Ματίνα Ράπτη-Μιληλή

Εδώ δεν είμαστε να λέμε ο καθείς τον πόνο του, αλλά εγώ θα σας τον πω κι όποιος θέλει συμπάσχει.

Είναι τώρα 7 λεπτά που προσπαθώ να σπάσω ένα κουκούτσι βερύκοκου για να φάω το μέσα του που είναι λέει φάρμακο τρανό!

Προσπάθησα να το σπάσω με μιά πέτρα που είχα ζωγραφίσει στα νιάτα μου-τα ωραία, τα νιάτα, τί γρήγορα που περνούν…λαλαλα, αυτά- (Να σκεφτείτε πως η πέτρα από πίσω έγραφε “ΜαΤίΝα Αύγουστος 1990 καρδούλα” !)

Την γύρισα ανάποδα να σημαδέψω το κουκούτσι (μη χαλάσω το έργο τέχνης από την άλλη πλευρά, καταλαβαίνετε) σηκώνω με δύναμη το χέρι, βλέπω απότομα το 1990 παθαίνω κολάπσους…κατεβάζω το χέρι …ντόοοοινγκ φεύγει το κουκούτσι, κόντεψε να μου βγάλει το μάτι!

Αφήνω το έργον τέχνης από τον καιρό του Νώε στην ησυχία του-τί μου ‘φταιγε το αθώο βότσαλο- και με το ανυπότακτο κουκούτσι στο χέρι αναζητώ το οικογενειακό σφυρί, τύπου, τώρα θα σου δείξω εγώ που νόμιζες πως την γλύτωσες άτιμο κουκουτσούχο φρούτο, πες τα πατερημά σου.

Πάνω στον πάγκο τοποθετώ το κουκούτσι σε στάση αναμονής ξάπλα, το κοιτώ απειλητικά και μέσα από τα δόντια μου του λέω…τώρα θα δεις τί θα πάθεις …κατεβάζω το σφυρί και κράακκκ…σπάω την ξύλινη επιφάνεια κοπής, μιά ωραιότατη τάβλα από το ΙΚΕΑ …(Και ποιός τρέχει τώρα στου διαόλου τη μάνα να την ξανάβρει! Τρέχα τώρα διόδια, πάρκινγκ, παιδάκια αλλαλάζοντα να εκσφενδονίζονται από κουκέτες και κρυψώνες του ντεκόρ, μαμάδες με καροτσάκια που έχουν μέσα άλλα παιδάκια, από αυτά που κλαίνε με το παραμικρό να κυνηγάνε τα αδερφάκια τους από πίσω με τα υποδεκάμετρα στο χέρι, μπαμπάδες να τρώνε χοτ ντογκ στην καφετέρια περιμένοντας υπομονετικά την βάρδια τους στο… ταμείο, ζευγαράκια να πηγαίνουν σαν τα σιαμαία καταμεσής των διαδρόμων με το πάαασο τους και να δοκιμάζουν με τις ώωωρες ό,τι σε καναπέ, πολυθρόνα, σκαμπό, ανάκλινδρο και κρεββάτι βρεθεί στον δρόμο τους παραμιλώντας στην γλώσσα τους «σου αρέσει αγάπη;» «εσένα σου αρέσει;» «εσένα αν σου αρέσει» «όχι, εσένα πες αν σου αρέσει» !Και άντε, δίνει ο μεγαλοδύναμος και φτάνεις στο τμήμα με τα κουζινικά που σε ενδιαφέρει και να τους «έχουν τελειώσει οι συγκεκριμένες τάβλες κυρία! Από το 2009! Δεν χρειαζόταν να έρθετε ως εδώ, μπορούσατε να μας βρείτε στο Ιντερνετ και να μην κάνετε τόσον δρόμο άδικα»! Ναι, μάλωσε μας κιόλας που τρώμε το μέσα από τα κουκούτσια! Μετά η πωλήτρια θα κάνει Τς τς τς και θα γελάσει βαριεστημένα με την ασχετοσύνη της μεσήλικης του τρώει κουκούτσια βερύκοκων και έχει ξεμείνει με τον κατάλογο του 2009, όταν αυτή πήγαινε ακόμα λύκειο!)

Μα πού είναι το κράτος επιτέλους όταν το χρειάζεσαι ! )

Ευτυχώς να λέμε που δεν έβαλα και κάνα δάχτυλο στο θρίλερ γιατί τώρα θα το κλαίγαμε κι αυτό μαζί με την τάβλα!

Το κουκούτσι εντωμεταξύ …άφαντο! ‘Εφυγε κατά νεροχύτη μεριά χοροπηδώντας τρισευτυχισμένο και κατέληξε στο απειροελάχιστο κενό που χωρίζει το πλυντήριο πιάτων με το ντουλάπι με τα τάπερ(αυτά που δεν βρίσκεις ποτέ τα καπάκια τους ή βρίσκεις μόνο τα καπάκια! Πώς γίνεται με τις μονές κάλτσες; Ε, αυτό)

Με τα νεύρα μου κρόσσια και τα μαλλιά όρθια αρχίζω να σκέφτομαι πώς θα ξετρυπώσω το κουκούτσι από την κρυψώνα του ακόμα κι αν πρέπει να φάω όλη τη μέρα μου στην κουζίνα για να το ξετρυπώσω ! Μπαίνω στο μυαλό του Κύρου Γρανάζη και αίφνης σαν να ανάβει ένας γλόμπος στο κεφάλι μου και βρίσκω την λύση!

Παίρνω μια σιδερένια κρεμάστρα-από αυτές που κανείς μας δεν έχει αγοράσει ποτέ αλλά οι ντουλάπες μας είναι γεμάτες ως δια μαγείας από δαύτες- την κάνω ψαροντούφεκο και με τα πολλά (ίδρωσα λέμε!) βγάζω το κουκούτσι έξω να το δικάσω! Ο αδέκαστος Μπάρας μπροστά μου ένα τίποτα! Νομίζω πως από τα νεύρα μου έπαιζε και το δεξί μου μάτι! Και, όχι, αν αναρωτιέστε, όχι δεν είχα καρυοθραύστη. Δηλαδή είχα αλλά ήταν αδύνατον να τον βρώ! Γιατί όταν τακτοποιώ εγώ πράγματα μόνο οι μελλοντικές γενιές στις ανασκαφές μπορούν να βρουν! Φρονώ πως ο χαμένος μου καρυοθραύστης θα κοσμεί μιά ημέρα των ημερών το μουσείο φυσικής ιστορίας του μέλλοντος κι επειδή τότε τα φρούτα θα βγαίνουν όλα ακούκουτσα ή σε πατς σαν αυτα της νικοτίνης, κανείς δεν θα ξέρει σε τί χρησίμευε κάποτε το μυστηριώδες μεταλικό αντικείμενο! Ο μηχανισμός των Αντικυθήρων στην κουζίνα μου!

Δεν θα σας ταλαιπωρήσω άλλο …Θα σας πω μόνο πως το κουκούτσι δεν κατάφερα να το σπάσω ποτέ!

Στο τέλος αποφάσισα να κάνω ειρήνη και να το εκδικηθώ αλλιώς…Το έχωσα σε μιά γλάστρα και αν ποτέ γίνει δέντρο θα έχω πολλά κουκουτσάκια να ψέλνω!

Και μη μου πείτε, ναι ξέρω, στα σουπερμάρκετ πουλάνε τον καρπό του κουκουτσοβερύκοκου σε σακουλάκια, αλλά με την κουλαμάρα που με δέρνει, το βλέπω να προσπαθώ να ανοίξω την συσκευασία για κάνα τέταρτο…τουλάχιστον!

Και ποιό είναι το ηθικόν δίδαγμα της ιστορίας μας αγαπητοί αναγνώστες, φίλοι μου αγαπημένοι, αγαπητό Σβέλτο ;

Το ηθικόν δίδαγμα είναι πως για κάθε ανυπότακτο κουκούτσι υπάρχει πάντα μια φιλόξενη γλάστρα να το περιμένει στην ζεστή της αγκαλιά και γενικά πως τίποτα δεν πάει χαμένο σ΄αυτή την ζωή! Ακόμα και τα κουκούτσια αξίζουν μιά δεύτερη ευκαιρία…

Επίσης να θυμηθώ τώρα που θα πάω ΙΚΕΑ για τάβλα να πάρω κι ένα καρυοθραύστη να βρίσκεται… γιατί καλοκαίρι ήρθε (επιτέλους!) κι έχω σκοπό να επισκέπτομαι συχνότατα το τμήμα κουκουτσούχων φρούτων του μανάβικου της γωνίας!

Με φαντάζεστε να κυκλοφορώ ανάμεσα στα καφάσια με τα βερύκοκα Διαμαντοπούλου με το βλέμμα του Τζακ Νίκολσον στην Λάμψη, τον καρυοθραύστη κρεμασμένο από δερμάτινο κορδονάκι στον λαιμό σαν κόσμημα και να μετράω κουκουτσάκια;

Τρεχάτε να κρυφτείτε…Ειδοποιάω.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr