Παιχνίδι απαντήσεων είναι ο γάμος.
Μερικές φορές αυτές οι απαντήσεις έχουν δοθεί πολύ πριν τεθούν οι ερωτήσεις.
Ίσως ακόμη και πριν να έχουν γεννηθεί οι εις γάμου κοινωνία προσερχόμενοι.
Άλλωστε το σύμπαν έχει χιούμορ όμως δεν είναι και να το παίρνεις στ’ αστεία. Δεν είναι ”παίξε/γέλασε” οι συνωμοσίες του.
Όποιος βάζει το ”εγώ” του μπροστά από αυτές, δεν θα μάθει ποτέ όλα όσα έχασε.
Οι συνωμοσίες είναι ταξίδια στον χωροχρόνο. Η διάρκεια του ”εγώ” είναι πεπερασμένη.
Όποιος θέλει λοιπόν ή ενδεχομένως θέλει αλλά δεν το ξέρει, ας αφεθεί στα μυστικά που θα του φανερώσει η διαστολή σε αντιδιαστολή του ”εγώ δεν πιστεύω σ’ αυτά”.
Χωρίς ανυπομονησία. Ανύπαρκτη κατάσταση το ”on time” στο χάος. Πείτε το και περιπλάνηση. Ποτέ όμως παραπλάνηση.
Κάποια μυστικά κρύβονται μέσα στη ρουτίνα. Όπως…
Κάθε καλοκαίρι, εκείνη τη μακρινή, αθώα και γραφική δεκαετία του ’60, η παραλία μπροστά στον Λευκό Πύργο γέμιζε ουρές από κόσμο.
Θεσσαλονικείς που περίμεναν υπομονετικά τα καραβάκια που τους μετέφεραν στην απέναντι ακτή του Θερμαϊκού για μπάνιο.
ΕΛΛΗΣΠΟΝΤΟΣ, ΦΑΝΟΥΛΑ, ΛΕΥΚΗ, ΕΥΔΟΚΙΑ, ΑΝΝΑ ΜΑΡΙΑ, ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ (το καμάρι μας), τα ονόματά τους.
Για Περαία, Μπαξέ Τσιφλίκι και Αγία Τριάδα οι μεγαλύτεροι και οι οικογένειες, για την Πλαζ της Αγίας Τριάδας η νεολαία.
Εκεί που ο Δαλιανίδης γύρισε απολαυστική σεκάνς για το ΚΑΤΙ ΝΑ ΚΑΙΕΙ με Βλαχοπούλου και Ηλιόπουλο (θέλει ο θείος να σε παντρευτώ για να κληρονομήσω τα δολάρια).
Εκεί που τα Σαββατοκύριακα έπαιζαν πολλά από τα νεανικά pop συγκροτήματα που εμφανιζόταν σαν τα μανιτάρια τη δεκαετία του ’60 σε κάθε γειτονιά της Θεσσαλονίκης και στα διαλείμματα αν ήθελε ο ηχολήπτης να ρίξει κι’ αυτός καμιά βουτιά, έβαζε στο πλατώ τους IRON BATTERFLY και το IN A GADDA DA VIDA. Δεκαεφτά λεπτά διάρκεια δεν τα λες λίγα.
Μερικά παιδάκια όμως έμεναν στη Θεσσαλονίκη μακρυά από όλα αυτά. Έτσι το όριζε κάποιος και κάτι.
Ήταν δεν ήταν καμιά δεκαριά και έπαιζαν όλα μαζί κρυφτό, κυνηγητό και μήλα στο τριγωνικό παρκάκι της Λεωφόρου Νίκης, απέναντι από τον Λευκοπύργο.
Τρελό παιχνίδι μέχρι αργά,οπότε ένα αγοράκι περίμενε να έρθει το άγημα από το Γ’Σ’ Στρατού για υποστολή της σημαίας από το άνω δώμα και ένα κοριτσάκι τον πατέρα της που σχολούσε από τη βάρδια του στο καραβάκι. Κάθε μέρα τα ίδια και τις Κυριακές ο καφετζής κερνούσε όλα τα παιδιά ”υποβρύχιο”.
Οι μαμάδες κεντούσαν παρέα κάτω από τα πλατάνια. Όλα κυλούσαν ανέμελα και ανυποψίαστα για αρκετά καλοκαίρια.
Το αγοράκι ήταν ανιψάκι αυτού που είχε το δισγωνιαίο καφέ ζαχαροπλαστείο. Το κοριτσάκι, κορούλα ενός εκ των καραβοκύρηδων της συγκοινωνίας…
Κάποια άλλα μυστικά κρύβονται μέσα σε συμπτώσεις. Όπως…
Το ισόγειο σπίτι της Στεφάνου Τάττη πίσω από την Αγιασοφιά, όπου γεννήθηκε και έμενε μέχρι τα 12 του το αγοράκι, αμέσως μετά την αποχώρηση της οικογένειας, ανακαινίστηκε και τα πολλά δωμάτιά του έγιναν αίθουσες διδασκαλίας για φροντιστήριο Γαλλικών.
Στην αίθουσα, όπου πριν ήταν το δωμάτιο του αγοριού, έμαθε τις πρώτες γαλλικές λέξεις της το κορίτσι.
Όπως αποδείχθηκε δεν είναι σίγουρο ότι η ανακαίνιση είχε σβήσει ολοκληρωτικά τις μυρωδιές από τους τοίχους, το πάτωμα και τα βαριά ξύλινα παράθυρα…
Και κάποια άλλα μυστικά σε παλιές φωτογραφίες. Όπως…
-”Α,ο Σωτήρης”.
-”Από πού τον ξέρεις;”
-”Η αδελφή του η Τασούλα ήταν φίλη μου και συμμαθήτριά μου στο Γυμνάσιο. Στο Δεύτερο Θηλέων. Εσύ από πού ξέρεις τον Σωτήρη;”
-”Ήταν συμμαθητής μου, κολλητοί έξι χρόνια στο ίδιο θρανίο, στο γυμνάσιο. Στο Πρώτο Αρρένων”.
(Σημ.Τι ”γραφική” εποχή. Τα εξατάξια γυμνάσια χωριζόταν σε Αρρένων και Θηλέων. Το Σύμπαν όμως δεν συγχωρεί ούτε ανέχεται τους γραφικούς…)
-”Καλά και πώς δεν έτυχε να συναντηθούμε; Δεν ερχόσουν στα πάρτι;”
-”Εγώ ερχόμουν. Εσύ ερχόσουν σε όλα;”
-”Όχι σε όλα”.
-”Εν τάξει, ούτε κι’ εγώ”…”ή μπορεί και να μη σε πρόσεξα. Είχα τα μάτια καρφωμένα πάντα στη φίλη σας που ήταν ίδια η Λαμπέτη”.
-”Την Ρένα λες;”
-”Ρένα την λέγανε; Εγώ ήμουν ερωτευμένος με Λαμπέτη. Θα με το συγχωρήσεις;”
-”Ίσως. Αφού σε παντρεύτηκα”.
-”Αλήθεια, ξέρεις πού βρίσκεται τώρα;”
-”Άντε χάσου. Γυρίζω πλευρό”.
Τώρα, που τα μαλλιά άρχισαν να αραιώνουν και να ασπρίζουν, τα θυμούνται και γελούν.
Γελούν με όλους αυτούς που νομίζουν ότι κάνουν ”το δικό τους” και ότι δεν θα τους ”τη φέρει” το Σύμπαν.
* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.
The article expresses the views of the author
iPorta.gr