή σε άλλα παιδιά. Δεν ντρέπομαι καθόλου να ονομάζει κάποιος τις ιδέες μου “παραμύθια” επειδή τα παραμύθια και τα σέβομαι και τα τιμώ. Το παραμύθιασμα σιχαίνομαι σαν τις αμαρτίες μου.

Κι αυτό το παραμύθι μπορεί με λίγα λόγια να είναι κάπως έτσι:

«Μια φορά κι έναν καιρό, σε μια χώρα που οι κάτοικοί της περνούσαν πολύ δύσκολα, πήγαν τρία μικρά ξωτικά να βοηθήσουν και τη χώρα και τους κατοίκους της. Το ένα ήταν ένα Μενεξεδί Ασκαρδαμυκτί. Το άλλο ήταν ένα Πορτοκαλί Αμφιταλαντευόμενο. Και το τρίτο ήταν ένα Γαλάζιο Δαχτυλοδειχτούμενο.

Το Μενεξεδί Ασκαρδαμυκτί τους έμαθε να έχουν τα μάτια τους πάντα ανοιχτά και στο καλό και στο κακό. Γιατί ανάμεσα στην ανατολή και τη δύση, που έχουν μενεξεδί χρώμα, ζουν και τα καλά και τα κακά.

Το Πορτοκαλί Αμφιταλαντευόμενο τους έμαθε να διστάζουν λίγο και να σκέφτονται πολύ πριν πάρουν μια απόφαση που θα ήταν για το καλό του τόπου τους. Ήταν πορτοκαλί γιατί το πορτοκαλί είναι το χρώμα της σοφίας και σοφία σημαίνει να μην παίρνει βιαστικές αποφάσεις αλλά πρώτα να ρωτάς, να μελετάς, να εξετάζεις πάρα πολύ και από πολλές μεριές τα δεδομένα.

Το Γαλάζιο Δαχτυλοδειχτούμενο τους έμαθε να κοιτάζουν πρώτα τα δικά τους λάθη και τις αρετές τους και μετά να κρίνουν τους άλλους. Ήταν γαλάζιο επειδή και ο ουρανός και η θάλασσα μας δείχνουν ότι όταν ξέρουμε ποιοι είμαστε, τι θέλουμε και πόσο μακριά και ψηλά θέλουμε να φτάσουμε, δεν υπάρχουν όρια στις προσδοκίες μας.

Αυτά τα τρία ξωτικά βοήθησαν πάρα πολύ τους κατοίκους εκείνης της χώρας και σε λίγο καιρό η χώρα είχε ξεπεράσει όλα τα πολύ σοβαρά προβλήματα που αντιμετώπιζε και έγινε μια κανονική και ευτυχισμένη χώρα με ελπίδα για το μέλλον. Κι αυτό έγινε επειδή όλοι οι κάτοικοι είχαν μάθει να βλέπουν με ανοιχτά μάτια, να σκέφτονται αρκετά πριν αποφασίσουν και να ξέρουν ποιες ήταν οι αξίες τους, οι αρετές τους και τα ελαττώματά τους.»

Και, ποιος ξέρει, μπορεί τα παιδιά που θα ακούσουν αυτό το παραμύθι να ξυπνήσουν με καλύτερες σκέψεις και ιδέες την επόμενη μέρα. Κι αυτό, δεν το θεωρώ καθόλου μικρό επίτευγμα. Θα είναι και μια ευκαιρία να εξοικειωθούν αυτά τα παιδιά με κάποιες λέξεις όπως το “ασκαρδαμυκτί”, το “αμφιταλαντευόμενο” και το “δαχτυλοδειχτούμενο”.

20 Οκτωβρίου 2015

Εικόνα: Το Μενεξεδί Ασκαρδαμυκτί, το Πορτοκαλί Αμφιταλαντευόμενο και το Γαλάζιο Δαχτυλοδειχτούμενο, Copyright©2015, Κωστής Α. Μακρής