Το «Ανώι» της ζωής μου βρίσκεται στις αναμνήσεις μου ως έφηβη και στον παρόν μου ως ενήλικη. Εικόνες και μουσικές που θυμίζουν και συντροφεύουν το σημερινό παρελθόν, το παρελθοντικό σήμερα και το μελλοντικό άγνωστο. Δυόσμος με κεράσι και απαλός ήχος στην κιθάρα σε ένα παλιό σεντούκι καθισμένοι όλοι παρέα με εικόνα έναν αργαλειό, μια ενδυμασία παραδοσιακή στον τοίχο καθώς η υγρασία στην πέτρα να γίνεται ζέστη στις καρδιές μας. Οι συζητήσεις, οι σκέψεις μας, τα όνειρα μας, απλωμένα στον παλιό δίσκο της γιαγιάς με το άσπρο σεμεδάκι να αντικατοπτρίζει την αγνότητα και την αθωότητα μας. Πρόσωπα και συναισθήματα με άρωμα σε μπουκαλάκια με τίτλο παρόν, παρελθόν και μέλλον.

Το «Ανωί» της ζωής μου βρίσκεται στη γωνιά αυτή, στα πρόσωπα εκείνα και νιώθω χαρά που την εποχή αυτή το «Ανώι» δεν έγινε «Κατώι». Οι δυναμικές και οι συνιστώσες των στιγμών αυτών με κρατούν ζωντανή και προικισμένη με κριτική, με θάρρος και τόλμη να θυμάμαι ακόμα, να διατηρώ, να ονειρεύομαι, να ψάχνω, να αγαπώ και να δημιουργώ. Γιατί το «Ανώι» της ζωής βρίσκεται στην καρδιά του καθενός ξεχωριστά και διαφορετικά, σημασία έχει να μην το λησμονούμε και να είναι πάντα η δύναμη μας για όποιο «κατώι» και να έρθει.

* Η Λίνα Πελεκίδου είναι αναγνώστρια της Πόρτας.