Γιάννης Σιδέρης

Με την είσοδο του Σκοπιανού εκ νέου στο ειδησεογραφικό προσκήνιο, άρχισαν να κάνουν την εμφάνισή τους άρθρα, τα οποία μας μαστιγώνουν για το βαλκανικό επαρχιωτισμό μας, που δεν σταθήκαμε τόσο μεγάθυμοι και συναινετικοί με τα Σκόπια – προφανώς εννοούν να τους έχουμε επιτρέψει εξ αρχής να έχουν ως σημαία τους το αστέρι της Βεργίνας και στο σύνταγμά τους διατάξεις περί μεταβολής συνόρων αλλά και περί… προστασίας μειονοτήτων σε γειτονικές χώρες («Η Δημοκρατία -της Μακεδονίας – μεριμνά για τα δικαιώματα Μακεδονικού λαού στις γειτονικές χώρες», αναφέρεται στο Σύνταγμα)!

«Δικαιώματα Μακεδονικού λαού» στη χώρα η οποία μέχρι και το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο λεγόταν Νότια Σερβία ή Vardarska Banovina (Διοίκηση του βαρδάρη), έως ότου ο Τίτο αποφάσισε την οργάνωση της Γιουγκοσλαβίας σε ομοσπονδιακή βάση, και μια από τις ομοσπονδίες που προέκυψαν ήταν και η Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας και αργότερα Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας. Το Δεκέμβριο του ’44 ο Τίτο ανήγγειλε δημοσίως πως στόχος του ήταν να ενώσει όλα τα τμήματα τη Μακεδονίας που διασπάστηκαν από τους βαλκάνιους ιμπεριαλιστές, θέτοντας έτσι τις βάσεις μιας μακροπρόθεσμης αλυτρωτικής πολιτικής, την οποία συναντήσαμε ως εθνικό πρόβλημα 50 χρόνια αργότερα!

Τότε ακόμη και το State Department με τηλεγράφημα αντιτασσόταν, θεωρώντας ότι τις αναφορές περί «Μακεδονικού Έθνους», «Μητέρας πατρίδας» και «Μακεδονικής Εθνικής Συνείδησης», ως αναγέννηση ενός πιθανού μανδύα που θα υποκρύπτει επιθετικές βλέψεις εναντίον της Ελλάδας! Υπενθυμίζεται ότι μια δεκαετία πριν, η Κομμουνιστική Διεθνής (Komintern) αποφάσισε ανάδειξη «Μακεδονικού Εθνους» που θα συγκροτούσε τη «Μακεδονική Δημοκρατία των Εργαζομένων Μαζών»!

Δεν κάνουμε μάθημα ιστορίας, δεν είμαστε οι καταλληλότεροι – άλλωστε θεωρούμε πως η σύνθετη ονομασία είναι αναπότρεπτη πλέον. Απλώς παραθέσαμε τα ανωτέρω ως απάντηση στο ρηχό και αφελή κοσμοπολιτισμό, που χρησιμοποιεί ως μέγιστο επιχείρημα δικαίωσης των Σκοπιανών, το νεωτερικής εμπνεύσεως «Δικαίωμα στον αυτοπροσδιορισμό», όταν ο «αυτοπροσδιορισμός» αυτός ξεκίνησε υποκινούμενος από γεωστρατηγικά συμφέροντα των πρωταγωνιστών της τότε εποχής, και είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία μιας ψευδούς εθνότητας.

Σήμερα

Παραδόξως η ανωτέρω νεωτερική θεώρηση αρέσκεται στο να ασκεί πίεση, όχι προς την κυβέρνηση αλλά… προς την αντιπολίτευση, για να συναινέσει άνευ ουδεμίας αντιρρήσεως στην αποδοχή του συνθέτου ονόματος, ασχέτως του τι θα πράξει ο κυβερνητικός εταίρος κ. Καμμένος. Να έχουμε δηλαδή ένα ριμέικ της ψήφισης του Τρίτου Μνημονίου, όπου την στιγμή που οι πολιτικοί αρχηγοί στο Προεδρικό Μέγαρο συναινούσαν στην ψήφισή του, το Μαξίμου διέρρεε πως πρόκειται για «Τρόικα Εσωτερικού», ή του Συμφώνου Συμβίωσης, το οποίο ψήφισε η αντιπολίτευση, αλλά «όλο το χαρτί» το μάζεψε η κυβέρνηση προπαγανδίζοντάς το ως δικό της – και μόνο – έργο. Ήδη κάτι παρόμοιο διαφαίνεται και τώρα. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Δ. Τζανακόπουλος, απαντώντας στην Ντόρα Μπακογιάννη δήλωσε ότι «η κυβέρνηση έχει και τη βούληση και την ικανότητα να λύσει ένα πρόβλημα που κληροδότησε στη χώρα η δική της παράταξη»! (Άρα εάν «λυθεί» με την συναίνεση της αντιπολίτευσης, η κυβέρνηση θα προπαγανδίζει ότι αυτή έλυσε ένα πρόβλημα το οποίο οι άλλοι, επί 26 χρόνια, το είχαν άλυτο!).

Δύο οι ενστάσεις: α) Το πρόβλημα μάς το κληροδότησαν οι Σκοπιανοί και μόνο, και η μη «λύση» όπως αυτοί τη θέλουν, ήταν απόρροια της συντριπτικής πλειοψηφίας του ελληνικού λαού β) Αφού η κυβέρνηση έχει και τη βούληση και την ικανότητα να το λύσει, γιατί δεν προχωρά; Τι χρείαν έχει της συνδρομής της αντιπολίτευσης;

Φυσικά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, (εθνομηδενιστική λόγω επιδερμικού «διεθνισμού»), σαφώς θα το «έλυνε» αν δεν εξηρτάτο από τις ψήφους των ΑΝΕΛ. Και εδώ υπεισέρχεται η ανάγκη του κ. Καμμένου να αγκιστρωθεί σε μια εθνικοπατριωτική ρητορική μη ψήφισης συνθετικού με τη λέξη Μακεδονία, προκειμένου να έλξει εκ νέου το ακροατήριό του, που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι έχει αποσκιρτήσει.

Παράλληλα ο αρχηγός των ΑΝΕΛ δεν απέκλεισε σύγκλιση του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών. Ίσως αποβεί το άλλοθί του για συναίνεση. Από το Μαξίμου μάς δήλωσαν ότι δεν έχουν τέτοια απόφαση «τώρα», όμως άλλες πηγές προσκείμενες στο Μέγαρο, θεωρούν δεδομένη τη σύγκλιση στο τελικό στάδιο της διαπραγμάτευσης. Όμως το τελικό στάδιο αναμένεται να αργήσει. Οι διαπραγματεύσεις θα είναι ατέρμονες και δεν προκαθορίζουν σίγουρη κατάληξη.

Τα αγκάθια αρκετά. Εν αρχή ην η αλλαγή του Συντάγματος της γειτονικής χώρας, στο οποίο εμπεριέχεται η ονομασία. Πρόσφατες δημοσκοπήσεις δεν δείχνουν τους κατοίκους διατεθειμένους να συναινέσουν σε σύνθετη ονομασία. Είναι επίσης η ρητορική του αλυτρωτισμού (αν και μέρος της – μόνο – παρακάμφθηκε με την ενδιάμεση συμφωνία Παπούλια – Τσερβενκόφσκι το ’95). Παραμένουν όμως τα αλυτρωτικά άρθρα. Ένα ακόμη αγκάθι που δεν φαίνεται να απασχολεί τώρα, αλλά στο μέλλον θα αποτελέσει σημείο τριβής, είναι τα εμπορικά σήματα. Μπορεί να ακούγεται αστείο – αλλά δεν είναι – το να μας απασχολεί πώς θα λέγεται π.χ. ο «Μακεδονικός χαλβάς» ή ο «Μακεδονικός Οίνος». Τα εμπορικά σήματα αποτελούν στοιχεία δυναμικού εξαγωγικού οικονομικού ανταγωνισμού.

Το μόνο σίγουρο είναι πως άρχισε να διαμορφώνεται σε νέα βάση το εσωτερικό πολιτικό σκηνικό. Καλό θα είναι όλα τα κόμματα να πάρουν συγκεκριμένη θέση. Έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν είναι κρυφό στην υπόθεση, και η όποια μυστικότητα δεν υποδηλώνει έξυπνη διπλωματική τακτική αλλά κουτοπόνηρο τακτικισμό εσωτερικής κατανάλωσης.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του. Το άρθρο δημοσιεύεται και στο liberal.gr.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr