Γιάννης Καραχισαρίδης

Πολύ γρήγορα επαληθεύτηκε αυτό που είχαμε προβλέψει. Ότι η πρωτοβουλία των 58 δεν είχε μέλλον. Το επιχείρημα που επιστρατεύτηκε γι’ αυτή τη πρόβλεψη ήταν απλό. Μια προαναγγελία για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς από μόνη της δεν μπορεί να συγκινήσει κανέναν. Όσες καλές προθέσεις κι αν υπάρχουν το ακροατήριο παραμένει αδιάφορο, έστω κι αν παρευρίσκεται προσωρινά σε συνάξεις. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι να αναστήσεις έναν χώρο που εκτιμάς ότι ορφάνεψε. Κανέναν δεν ενδιαφέρει καμιά ανασυγκρότηση. Ενδιαφέρει όμως αν έχεις σχέδιο. Οι ταμπέλες αφήνουν πια τους συμπολίτες μας παγερά αδιάφορους. Σχέδιο αναζητούν. Που και να το καταλαβαίνουν, αλλά και να περιλαμβάνει συγκεκριμένες ενέργειες. Όχι τι θα ήθελες να διορθώσεις, αλλά τι θα κάνεις. Οι γενικολογίες δεν αρκούνε πια. Η γενικολογία ήταν πάντα ο προθάλαμος του ξύλινου λόγου, του στερεότυπου δηλαδή. Τώρα πια για να πείσεις πρέπει να απαριθμήσεις τις μελλοντικές σου πράξεις με σαφήνεια και να καταδείξεις πώς αυτές συνδυάζονται μεταξύ τους και με ποιο τρόπο  συναποτελούν ένα ολοκληρωμένο σχέδιο, που θα οδηγήσει τη χώρα προς τη πρόοδο. Κι αφού διατυπώσεις ένα τέτοιο σχέδιο, μετά να κοιτάξεις πίσω σου να δεις αν σ’ ακολουθεί κανείς. Κι αν αυτό συμβαίνει, τότε μάλλον είπες κάτι που ενδιαφέρει, αν όχι, τότε καλύτερα να σιωπήσεις.

Όλοι απ’ όπου κι αν προέρχονται μας λένε ότι έχουν δίκιο. Όλοι απ’ όπου κι αν προέρχονται μας λένε ότι θα φροντίσουν για το καλό της χώρας. Όλοι ανεξαιρέτως. Αλλά είναι πια φανερό ότι δεν αρκεί να εξαγγέλλεις ευχάριστες και εύηχες πρωτοβουλίες. Ούτε αρκεί να εντοπίσεις κάπου ένα «πολιτικό» κενό και να τρέξεις να το γεμίσεις. Η φύση στον πλανήτη μας μπορεί να απεχθάνεται το κενό, αλλά στις κοινωνίες των ανθρώπων τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το κενό επιμένει να υπάρχει αν δε βρεθεί κάποιος ή κάποιοι να το γεμίσουν. Και δεν αρκεί να μετακινηθούν μόνο εκείνοι που παίρνουν τη πρωτοβουλία (το κενό πάλι κενό θα μείνει). Χρειάζεται να συμπαρασύρουν (να εμπνεύσουν) πολύ περισσότερο κόσμο για να το γεμίσουν. Και το κενό ποτέ δε βιάζεται, έχει υπομονή. Ίσως μάλιστα στη πραγματικότητα να μην υπάρχει και καθόλου, αλλά να επιβιώνει στη φαντασία μας και στις αναμνήσεις μας. Προς το παρόν οι πολίτες αναμένουν εκείνον ή εκείνους που θα έχουν κάτι πολύτιμο και κάτι διαφορετικό να πουν, αλλιώς η φωνή τους θα βοά στην έρημο ή στο βρόντο.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr