Τζούλυ Γιαννοπούλου

Τον κοιτούσα με απορία στην αρχή. Μετά ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη. Για δες.

Μεγάλος άνθρωπος και κρατάει γλειφιτζούρι. Καθόταν σε ένα παγκάκι μια ηλιόλουστη ανοιξιάτικη μέρα και παρατηρούσε τον κόσμο, απολαμβάνοντας ένα γλειφιτζούρι μάλλον φράουλα. Η εικόνα μου φάνηκε περίεργη στην αρχή, γιατί δεν είχα συνδέσει στο μυαλό μου αυτή τη παιδική συνήθεια με έναν ηλικιωμένο άνθρωπο. Κακώς, τώρα που το σκέφτομαι. Και γιατί όχι δλδ;

Οι μικρές απολαύσεις της ζωής είναι αυτές που μας κρατούν ζωντανούς μέσα μας, ψέματα;

Ναι. Ψέματα και μεγάλα μάλιστα.

Η καθημερινότητα, με όλη της την σκληράδα, μας μετέτρεψε αργά αλλά βασανιστικά σε προβληματισμένα όντα, γεμάτα ανησυχίες και φόβους. Το να αποφορτιστούμε ορισμένες φορές από το κάθε τι πιεστικό της ζωής μας, μοιάζει με ανέλπιστο εως κι ενοχικό.

Μα γίνεται να γλύφω παγωτό τη στιγμή που έχω απλήρωτη τη ΔΕΗ;

Μα με παίρνει να πάω μια βόλτα στη θάλασσα, να περπατήσω όταν έχω το παιδί άρρωστο στο σπίτι;

Φυσικά και δεν θα διαβάσω όταν τα πιάτα είναι άπλυτα στο νεροχύτη!

Μου έχει συμβεί το τραγικό κατ’εμε, να μπω στο σπίτι από τη δουλειά και να μου επισημάνει ο γιος μου τουλάχιστον μισή ώρα μετά, ότι εξακολουθώ να κρατάω την τσάντα μου στον ώμο, ενώ συμμαζεύω το σαλόνι. Ω, ναι…!

Και κάπως έτσι καταρρίψαμε τον μύθο που έλεγε ότι όλοι κρύβουμε ένα παιδί μέσα μας. ‘Ισως κάποτε να το κάναμε. Τώρα μου δίνεται η εντύπωση πως καρφώσαμε σανίδες και το κλείσαμε τόσο ερμητικά μέσα μας, που του προκαλέσαμε ασφυξία και το μετατρέψαμε σε καχεκτικό. Χωρίς φως, χωρίς αγάπη, χωρίς χαρά.

Κι η μόνη φορά που ίσως το ανακαλέσουμε στη μνήμη μας, είναι όταν πλησιάζει το τέλος. Γιατί εκεί κάπου, μάλλον κάνεις ανακωχή με τον εαυτό σου. Και την ματαιότητα των πραγμάτων. Πάει η ζωή.

‘Ένα σαββατοκύριακο μέσα στην αιωνιότητα ήταν και πέρασε.

Και τι καταλάβαμε; Χαθήκαμε στα στερεότυπα, στις εμμονές, στους καταναγκασμούς. Ειδικά τους κοινωνικούς. Και ούτε γλειφιτζούρια μας επιτρέπουμε, ούτε παγωτά. Ούτε βόλτες όταν καίγεται το σύμπαν, ούτε γέλιο όταν κυριαρχεί η δυστυχία.

Μα ειδικά τότε, χρειάζεται το γέλιο. Χρειάζεται η χαρά, που ξορκίζει το κακό. Τη μιζέρια και την κατατονία της ψυχής μας. Σαν τις βιταμίνες που παίρνουμε όταν νιώθουμε αδυναμία.

Αλλά φευ.. Η κατάθλιψη μας παρασέρνει σαν σειρήνα. Σκάμε πάνω στα βράχια και ματωμένοι παραδινόμαστε στη μοίρα μας. Στη μεμψιμοιρία μας.

Σκέφτομαι όμως πως νομοτελειακά αυτό θα αλλάξει. Γιατί οι άνθρωποι είναι σαν τις χύτρες ταχύτητας. Τα κάνουν όλα γρήγορα, ειδικά αυτές τις εποχές που οι ρυθμοί είναι ιλιγγιώδεις, αλλά κάποια στιγμή από την πολλή πίεση, θα πετάξουν το καπάκι, ν’απελευθερωθεί ο συσσωρευμένος ατμός. Το θέμα είναι να γίνει αυτό σταδιακά. Γιατί αν το αφήσουμε, αν αφεθούμε, φοβάμαι πως η εκτίναξη θα προκαλέσει ανυπολόγιστη βλάβη. Και στους άλλους γύρω μας.

Λίγο λίγο. ‘Ένα γλυκό του κουταλιού σήμερα, ένα τραγούδι αύριο, μια ζεστή αγκαλιά μεθαύριο. Να βγει ο καπνός και να μπει το φως.

Να ξυπνήσει το παιδί, να αρχίσει να χαμογελά, να αρχίσει να παίζει.

Να φύγει το σκοτάδι.

Θυμηθείτε. Από ένα γλειφιτζούρι, ξεκινά μια επανάσταση!
Κεράσι θα πάρω.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

 iPorta.gr