Όταν λέμε “πάμε για ένα ουζάκι”, η Νοομι κι εγώ, ποτέ δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί. Πάμε λοιπόν στο “παλιό” καφενείο, εκεί δηλαδή που έρχονται τα γράμματα και οι λογαριασμοί νερού και ηλεκτρικού, εκεί που κάποτε υπήρχε και το μοναδικό τηλέφωνο του χωριού. Και πέφτουμε πάνω σε μια παρέα -παρέα ανάμιχτη γερμανοαγγλικοελληνική -η Bifi, ο Clive, η Andrea, η Susana, ο Brian,ο Γιάννης, ο Μανώλης , ο Γιώργος. Παρέα που δεν ξέραμε μα ελπίζαμε πως θα είναι εκεί.

Έτσι γίνεται πάντα στο χωριό: είσαι μόνος, πας στην ταβέρνα, στο καφενείο, κι όλο κάποιον θε βρείς να μοιραστείς το πιοτό σου. Και δώσ’του οι μπύρες και η ρετσίνα. Και μη νομίζει κανείς πως ρετσίνα και ούζο πίνουν μόνο οι έλληνες… έχει και Γερμανούς και Εγγλέζους που τιμούν δεόντως τα εθνικά μας ποτά.

Αυτή όλη η εισγωγή ήταν για να εξηγήσω γιατί και πώς δεν έγραψα κάτι ιδιαίτερο, ίσως κάτι είπκαιρο. Επειδή όμως δεν μπορώ να μην βάλω κάποιο σκίτσο, κάποια εικόνα τέλος πάντων -τι “καλλιτέγνης” θα ήμουν αλλοιώς – βάζω κάτι στην τύχη απο τα τόσα και τόσα που έχω στην “αποθήκη” μου.

When we say “let’s go for a little ouzo” Noomi and I, are never too sure how it will develop. So, we go to the “old” caffe, where all the mail, electricity and water bills come and where, once upon a time, used to be the only phone of the village. And there we bump into this mixed grecogermanenglish gang – Bifi and Clive and Andrea and Susana and Brian and Giorgos and Giannis and the other Giannis and Manolis. A gang that we were not sure but hoped they would be there. This is how it is in the village: you are alone, you go to the tavern or the caffe and you are sure there will be someone to share wine with you. And down go beer and wine. And I don’t want anyone to think it is only we Greeks that drink retsina and ouzo… far from it.

Well, tis was the introduction, to explain how and why I did not write something special, something about current events. But because – being an “artist”- I cannot be without some drawing, cartoon or something, I randomly pick something from the so many I have stored in my basement.

Βαγγέλης Παυλίδης

η ιστοσελίδα του