Βαγγέλης Παυλίδης

Μια μέρα σαν και χθές, στις 9 Φεβρουαρίου 1923, γεννιόταν στην Ιρλανδία ο Brendan Francis Aidan Behan. Ποιητής που έγραψε νουβέλες και θεατρικά έργα και θεωρείται απο τους σπουδαιότερους Ιρλανδούς συγγραφείς και ποιητές όλων των εποχών. Εντάχθηκε στον IRA, τον Ιρλανδικό Δημοκρατικό Στρατό στα 16 του χρόνια, γεγονός που τον έστείλε στις φυλακές σε Αγγλία και Ιρλανδία.

Η υγεία του Behan -που δήλωνε πως “είμαι ένας πότης που το πρόβλημά μου είναι το γράψιμο” και πως πίνει μόνο σε δυο περιπτώσεις, όταν διψάει κι όταν δεν διψάει- θα κλονιστεί σοβαρά. Θα γίνει διαβητικός χωρίς να διαγνωστεί για πολύ καιρό. Το αγαπημένο του ποτό, συνδιασμός σαμπάνιας και σέρυ -θανατηφόρο για διαβητικό- θα οδηγήσει σε συχνές υπογλυκαιμικές κρίσεις και σε πολλές δημόσιες εμφανίσεις σε κατάσταση μέθης, στην σκηνή και την τηλεόραση. Τον Μάρτη 1964 θα καταρεύσει σ’ ένα μπαρ του Δουβλίνου και θα πεθάνει λίγο αργότερα στο νοσοκομείο.

Στα 1935, σε ηλικία 12 μόλις ετών, θα γράψει το ποίημα “The laughing boy” αφιερωμένο στον Michael Collins, ήρωα του αγώνα ανεξαρτησίας της Ιρλανδίας που είχε δολοφονηθεί. Αργότερα, θα ενσωματώσει το ποίημα στο θεατρικό έργο “The Hostage”.

“The Hostage”, μεταφράστηκε στα Ελληνικά από τον Βασίλη Ρώτα και μελοποιήθηκε απο τον Μίκη Θεοδωράκη. Το 1962 θα ανέβεί ως “Ενας Όμηρος” στο “Κυκλικό Θέατρο”, με σκηνικά-κοστούμια Γιάννη Τσαρούχη και την Ντόρα Γιαννακοπούλου στο τραγούδι.

Ήταν η εποχή που οι συνέπειες του εμφυλίου ήταν ακόμα πολύ ζωντανές. Η βίαια καταπιεσμένη αριστερά θα ταυτιστεί και θα βρει έκφραση με το έργο του Behan. “Το γελαστό παιδί” θα συνδεθεί με πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες και θα φτάσει να τραγουδιέται ανάλογα με την περίπτωση σε σχέση με διάφορους νεκρούς λαϊκούς αγωνιστές, όπως τον Νίκο Μπελογιάννη ή τον Σωτήρη Πέτρουλα. Το 1969, στην καρδιά της χούντας, το τραγούδι θα πάρει νέα ζωή μέσα απο το “Ζ” του Κώστα Γαβρά, το αφιερωμένο στον Γρηγόρη Λαμπράκη. Η Μαρία Φαραντούρη θα το τραγουδήσει σε συναυλίες σ’ όλη την Ευρώπη και θα γίνει ο ύμνος όχι μόνο του αγώνα του Ιρλανδικού και Ελληνικού λαού μα και όλων των λαών που αγωνίζονταν για λευτεριά και δημοκρατία.

Τον Οχτώβρη 1974 σε μια ιστορική συναυλία, την πρώτη μεταχουντική του Θεοδωράκη στην Αθήνα, η Φαραντούρη θα παραλλάξει κάποιους στοίχους. Το “ήταν πρωί τ’ Αυγούστου” θα γίνει “‘ήταν 17 Νοέμβρη”, το “σκότωσαν οι εχθροί μας” θα γίνει “σκότωσαν οι φασίστες¨ και στο γήπεδο “Καραϊσκάκη” θα γίνει σεισμός.

Brendan Francis Aidan Behan was born on a day like yesterday, 9 February 1923. An Irish poet, short story writer, novelist, and playwright who wrote in both English and Irish. He is widely regarded as one of the greatest Irish writers and poets of all time. He joined the IRA at sixteen, which led to his serving time in a borstal youth prison in the United Kingdom and he was also imprisoned in Republic of Ireland.

A heavy drinker (describing himself, on one occasion, as “a drinker with a writing problem”) he developed diabetes in the early 1950s but this was not diagnosed until 1956. As his fame grew, so too did his alcohol consumption. This combination resulted in a series of famously drunken public appearances, on both stage and television. Behan’s favourite drink (a lethal combination for a diabetic) was champagne and sherry. In early March 1964 he collapsed in a Dublin bar to die later in a hospital.

At the age of 12 he wrote the poem “The laughing boy”, in honor of Michael Collins, a hero of Ireland’s 1919-1921 war of independence against Britain, who was assassinated. The poem was later incorporated into the play “Hostage”. The play was translate to Greek in 1962 and put to music by Mikis Theodorakis. The outlawed Left in Greece found expression through the play and the “Laughing Boy” became associated with various social and political struggles. The song took on yet another new life thanks to its inclusion in the soundtrack to Costa Gavra’s 1969 film “Z “ about the assassination of MP Grigoris Lambrakis. Sung by Maria Farandouri, the song then became increasingly identified with Lambrakis, a peace activist after whom a mass youth movement was later named.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr