Πάνος Μπιτσαξής

• Μετά από ένα καταστροφικό επτάμηνο η ανάληψη των καθηκόντων της υπηρεσιακής Κυβέρνησης, έστω και για ένα εικοσαήμερο, έδωσε στον πολίτη μια σταλαγματιά κανονικότητας. Αν μπορεί να εκφραστεί με ένα επιφώνημα, ήταν ένα προσωρινό μεν ηχηρό δε, «ουφ».

Η χώρα μας είναι μικρή και όσοι έχουν παροικήσει την Ιερουσαλήμ, γνωρίζουμε καλά, θα έλεγα πολύ καλά, ο ένας τον άλλον. Έτσι ξέρουμε το πώς λειτουργούν σοβαροί άνθρωποι με δείγμα γραφής στην προσωπική τους πορεία, έστω και για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Ανεξάρτητα από τις ιδεολογικές τους αφετηρίες, τις προσωπικές απόψεις και τις γενικότερες αναφορές τους. Το είδαμε αμέσως.

Η Φρόσω Κιάου, γέννημα θρέμμα της αριστεράς, με εξαιρετική σταδιοδρομία στην Δικηγορία και την Ανώτατη εκπαίδευση πασχίζει να ανοίξουν τα σχολεία με όσα γίνεται λιγότερα προβλήματα. Ο ακτιβιστής γιατρός που ανέλαβε την μεταναστευτική πολιτική στην θέση της κας Τασίας κατάφερε να στήσει μια δομή απορρόφησης κοινοτικών πόρων για το μεταναστευτικό μέσα σε τέσσερις μέρες. Επί επτά μήνες η κα Τασία περιφρονούσε τα χρήματα των ιμπεριαλιστών. Το μεταναστευτικό οξύνεται. Έχουμε, όμως, την αίσθηση ότι κάποιος πασχίζει να δώσει λύση. Ο Νίκος Χριστοδουλάκης, τέκνο του ΠΑΣΟΚ της σημιτικής περιόδου, κατάλαβε μέσα σε ώρες ότι κάτι πρέπει να κάνει άμεσα με την χαλάρωση των capital controls για να λειτουργήσει στοιχειωδώς η οικονομία και να περιοριστεί το κύμα ανεργίας που προκάλεσε στον ιδιωτικό τομέα ο ΣΥΡΙΖΑ. Πανηγύριζε ο Αλέξης Τσίπρας για την επαναπρόσληψη των καθαριστριών την ίδια ακριβώς ώρα που η ΒΙΟΧΑΛΚΟ ανακοίνωνε τριακόσιες απολύσεις. Για το ΣΥΡΙΖΑ η τύχη των ιδιωτικών υπαλλήλων είναι αδιάφορη. Αυτοί είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Ας πρόσεχαν. Ποιός τους είπε να δουλεύουν για τους καπιταλιστές;

Την ίδια αίσθηση σε μικρότερης εμβέλειας θέματα έχουμε και με άλλα πρόσωπα της υπηρεσιακής Κυβέρνησης. Η Πρωθυπουργός κα Θάνου είναι εξαιρετικά φειδωλή σε δηλώσεις. Μιλάει ελάχιστα. Όλοι, όμως, ξέρουμε ότι, παρά την δικαστική της ιδιότητα, ζει εντός του παραδομένου κόσμου και όχι εντός του κόσμου των φαντασιώσεων και ότι πασχίζει να διαχειριστεί τα θέματα που ανακύπτουν. Ιδίως από ένα ΣΥΡΙΖΑ που δεν ξέρει τι ακριβώς υπέγραψε και προβάλει αξιώσεις και αιτήματα από την Υπηρεσιακή Κυβέρνηση. Σε μια αποθέωση του γελοίου.

Η πείρα την οποία αποκομίζουμε από την βραχύβια Κυβέρνηση της κας Θάνου, που ανέλαβε την χώρα από ένα καπρίτσιο της ιστορίας, είναι πολύτιμη. Εξόχως διδακτική.

Άξιοι άνθρωποι, με διαφορετικές αφετηρίες, με διαφορετικές απόψεις, με διαφορετικές κοσμοθεωρίες, μπορούν να συνεργαστούν για το καλό της χώρας με αποτελεσματικότητα και διαφάνεια.

Τα κόμματα αργούν να αντιληφθούν ότι πριν δηλωθεί η αριστερή ή η δεξιά ταυτότητα μιας Κυβέρνησης πρέπει να λειτουργεί η πυροσβεστική, να γίνεται η αποκομιδή των σκουπιδιών, να λειτουργούν οι φωτεινοί σηματοδότες, τα σχολεία και τα νοσοκομεία να είναι ανοιχτά. Αυτό ονομάζεται στην πολιτική γλώσσα κυβερνησιμότητα. Την είχαμε ξεχάσει για επτά μήνες. Η χώρα έχει γίνει ένα μεγάλο ρημαδιό.

• Την άποψη ότι μια τέτοια ομάδα ικανών ανθρώπων πρέπει για ένα σοβαρό χρονικό διάστημα να αναλάβει τις τύχες της χώρας με ευρύτατη πολιτική στήριξη την έχει εκφράσει το ΠΟΤΑΜΙ. Έχει δίκιο. Η καλύτερη απόδειξη είναι η υπηρεσιακή Κυβέρνηση.

Δεν πειράζει καθόλου αν παράλληλα με τα υπουργικά της καθήκοντα η Άλκηστις τραγουδάει.

• Κατά τα λοιπά, όλα τα πιθανά και απίθανα σενάρια για τις μετεκλογικές συνεργασίες έχουν γραφτεί. Εκτός από ένα. Την συνεργασία της Λαϊκής Ενότητας με τον ΣΥΡΙΖΑ. Απίθανο; Πολύ πιθανό. Αν ενσκήψουμε στην ρητορική και των δύο οι διαφορές τους είναι ρηχές. Στην ουσία λένε τα ίδια με ελαφρές παραλλαγές παρά τον φαινομενικό όγκο των υποτιθέμενων πολιτικών διαφορών.

Είναι σιαμαίοι αδελφοί. Ομογάλακτοι. Ας μην ξεγελιόμαστε με την ένταση των αντιπαραθέσεών τους. Οι σιαμαίοι μαλώνουν αλλά δεν χωρίζουν ποτέ. Παριστάνουν αμφότεροι το νέο. Στην ουσία, όμως, εκφράζουν το πιο παλιό από τα παλιά. Το ξοφλημένο. Το απολύτως αναχρονιστικό. Το νέο έχει παλιώσει.

• Το πραγματικά παλιό προσπαθεί να δείξει ένα νέο πρόσωπο. Νεάζει. Ισχυρίζεται ότι έχει διδαχθεί από τα λάθη του. Ίσως εν μέρει να είναι έτσι. Ένα, όμως, είναι βέβαιο. Το πολιτικό προσωπικό που βλέπουμε στα ψηφοδέλτια δεν έχει την ικανότητα να κάνει τίποτε άλλο εκτός από το να εφαρμόσει το μνημόνιο. Δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι το μνημόνιο ήταν το αποτέλεσμα της κρίσης και όχι η αιτία της. Αδυνατεί να αρθρώσει πολιτικό λόγο που να πείθει ότι σε ένα λογικό χρονικό διάστημα θα απεμπλακούμε από την ανάγκη να μεταθέτουμε το βάρος των αποφάσεων στην ΤΡΟΙΚΑ και στους δανειστές. Όχι γιατί το θέλουν η ΤΡΟΙΚΑ και οι δανειστές, αλλά γιατί εμείς είμαστε ανίκανοι να βρούμε άλλο τρόπο.

• Το πραγματικά νέο, αυτό που συγκεντρώνει και σχηματοποιεί την κατεύθυνση ουσιαστικών λύσεων, είναι ακόμα νεοσσός. Η πλειοψηφία το αποστρέφεται. Δεν θέλει να συνειδητοποιήσει την πραγματικότητα. Πελαγοδρομεί σε επιλογές που θα ανακυκλώνουν συνέχεια τις αιτίες της κρίσης. Δυστυχώς, είναι κρίσιμο το γεγονός ότι η ατμομηχανή της χώρας, η νέα γενιά, δείχνει όλο και πιο πολύ αφοπλισμένη και παραιτημένη.

• Μέσα σε αυτές τις συνθήκες καλούμαστε να ψηφίσουμε. Ο Θεός να μας φωτίσει. Πρέπει να ψηφίσουμε για να μην ψοφήσουμε.

Το διακύβευμα των εκλογών, για να μιλάμε ρεαλιστικά, είναι ένα και μόνο.

Η χώρα πρέπει να επιστρέψει στην κανονικότητα.

Είναι η μόνη αναγκαία συνθήκη για να συζητήσουμε εν καιρώ τα περαιτέρω.