Κώστας Χατζηαντωνίου

Το αλλόκοτον του μεταπολιτευτικού ήθους διαφαίνεται κατ’ εξοχήν σε ορισμένους τύπους -το πάλαι μεν μαρξιστές, νυν δε ελευθερόφρονες- οι οποίοι θα ήταν δυνατόν να δώσουν πλήθος αφορμών σε ηθογράφου ή και γελοιογράφου την πένα, αν δεν εξαμβλύνετο η αίσθηση του γελοίου εν μέσω της γενικής ακαταστασίας και της δραματικής για πολλούς βιώσεως της μεταπολιτευτικής πανωλεθρίας εκ της οποίας προέκυψαν και οι λαϊκιστές κυβερνώντες και οι σουσουδίζοντες στη θέα δημοτικών ασμάτων τάχα αντιλαϊκιστές αντιπολιτευόμενοι. Δυστυχώς η συνήθεια καθιστά οικείον ακόμη και το έκτακτον.

Και έτσι, οι περί ων ο λόγος τύποι, κατήντησε να θεωρούνται φυσικοί και να μην εξεγείρουν ουδόλως τον γέλωτα ή έστω την κοινή περιέργεια, αλλά την απόγνωση. Την βαθύτατη απόγνωση.