Αλεξάνδρα Καρακοπούλου-Τσίσσερ

Βιέννη

Δεν νομίζω πως θα μπορέσω ποτέ να «ξεφύγω» από αυτό. Θα είμαι για πάντα «ταγμένη», σχεδόν εξαρτημένη από τον μαγνητισμό του, την

μοναδικότητά του, αυτή την αίσθηση της σιγουριάς που αποπνέει. Ναι. Αυτό. Το κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου της Βιέννης, αυτό το

κτίριο «θεσμός» με την 650 μόλις χρόνια ιστορίας.

Έχει πάει η ώρα 12:18 και κάθομαι Νοέμβρη μήνα έξω, με 20 βαθμούς παρακαλώ, σε ένα από τα πολλά ξύλινα παγκάκια του Arkadenhof,

στην «αυλή» με τις αψίδες και τις προτομές καθηγητών προσωπικοτήτων που πέρασαν από τους χώρους εδώ. Τοποθετημένες η μια δίπλα

στην άλλη, στέκονται σιωπηλά, με το βλέμμα προς την αυλή, χειμώνα καλοκαίρι, να «προσέχουν» το μονάκριβό τους κτίριο. Ο χρόνος

μοιάζει να έχει σταματήσει για πάντα εδώ, σε αυτόν τον χώρο, σε αυτή την εποχή, όπου τα πτυχία και η μόρφωση είχαν ακόμη τον ρόλο που

τους άρμοζε στην κοινωνία.

Το Πανεπιστήμιο της Βιέννης (στα λατινικά Alma Mater Rudolphina Vindobonensis) ιδρύθηκε το 1365 από τον δούκα Ροδόλφο Δ’ της

Αυστρίας και τους δυο αδελφούς του Αλβέρτο και Λεοπόλδο. Είναι το παλαιότερο χρονολογικά Πανεπιστήμιο του γερμανόφωνου χώρου και

ένα από τα πρώτα Πανεπιστήμια της μέσης Ευρώπης. Εκτός από την πλούσια ιστορία του έχει ξεχωρίσει ανά τα χρόνια για τις

ανθρωποκεντρικές επιστήμες. Μάλιστα το όνομά του συνδέεται άμεσα ή έμμεσα με 15 κατόχους του βραβείου Νόμπελ, που είτε υπήρξαν

φοιτητές ή καθηγητές του.

Το πρωτοαντίκρυσα θυμάμαι 18 χρονών. Είχε κάτι το εξωπραγματικό, κάτι σχεδόν καρμικό. Μου άνοιξε τις βαριές του ξύλινες πόρτες και

μου έδειξε έναν δρόμο, όπου άλλες φορές ενθουσιάστηκα, άλλες θύμωσα, απογοητεύτηκα και άλλες τόσες αισθάνθηκα τόσο τυχερή για τα

εφόδια που μου έδωσε και συνεχίζει να μου δίνει με την ίδια επιτυχία. Ναι, δεν έχω σταματήσει να σπουδάζω. Είναι κάτι που αισθάνομαι πως

χρωστάω στον εαυτό μου, κάτι που με κάνει να ανακαλύπτω καινούργια μονοπάτια του μυαλού μου και της ίδιας μου της ψυχής. Προσωπική

υπόθεση…

Μόλις βοήθησα μια κοπέλα βγάζοντας φωτογραφία την ίδια και τους δικούς της, φίλους και συγγενείς που έχουν έρθει για να την

καμαρώσουν να ορκίζεται, ως κάτοχος του πολυπόθητου πτυχίου. Είναι όλοι χαρούμενοι, ανέμελοι και κάνουν αστεία ο ένας στον άλλο. Η

κοπέλα με το πτυχίο στο χέρι δεν παρέλειψε να το ανοίξει διάπλατα και να το κρατήσει καμαρωτή καμαρωτή ποζάροντας όλο χάρη στην

κάμερα.

Πόσοι φοιτητές, σκέφτομαι, διαβάζουν μέρα νύχτα με στόχο την καλύτερη δυνατόν επαγγελματική τους σταδιοδρομία και πόσοι από αυτούς

τα καταφέρνουν στ’ αλήθεια. Πόσο έχουν αλλάξει τα δεδομένα τα τελευταία 5 ή και περισσότερα χρόνια και τι άλλο μέλλει γενέσθαι. Πόσο

άδικη είναι η ζωή για μερικούς και πόση τύχη δίνει σε άλλους… Πιάνω τον εαυτό μου να φιλοσοφεί και αναρωτιέμαι αν φταίει τελικά αυτό

το τόσο ιερό, για μένα, περιβάλλον. Μπορεί.

Πέρασε όμως η ώρα και όσο και να μου αρέσει όλη αυτή η «ακαδημαϊκή» ζωή που εκτυλίσσεται μπροστά μου, με καλεί το σπουδαστικό μου

καθήκον. Ώρα για μάθημα…

«Η παιδεία, καθάπερ ευδαίμων χώρα, πάντα τ’ αγαθά φέρει» ( μτφρ. Η μόρφωση, όπως ακριβώς μια εύφορη γη, φέρνει όλα τα καλά.

Σωκράτης)

Ακολουθεί έκθεση εικόνων 

 * Το εκάστοτε άρθρο απηχεί στις απόψεις του συντάκτη του. 

iPorta.gr