Ματίνα Ράπτη-Μιληλή

Είσαι σκαρφαλωμένη στην σαραβαλιασμένη αλουμινένια σκάλα σαν τον σταυραετό στην κορυφή του Κίσσαβου, προσπαθώντας να ισορροπήσεις στο ένα χέρι 3 κουτιά με παπούτσια και στο άλλο μια τσάντα με πετσέτες θαλάσσης, μάσκες και βατραχοπέδιλα, σαν ζογκλέρ στο τσίρκο Μεντράνο, το ένα πόδι να ψάχνει απεγνωσμένα το επόμενο σκαλί και το άλλο πόδι να σκέφτεται τι σκέφτεσαι πια και δεν το κουνάς το ρημάδι, νυχτώσαμε σταυραετέ!

Και κει πάνω στην αιώρηση, εκεί που αισθάνεσαι σαν τον πενηνταεξάχρονο συνταξιούχο που αποφάσισε να κάνει μπάτζι-τζάμπινγκ από τον Ισθμό της Κορίνθου και τον έπιασε ξαφνικά ο φόβος πριν το πήδημα στο κενό και αρχίζει τα «πού πάω», « τι κάνω ο ηλίθιος» , «θα σπαστώ και θα μου φάνε το εφάπαξ οι φυσιοθεραπευτές» , εκεί θέλεις να ρωτήσεις κάτι τον κόσμο που σε κοιτάζει με απορία από κάτω…

Να ρωτήσεις: «Γιατί όλη αυτή η ταλαιπώρια βρε παιδιά; Μην είμαστε μαζόχες ως λαός και ως έθνος γενικά;»

Πώς έμπλεξες έτσι σταυραετέ μου και όλη την μέρα σε βλέπω να ξεδιαλέγεις μπόγους σαν την Λωξάντρα…μόνο που εκείνη είχε τον Ταρνανά και την Σουλτάνα για τις βαριές δουλειές και δεν είχε και πατάρι στο Πέρα…

‘Εχεις παγώσει από τον φόβο σου και είναι ακριβώς η στιγμή που αναρωτιέσαι ποια πτέρυγα του ΚΑΤ θα σε χαίρεται πρωινιάτικα και πιο χέρι η πόδι βολεύει να σπάσεις ειδικά αυτή την εποχή του χρόνου… Γιατί αυτή δεν είναι μια οποιαδήποτε εποχή …

Είναι η εποχή που…κατεβάζουμε τα χειμωνιάτικα και ανεβάζουμε τα καλοκαιρινά… Αυτό το «ανεβάζω-κατεβάζω» μην το παίρνετε και τοις μετρητοίς…λέμε τώρα.

Βάλτε μουσικό χαλί την μουσική από το Ψυχώ του Χίτσκοκ την στιγμή που ο πρωταγωνιστής κάνει σουρωτήρι την πρωταγωνίστρια στο ντους (μωρέ ρόλος που της έλαχε και κείνης της έρμης, να την σκοτώνουν από την αρχή της ταινίας…Δάσκαλε μας έστειλες αδιάβαστους!) για να μπείτε στο κλίμα του τρόμου που σημαίνει κάθε τέλος εποχής για την Ελληνίδα νοικοκυρά.
Για κάθε μέση Ελληνίδα νοικοκυρά εννοώ, για μένα, για σένα αγαπημένε σταυραετέ που έχεις κοκαλώσει από τον φόβο σου φορτωμένη σαν γαϊδουράκι Σαντορίνης με υψοφοβία, πάνω στην σαραβαλιασμένη αλουμινένια σκάλα που βρίσκεται ακριβώς κάτω από ένα πατάρι που πάντα θα βρίσκεται ακριβώς πάνω από ένα μπάνιο. Αστοχία μηχανικών να το πω. Ε,θα το πω.
Έπεσαν οι πρώτες βροχούλες. Ένας μικρός τυφώνας μας πήρε την γλάστρα με τον βασιλικό που είχαμε στο περβάζι της κουζίνας, το πατάκι της εισόδου και ότι είχαμε απλώσει εκείνη τη μέρα …καλοφόρετα παιδιά όσοι τα βρήκατε…Ακολούθησε ένας μικρούλης χείμαρος που πήρε το κάδο της ανακύκλωσης, τρία γιούκα με τις γλάστρες τους και το Σμαρτάκι μου. Και μέσα σε όλον αυτό τον πανικό διαπιστώνουμε πως δεν έχουμε ρούχα για την εποχή, κρυώνουν τα πόδια μας και μάλλον έχουμε πυρετό…

Τα πράγματα κάποτε ήταν απλά. Τώρα δεν είναι. Γιατί απλούστατα, κάποτε όλα τα έκαναν οι μαμάδες μας και μεις νομίζαμε πως τα ρούχα έμπαιναν στην θέση τους από μόνα τους…αφ’ εαυτού τους ένα πράμα! Γυρίζαμε ένα μεσημέρι από το σχολείο –κάπου εκεί κοντά στου Αγίου Δημητρίου, μεγάλη η χάρη του- και όλα μας τα καλοκαιρινά είχαν μεταμορφωθεί σε φουτεράκια και ζακετούλες!Πουφ! Οι ελβιέλες μας (πού το θυμήθηκα τώρα αυτό!) είχαν γίνει μποτάκια σουέτ με λαστιχένια σόλα και ξαφνικά τα συρτάρια μας σαν να γέννησαν εκατομμύρια …καλτσάκια! Πίσω από την πόρτα κρεμόταν ένα μπλε ελεκτρίκ αδιάβροχο και στην ντουλάπα μπουφάν, ένα μοντγκόμερι (αμ’ αυτό πάλι που ήρθε στην μόδα ξανά και έκανε η κόρη μου χαρά! Άντε να της πεις τι κρεμάλα ήταν στα χρόνια μας) και το καλό μας το παλτό που πάντα σιχαινόμασταν κι όποτε το φορούσαμε (σε εθνικές εορτές, επετείους, εκκλησίες και τα ρέστα) παρακαλάγαμε να μην πέσουμε πάνω σε κανένα συμμαθητή και μας τρελάνει στην καζούρα την Δευτέρα…

Όπως ακριβώς τώρα τα δικά μας παιδιά πιστεύουν πως αυτές τις αλλαγές τις κάνει ο Χάρι ο Πότερ με το μαγικό του ραβδί και η Ερμιόνη με τα φίλτρα της αρωματίζει τις ντουλάπες τους!
Είναι μάλιστα αυτή η ημερομηνία, του Άι- Δημήτρη που σας έλεγα (χρόνια πολλά είπα, δεν είπα;) όπου παραδοσιακώς για την Ελλάδα, εκτός από καμιά 300 τηλεφωνήματα και μηνύματα για τα χρόνια πολλά στους Δημήτρηδες και τις Δημητρούλες (είπα), σηματοδοτεί την έναρξη της χειμερινής σεζόν και για το ίδιο το σπίτι! Να το ντύσουμε κι αυτό το καημένο να μην μας ζηλεύει που σε λίγο θα κυκλοφορούμε με τα ισοθερμικά εσώρουχα.

Μην μου κάνετε τους ανήξερους και δεν πιστεύω να σας περνάει από τον νού πως σε σας έρχεται ο Χάρι ο Πότερ και στρώνει τα χαλιά κάθε τέτοια εποχή! Υπάρχει βέβαια και η σπάνια περίπτωση της ενδοδαπέδιας θέρμανσης που φήμες λένε πως εκεί δεν χρειάζονται χαλιά…Αλλά επιτρέψατέ μου να σχολιάσω πως την σήμερον μπορεί να μην χρειάζεστε χαλιά σε αυτή την συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά σας χρειάζεται σίγουρα ο Χάρι Πότερ για να πληρώσετε τον λογαριασμό του πετρελαίου σας…Εκτός κι αν είστε ο ίδιος ο Χάρι, οπότε πάω πάσο!

Θα έχετε ακούσει φυσικά αυτό το τραγουδάκι που λέει πως «δεν κάνει κρύο στην Ελλάδα…κρύο δεν έκανε ποτέ» . Λοιπόν ο καλλιτέχνης δεν σας λέει όλη την αλήθεια…Γιατί ασφαλώς και δεν κάνει πολύ κρύο στην Ελλάδα…αλλά όταν κάνει …το παρακάνει…ειδικά αν το πετρέλαιο έχει πάει στον Θεό και σεις μένετε κάπου …κοντά Του! Και για να ακριβολογώ, για κάποιους δεν κάνει καθόλου κρύο και πιθανά δεν έκανε ποτέ, για κάποιους κάνει λίγο κρύο και για κάποιους άλλους ΠΟΛΥ. Μα πάρα πολύ. Στην Ελλάδα πάντα. Όχι, το ξεκαθαρίζω αυτό, για να μην νομίσετε πως αλλάξαμε χώρα και δεν σας ενημέρωσα.

Στα του σπιτιού μας τώρα, δεν ξέρω αν σας είπα πως, πριν στρώσουμε το οτιδήποτε, πρέπει πρώτα να κάνουμε το σπίτι λαμπίκο. Λαμπίκο σαν να περιμένουμε τον Βουτσά στο «Γαμπρός απ’ το Λονδίνο». Σαν να περιμένουμε να μας έρθει επίσκεψη η Σωσώ από τα Εγκλήματα μη σας πω… Απαραίτητη προϋπόθεση για την ώρα που θα βγουν από την «στενή» μοκέτες, φλοκάτες, μπουχάρες, κιλίμια και ό,τι άλλο ζεσταίνει το συναχωμένο σπιτικό μας. Αυτό τώρα συμπίπτει με την εποχή που αρχίζουμε να φωνάζουμε στα βλαστάρια μας:

– Πάλι ξυπόλητος γυρνάς παιδάκι μου; Θα πουντιάσεις, γιατί δεν την ακούς την μανούλα;

Είναι κάτι σαν…συνθηματικό σα να λέμε. Στρώνουμε λοιπόν ωραία ωραία τα χαλάκια μας, που αν τα είχαμε στείλει καθαριστήριο έχει καλώς, αν όχι…έχει κακώς. Μας έρχονται ένα ξημέρωμα ,γιατί τέτοιες ώρες τα φέρνουνε τα χαλιά…Κάτι Σαββατοκύριακα αξημέρωτα λες και μοιράζουν το γάλα! Άλλο άλυτο μυστήριο κι αυτό! Πληρώνουμε τις διακοπές των χαλιών μας ( να θυμηθώ να ρωτήσω καμιά μέρα, πώς τα πέρασαν εκεί στις Μπαχάμες με τις άλλες τις μπουχάρες ;!) και η ταλαιπωρία περιορίζεται στο άιντε σήκωσε λίγο τον τριθέσιο, μια ιδέα τον γωνιακό, την μπερζέρα λιγουλάκι, όπα καλά είσαι…τράβα τώρα λίγο να ισιώσει, τράβα λέμε παιδί μου όχι σπρώξε…αμάν με ξενύχιασες! Τραπέζια, καρέκλες…ξέρετε. Αν πατάνε και τίποτις μπουφεδάκια, τραπεζάκια λάμπας, βιτρινάκια, ανακλινδροξαπλώστρες, σκαμπουδο-υποπόδια…ε, ας προσέχατε ! Ο Αμαζόνιος πεθαίνει, τα δάση του Καναδά υποφέρουν και σεις μου γεμίσατε το σπίτι με ακουμπιστήρια και καρεκλοπόδαρα! Μεταξύ μας εγώ πρέπει να σηκώσω και την κρεβατοκάμαρα για να βάλω μια μοκέτα και περιμένω τον Σβατζενέκερ ντυμένο Κόναν ο βάρβαρος για να με βοηθήσει. Όλες τις βλακείες …εγώ! Αλλά κρυώνουν τα πατουσάκια μου , τι να κάμω;

Αν δεν έχετε βοήθεια… ζητήστε. Βγείτε στα μπαλκόνια και φωνάξτε…ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑ… Όχι καλέ, αστειεύομαι…Κάποιος δεν θα βρεθεί στο σπίτι κάτι τέτοιες ώρες; Κι αν δεν βρείτε κάποιον τηλεφωνήστε μου να σας στείλω τον Αρνολντ…μόλις τελειώσει από μένα εννοείται. Θα σας έρθω και γω …για καφέ. χιχι

Αν πάλι δεν εστάλησαν διακοπές -τα χαλιά πάντα- κακώς κάκιστα … Γιατί αυτό σημαίνει πως μας έφυγε ο γοφός να τα καθαρίσουμε, να τα ξανασηκώσουμε και να τα αποθηκεύσουμε και με το που θα βαρέσουν οι καμπάνες του Άγιου άντε πάλι να τα ξαναμανασηκώσουμε για να τα στρώσουμε…Έχει να δουλέψει Κόναν που θα πάει σύννεφο!

Παραλλήλως τώρα και για όση ώρα ο σταυραετός ανεβοκατεβάζει ρούχα και παπούτσια από τα πατάρια και τις αποθήκες, κάποιος άλλος σταυραετός έχει πλύνει κουρτίνες, τις έχει σιδερώσει και ετοιμάζεται να ανέβει σε κάποια άλλη αλουμινένια σκάλα για να τις ξανά-κρεμάσει…αφού πρώτα τις έχει ξεκρεμάσει…Hello! Εννοείται πως έχουμε ξεμπερδέψει με ότι καλοκαιρινό κυκλοφορεί στο σπίτι…και με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πλυσίματα, σιδερώματα, ομαδοποιήσεις σε βουναλάκια, κουβάλημα πάνω κάτω και άλλα βασανιστήρια. Κι επειδή οι περισσότεροι από εμάς δεν ανήκουμε στον οίκο των Καρντάσιανς, δεν μένουμε στο ανάκτορο της Ντάλιας Χατζηαλεξάνδρου και δεν πρωταγωνιστούμε στο sex &the city για να έχουμε walk in closets (αχαχα άκου τι λέω η τρελή!), οι ντουλάπες μας, οι αποθήκες μας και τα πατάρια μας πάνω από το μπάνιο έχουν κάτι από την αρχιτεκτονική χωριού των Χόμπιτ…Κι αν είσαι σαν και μένα που δεν πετάω τίποτα και επίσης δεν θυμάμαι πού βάζω όλα αυτά που δεν πετάω…βράστα κι άστα πολυαγαπημένη!

Γενικά αυτή η εποχή δεν είναι και πολύ ξεκούραστη εποχή για τους σταυραετούς… Αν ήταν χελιδονάκια τώρα θα είχαν ήδη αποδημήσει για πιο θερμά κλίματα…αλλά οι αετοί δεν ξεκουνιούνται παιδί μου και την πατάνε κάθε χρόνο….και μάλιστα δις! Γιατί, τα ίδια και χειρότερα δεν γίνονται με το που αρχίζουν οι ζέστες; Αχ! Μόνο ο σταυραετός στο οβάλ γραφείο καλοπερνάει σήμερα! Τι να λέμε! Όλοι οι άλλοι…πεθαίνουν στον αέρα!
Μπορεί στο Βιλαμπάχο ακόμα να τρίβουν αλλά εμείς τους ξεπεράσαμε… Ας μας βάζανε και μας να τρίβουμε ταψιά..σιγά την αγγαρεία πια, μας έχουν τρελάνει…Στο Βιλαμπάχο (ή μήπως είναι στη Βιλαρίμπα που ακόμα τρίβουν; Μωρέ who cares) μια δουλειά είχαν να κάνουν όλη κι όλη και το κάνανε σήριαλ! Εμείς εδώ δεν ξέρουμε από πού να αρχίσουμε και που να τελειώσουμε!

Στην Γερμανία, σου λέει, δεν ξεστρώνουν καθόλου! Στην Αμερική όσο πιο βόρεια το πας τις μοκέτες τις έχουν κολλημένες με LOGO και τις αγοράζουν κομμάτι κομμάτι σαν το παζλ και αν τους λερωθεί ένα κομμάτι το ξεκολλάνε και πάνε κι αγοράζουν άλλο. Στην Αγγλία επίσης κολλημένες οι μοκέτες και δουλεύει Χούβερ διπλοβάρδιες…Στον Καναδά…καλά εκεί είναι εκτός συναγωνισμού, εκεί έχουν θερμαινόμενα πεζοδρόμια! Έλεος πια κι αυτοί! Αλλά εκεί έχει πιο πολύ κρύο, να μην τα λέω κι εγώ όπως τα θέλω… Εδώ αν αφήσουμε μοκέτες το κατακαλόκαιρο στην καλύτερη των περιπτώσεων θα βγάλουμε την μπέμπελη και μπορεί εκεί με τον πρώτο καύσωνα κατά τον Ιούνιο, να μας μαζεύουν ομαδικώς με πουλμανάκια για το Δαφνί γιατί θα έχουμε λαλήσει από την ζέστη…Είπαμε, αλλά όχι κι έτσι.

Να θυμηθώ να ρωτήσω τι κάνουν οι Ισπανοί, Ιταλοί, Πορτογάλοι με το θέμα…Πιθανότατα αυτοί να μας καταλαβαίνουν…Αλλά έλα που στην νοικοκυροσύνη δεν μας πιάνει κανείς στον κόσμο! Στα οικιακά, γιατί στα οικονομικά τα κάναμε ρόϊδο…