Βαγγέλης Παυλίδης

Εδώ και καιρό είμαστε θεατές μιας θεατρικής παράστασης που θα ήταν κωμική αν δεν ήταν τραγική. Τίτλος της παράστασης, “Αντιπαράθεση Περιφέρειας – Δήμου για τον Γαδουρά”.

Εξηγούμαι:

Θεατρική παράσταση γιατί είναι δημόσια και περίοπτη, με θεατρικές κορώνες, πόζες και διάφορα “ουε βαβαί παπαί ιαταταί” .

Κωμική γιατί περιέχει όλα τα στοιχεία μιας, κακής έστω και χοντροκομμένης, κωμωδίας:

υπονούμενα, χτυπήματα κάτω απο την ζώνη με ενδιάμεσα συναινετικά δήθεν χαμόγελα, νευράκια, εξώδικα και απειλές. Κάτι σαν τον Καραγκιόζη δηλαδή.

Όπου οι πρωταγωνιστές αλληλοκατηγορούνται αρνούμενοι να παραδεχτούν τις δικές του ο καθένα ευθύνες, που σίγουρα θα υπάρχουν -γιατί αν δεν είναι δικιά τους ευθύνη ποιανού είναι, δικιά μου ή δικιά σας;

Είναι κωμική και γιατί ενώ κάποιοι παριστάνουν τώρα τις αθώες περιστερές το πρόβλημα που ερχότανε σταδιακά το βλέπαμε όλοι και έπρεπε να έχει αντιμετωπιστεί προληπτικά εδώ και χρόνια.

Όμως, η κωμική παράσταση καταλήγει σε τραγωδία αφού παίζεται στου κασίδη το κεφάλι, όπου κασίδης ημείς και υμείς, οι υποχρεωμένοι να παρακολουθούμε με ανοιχτό το στόμα (χαστοί, που λέμε στην Ρόδο) χωρίς να μπορούμε να παρέμβουμε, ενώ στερούμαστε το πολυτιμότερο αγαθό -το νερό.

Κι εδώ να πούμε και κάτι άλλο. Η περί Γαδουρά φασαρία γίνεται σχετικά με την πόλη -για να φτάσει στην πόλη Ρόδο το νερό. Κουβέντα για το υπόλοιπο νησί, αφού όπως διαβάζω το νερό του Γαδουρά θα φτάσει εκεί “σε δεύτερη φάση”. Έχοντας υπ’ όψη τι και πόσος χρόνος χρειάστηκε για να πραγματοποιηθεί η “πρώτη φάση” εύκολα συμπεραίνει κανείς πότε θα πραγματοποιηθεί η δεύτερη. Ζωή νά’χουμε.

Λοιπόν, κυρίες και κύριοι της Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Αυτοδιοίκησης (το λες και γεμίζει το στόμα σου) η Νότια Ρόδος υποφέρει μα όχι μόνο, απ’ ό,τι διαβάζω στον τύπο. Οι καλλιέργειες υποφέρουν καθώς ποτίζονται όχι απλά με “υφάλμυρο νερό” αλλά με σκέτη θάλασσα, ενώ ο ταμιευτήρας του Σκολονίτη που θα ήταν μια κάποια λύση μένει ανεκμετάλλευτος χρόνια τώρα. Υπάρχουν περιοχές όπου εκτός απο την τουαλέτα όλα τ’ άλλα σ’ ένα σπιτικό, ακόμα και το νύψιμο του προσώπου και το πλύσιμο των δοντιών, γίνονται με εμφιαλωμένο νερό και όπου το ντούς (όχι “ντούζ”) γίνεται με θαλασσινό νερό. Όλα αυτά με μεγάλο οικονομικό κόστος για τον κάθε καταναλωτή που γίνεται ακόμα μεγαλύτερο αν προστεθεί η φθορά σε οικιακές συσκευές και υδραυλικές εγκαταστάσεις.

Και η αλόγιστη σπατάλη και κακοδιαχείρηση του νερού συνεχίζεται. Η υπερκατανάλωση (δώσ’ του να χτίζουμε ξενοδοχεία που δεν μπορούμε να τα υδροδοτήσουμε χωρίς να στερήσουμε το νερό απο τον ντόπιο πληθυσμό), δώσ’ του οι πισίνες 50 μέτρα απο την θάλασσα αλλά και σε “βίλες” σε λόφους και βουνά και δωσ’ του η σπατάλη με το μέρα νύχτα πότισμα του γκαζόν και το διαρκές κατάβρεγμα της αυλής και της βεράντας για να καταπολεμηθεί η ζέστη. Και δώσ’ του οι συνεχείς βλάβες στο απαρχαιωμένο και κακοφτιαγμένο δύκτιο της ΔΕΥΑΡ, με τόνους νερό να πηγαίνει χαμένο απο τις διαρροές. Η οποία ΔΕΥΑΡ, σημειωτέον, χρεώνει αλλοπρόσαλλα ό,τι της κατέβει άλλοτε γελοιωδώς λίγα κι άλλοτε γελοιωδώς πολλά.

Αυτά στα πρόχειρα, χωρίς απ’ ο,τι μπορούμε να δούμε να λαμβάνεται κάποιο μέτρο. Ούτε κάν το απλούστερο, μια γερή καμπάνια δηλαδή (από τον Δήμο; Απο την Περιφέρεια;) ώστε να υπάρξει πληροφόριση και συνειδητοποίηση του προβλήματος, ακόμα όμως και κάποια μέτρα περιορισμού της χρύσης του νερού, αν χρειαστεί.

Αν κάποιος αρμόδιος νομίζει πως υπερβάλλω, με μεγάλη ευχαρίστηση θα τον τράτερνα έναν καφέ κι ένα ποτήρι κρύο νερό -απο το νερό που τρέχει η βρύση μου. Κατοικώ στον παλιό δρόμο Γεννάδι – Λαχανιά.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.  

The article expresses the views of the author

iPorta.gr