Η Ελένη Καραγιάννη είναι Αθλήτρια Τριάθλου και ζει στη Ρόδο

Είναι κάποιες στιγμές που νιώθουμε ότι πρέπει να γίνουμε η φωνή και ο λόγος για εκείνα που μας δίνουν ζωή αλλά δεν μπορούν να διαμαρτυρηθούν και να φωνάξουν όπως τα δέντρα, τα δάση, τα ζώα και το περιβάλλον κ.ά.  Είναι τα ζώα και η φύση ότι μας θυμίζει τον Παράδεισο και την παρουσία του Θεού γύρω μας.   Άλλοι Πολλοί από εμάς νιώθουν ότι έχουν την απόλυτη εξουσία και τον έλεγχο επάνω στη γη κι αυτό θέλει λίγο προσοχή γιατί είναι μια λανθασμένη εντύπωση. 

Η Ρόδος λεγόταν Ελαφούσα εκτός των άλλων ονομασιών που της δόθηκαν.  Τα Ελάφια της Ρόδου είναι και από τα κυριότερα σύμβολα του νησιού κι όμως δεν ήμουν ποτέ τυχερή να έρθω αντιμέτωπη ούτε μία φορά στη μέχρι τώρα ζωή μου με κοπάδι ελαφιών.  Ποτέ δεν έτυχε να βρεθεί στο δρόμο μου έστω κι ένα μεμονωμένο ελάφι παρόλο που μεγάλωσα, ζω στη Ρόδο τον τόπο καταγωγής μου.  Το μόνο που θυμάμαι από παιδί ένα ζευγάρι κέρατα ελαφιού στολισμένα στο σαλόνι του σπιτιού μου από αυτά που πέφτουν στο δάσος.  Η μάνα μου τα είχε γιατί μας προστάτευαν από τα φίδια όπως έλεγε και η παράδοση. 

Φίδια έχω συναντήσει πολλές φορές και στην πόλη.  Μία άλλη ονομασία της Ρόδου είναι Φιδούσα.  Επίσης μία από τις αφηγήσεις της μητέρας μας ήταν η ύπαρξη κοπαδιών από φώκιες στην Ακτή Μιαούλη, στις Κάτω Πέτρες.  Κάθε πρωί τις δεκαετίες του ‘70 τους ξύπναγαν οι φωνές τους στη θάλασσα και ήταν ακίνδυνες.  Μάλιστα υπήρχε και μία φώκια μασκότ στη θαλασσινή Πύλη έξω απ’ την Μεσαιωνική Πόλη και πολύ φιλική με τους περαστικούς.  Τι εξαφάνισε άραγε τις φώκιες από τις παραλίες της Ρόδου; Αντίστοιχα τείνουν να  εξαφανισθούν τα δελφίνια και οι χελώνες.  Ελάφια δεν έχω δει ποτέ επαναλαμβάνω ούτε φώκιες, παρά μόνο φίδια και τρωκτικά… στις αποχετεύσεις των δρόμων αλλά αυτά δεν μπόρεσε ποτέ κανείς να σκεφτεί ότι μπορεί να είναι επικίνδυνα, περισσότερο τα τρωκτικά που φέρουν πολλές αρρώστιες για τον άνθρωπο.

Όσο για το κυνήγι των Ελαφιών μου θύμισε, και να με συγχωράτε για την παρομοίωση, το Κυνήγι των Λιονταριών στην μακρινή Ασσυρία που αποτελούσε βασιλικό άθλημα και το είχε καθιερώσει ο Βασιλιάς Ασσουρμπανιπάλ που όπως αναγράφονται από τις πηγές ήξερε να γράφει και να διαβάζει αλλά κυνηγούσε λιοντάρια για να δείξει στον λαό την πυγμή του.  Το κυνήγι άγριων ζώων εκτός από την Ασσυρία λίγο παραπέρα είχε καθιερωθεί και στην Αρχαία Ρώμη με τα βίαια “venationes” όπου γίνονταν τότε  με μαζική σφαγή ζώων όπως λιοντάρια, ελέφαντες και αρκούδες.  Υπάρχουν αναφορές και για τους αρχαίους Μακεδόνες ότι κυνηγούσαν λιοντάρια ή κάπρους κατά τη διάρκεια των μαχών τους.

Τα ελάφια πρέπει να παραμείνουν προστατευόμενο είδος  κι αν όντως το πρόβλημα του πληθυσμού των ελαφιών είναι υπαρκτό θα έπρεπε ενδεχομένως να σκεφτούμε την υιοθεσία ελαφιών από περιοχές που έχουν πληγεί από φυσικές καταστροφές και εκτός της Ρόδου, έτσι θα βοηθούσαμε την ανάπτυξη της πανίδας και της χλωρίδας στη χώρα μας και γιατί όχι να ενδυναμώναμε τις δημόσιες σχέσεις μας με άλλες περιοχές της Ελλάδας.  Βέβαια κι αυτό δεν είναι τόσο απλό γιατί το κάθε είδος είναι τοποθετημένο μέσα στο οικοσύστημα που ταιριάζει και άρα υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που ευδοκιμεί.  Κυρίως η διατήρηση της ισορροπίας του οικοσυστήματος και θα πρέπει να γίνει έπειτα από σχετικές εισηγήσεις και μελέτες ειδικών επιστημόνων του περιβάλλοντος.  Τελικά δεν καταλαβαίνω  πως καταλήγουμε να είμαστε «αφύσικοι» άνθρωποι μέσα σε τόσο όμορφο περιβάλλον και τόσο όμορφη φύση ώστε να επεμβαίνουμε μόνο για να διαταράξουμε την ισορροπία της. 

Ελένη Ν. Καραγιάννη