Πάνος Μπιτσαξής

* Ένα πράγμα οφείλω να αναγνωρίσω στη σημερινή κυβέρνηση. Την αστείρευτη ευρηματικότητά της. Ένα διαρκές μπλα-μπλα που στην αρχή φαίνεται γελοίο. Στην έμμονη επαναληπτικότητά του αστεϊσμός. Στο τέλος, όμως, αφήνει ίχνος στις συνειδήσεις σημαντικής μερίδας πολιτών.

Πρόκειται για περίτεχνα επεξεργασμένο και υπερσύγχρονο «γκεμπελισμό».

Ως δικηγόρος της μαχόμενης υπεράσπισης τους βγάζω το καπέλο. Γηράσκω αεί διδασκόμενος.

* Το Ελληνικό θεωρείται η πιο επίζηλη οικοπεδική έκταση, εντός του αστικού ιστού πρωτεύουσας, στον ευρωπαϊκό χώρο. Ο δημόσιος αυτός θησαυρός που άλλες χώρες θα θεωρούσαν λαχείο μεταβλήθηκε σε μια βρωμερή αλάνα, ένα σκουπιδαριό. Μέσα στον ευρύτερο χώρο ρημάζουν και πανάκριβες ολυμπιακές εγκαταστάσεις. Όπως έχει καταντήσει, είναι έκταση προφανώς ακατάλληλη να φιλοξενήσει ανθρώπινες υπάρξεις, με αξιοπρέπεια. Ακόμα και με τα απλά προαπαιτούμενα ενός προσωρινού «hot spot».

Η μεγάλη αυτή ντροπή, η πιο απτή απόδειξη της κρατικής ανικανότητας, δεν συγκίνησε κανένα κυβερνώντα. Την αποδέχονταν ως το πιο «φυσικό» πράγμα στον κόσμο. Έχει γίνει συνείδηση ότι η εξαθλίωση της δημόσιας περιουσίας, ως τα έσχατα όρια της απαξίωσής της, είναι το «φυσιολογικό», το αναμενόμενο. Αντίθετα, η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας είναι επιλογή «αντικανονική», διοικητική ανωμαλία. Αναδύει οσμή σκανδάλου και διαφθοράς.

Η απραξία δεν θεωρείται από τους κυβερνώντες σκανδαλώδης. Ζούμε στην Ελλάδα. Στη χώρα που όχι μόνο δεν τιμωρείται κανείς ποτέ για απραξία, αλλά η απραξία επιβραβεύεται με κάθε τρόπο.

Ο κρατισμός ως επιλογή δεν καταρρέει μόνο επειδή ο ιδιωτικός τομέας είναι εκ φύσεως αποδοτικότερος, πράγμα εγγενές αφού επιδιώκει το κέρδος. Καταρρέει, κυρίως, επειδή οι «κρατιστές», ανίκανοι, ανίδεοι και μοιραίοι, δεν έχουν ούτε τη γνώση αλλά ούτε και τη βούληση να διαχειριστούν αποδοτικά τον υπό ευρεία έννοια «δημόσιο χώρο».

* Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ο αξιότιμος Υπουργός Πολιτισμού κ. Μπαλτάς προέβη σε μια δήλωση που τόσο ο ίδιος όσο και οι εσωκομματικοί ομοϊδεάτες του την ενστερνίζονται τόσο βαθειά, ώστε δεν έχουν συνείδηση της γελοιότητάς της. Δεν διαθέτουν και το ελάχιστο χιούμορ για να αντιληφθούν την αστειότητά της.

Ο κ. Μπαλτάς δήλωσε υπερηφάνως: «Η ιδιωτικοποίηση του Ελληνικού ήταν μια ήττα του Σύριζα στην πορεία για το δημοκρατικό σοσιαλισμό.» Μέχρι τώρα, κατά τον κ. Μπαλτά, η εξέλιξη του θέματος του Ελληνικού, η στέρηση δισεκατομμυρίων από τον κρατικό προϋπολογισμό, η μη δημιουργία δεκάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας, αλλά και το απλό αγαθό μιας ποιοτικής μετάπλασης της καρδιάς της μεγαλύτερης περιαστικής ακτογραμμής της Ευρώπης, ήταν μια «νίκη» του δημοκρατικού σοσιαλισμού. Γιατί ναι μεν δεν τα είχαμε όλα αυτά, αλλά το Ελληνικό «ανήκε» στο λαό. Τι να του πει κανείς; Αφού ακύρωσαν την έννοια της αριστεράς για πολλές γενιές, επιχειρούν τώρα την ακύρωση και της σοσιαλιστικής ιδεολογίας.

* Μου λένε μερικοί μη δίνεις σημασία. «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.» Δημοκρατία έχουμε όλα έρχονται και παρέρχονται. Δεν συμφωνώ. Πρόσωπα, όπως ο κ. Μπαλτάς, που κάποτε θήτευσαν σε μια ιδεολογία η οποία καταρρέει και βυθίζεται στην ανυποληψία λόγω της δικής τους ανικανότητας, μεταβάλλονται εκούσια και συνειδητά σε λαθρέμπορους ελπίδας.

Σε εποχές καθεστωτισμού, αριστερού ή δεξιού, το λαθρεμπόριο της ελπίδας είναι η μοναδική ενασχόληση των κυβερνώντων. Μοναδική τους επιδίωξη είναι να κρατηθούν στα υπουργικά έδρανα και τους βουλευτικούς θώκους.

Έτσι, η «ήττα του δημοκρατικού σοσιαλισμού» στην περίπτωση του Ελληνικού δεν θα έπρεπε, κατά τον κ. Μπαλτά, να χρεωθεί στην κυβέρνηση. Είναι μια προσωρινή ήττα. Μια «τακτική αναδίπλωση». Εδώ κοτζάμ Λένιν υπέγραψε τη Συνθήκη Μπρεστ-Λιτόφσκ και θα «κολλήσουμε» εμείς στο Ελληνικό;

Στο άμεσο μέλλον, με το Σύριζα, ο «δημοκρατικός σοσιαλισμός» θα επανέλθει δριμύτερος και θα θριαμβεύσει. Δεν φταίει ο Σύριζα, φταίνε οι άλλοι, φταίνε οι σκοτεινές δυνάμεις. «Δε φταίω εγώ, δε φταις εσύ, φταίει ο Χατζηπετρής», που λέει και το τραγούδι. Μας λένε «Αν μας στηρίξετε η νίκη του λαού είναι μια νομοτέλεια.»

Όσο κι αν φαίνεται περίεργο σ’ αυτήν την πελώρια μπαρούφα, και είμαι σίγουρος ότι γνωρίζει ότι είναι μπαρούφα και ο ίδιος ο κ. Μπαλτάς, υπάρχει κάποιο ακροατήριο. Στο σκληρό πυρήνα του παλιού Σύριζα που διαρρέει μαζικά προς άλλα ομόλογα ιδεολογήματα της ΛΑΕ, της κυρίας Ζωής και της πλεύσης της, καθώς και στο ΚΚΕ.

* Το λαθρεμπόριο όμως της ελπίδας σε μεγάλη κλίμακα, που απευθύνεται στην πλειοψηφία των πολιτών, αποτελεί αντικείμενο συστηματικής εργασίας του επικοινωνιακού, και όχι μόνο, επιτελείου της κυβέρνησης.

Οι τύποι είναι καταπληκτικοί.

Οι φόροι αυξάνονται προκειμένου να μειωθούν.

Οι μισθοί και οι συντάξεις μειώνονται προκειμένου να αυξηθούν, Αρκεί να παραμένει ο Σύριζα στην εξουσία.

Με τους «άλλους» μας λένε, κλείνοντας το μάτι, τα πράγματα θα είναι πολύ χειρότερα. Ενώ οι φόροι μ’ εμάς θα μειωθούν επειδή τους αυξήσαμε, ενώ οι μισθοί και οι συντάξεις θα αυξηθούν επειδή τους μειώσαμε, με τους «άλλους» τίποτα καλό δεν έχετε να περιμένετε. Ξέρουν πολύ καλά γιατί είναι έμπειροι αναλυτές ότι το εκλογικό σώμα δεν επιλέγει την στάση του για να επιβραβεύσει ή να τιμωρήσει. Επιλέγει πάντα με βάση τις προσδοκίες που δημιουργεί στις συγκεκριμένες συνθήκες κάθε πολιτική δύναμη.

* Ευθέως, επομένως, λέω και ξαναλέω σε όσους μου κάνουν την τιμή να με ακούν, ότι οι επόμενες εκλογές, όποτε και εάν γίνουν – εγώ εκτιμώ ότι θα γίνουν στο τέλος της τετραετίας- , είναι αβέβαιες. Όσοι προεξοφλούν, κυρίως στο χώρο της Νέας Δημοκρατίας, ως βεβαία έκβαση την ήττα του Σύριζα, και μάλιστα την συντριπτική ήττα του, κάνουν εσφαλμένη ανάλυση των δεδομένων. Τίποτα δεν έχει κριθεί. Γι’ αυτό και ο Πρωθυπουργός φωτογραφίζεται ως young and beautiful στις σουίτες τα Νέας Υόρκης εκστομίζοντας από το πουθενά εκτιμήσεις ότι η κρίση παρέρχεται, η ανάκαμψη έρχεται, η Ελλάδα θα βγει στις αγορές, η ποσοτική χαλάρωση θα μας κάνει να τρώμε πάλι με χρυσά κουτάλια. Xωρίς να έχει ίχνος αυτοσυγκράτησης και αιδούς.

Ξέρει γιατί τα λέει. Είναι το λαθρεμπόριο της ελπίδας.

Το πλασάρισμα του λαθρεμπορίου της ελπίδας και η τεχνική του είναι ο «γκεμπελισμός».

* Δεν έχουν σημασία τα ονόματα. Στις συνθήκες που ζούμε και σε συνθήκες κρίσης πάντα θα υπάρχουν ονόματα να παίζουν τους συνήθεις ρόλους. Δίπλα στους λαθρέμπορους της ελπίδας συνωστίζονται και διεκδικούν την επικυριαρχία οι άλλοι λαθρέμποροι. Οι λαθρέμποροι της παρασιτικής οικονομίας. Οι λαθρέμποροι της νέας διαπλοκής.

Σαν κόνδορες που καιροφυλακτούν από ψηλά για να κατασπαράξουν το ψοφίμι.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr