Όχι πως ήταν και υψίστης σημασίας, το να προστεθεί άλλη μιά μέρα  στο ημερολόγιο με έναν υποχρεωτικό εορτασμό, κάποιοι θα πουν, όχι πως δεν έπρεπε να έχουν κι οι μπαμπάδες μιά μέρα δική τους κι αυτή η μέρα να είναι σήμερα, αλλά πάλι, γιατί όχι;

Για τους μπαμπάδες λέω, που σαν γιοί έμαθαν από τις μάνες τους και από τους δικούς τους πατεράδες κυρίως, πως οι άντρες είναι δυνατοί, οι άντρες δύσκολα δείχνουν τί αισθάνονται, ετοιμάζονται μιά ζωή για τα βαριά και τα δύσκολα, κρατάνε μιά οικογένεια, την στηρίζουν οικονομικά, την προστατεύουν, την υπερασπίζονται και βασικά…δεν μασάνε, παρά μόνο  σίδερα, ως άλλοι Κουταλιανοί…

Για  τους μπαμπάδες που αυτά με τις γιορτές και τις επετείους δεν τα πολυκαταλαβαίνουν. Δεν καταλαβαίνουν γιατί τόσος ντόρος για ένα όνομα, για μιά τούρτα, για ένα τηλεφώνημα που μπορεί να ξεχάσουν.

Γι΄αυτούς που δεν αντέχουν τα κλαψ, τις αγκαλίτσες, τις καρδούλες και τα δακρύβρεχτα.

Για τον δικό μου πατέρα λέω, που στεκόταν όρθιος και κοιτούσε τον κήπο, εγώ δίπλα του να κάνω το  ίδιο. Δυό φιγούρες τόσο ανόμοιες, μα τόσο ίδιες στην ψυχή. Εκείνος καθάριζε πορτοκάλια και μου έδινε τα «μωράκια», τα πιό μικρά φετάκια, τα πιό γλυκά. ΄Απλωνε το χέρι του προς τα δεξιά και κρατούσε τη φετούλα του πορτοκαλιού προς το μέρος μου χωρίς να με κοιτάζει. Εγώ έκανα την ίδια κίνηση με το αριστερό μου χέρι  και έπαιρνα το πορτοκάλι. Κι αυτό είναι αγάπη. Χωρίς πολλά λόγια και μέλια.

Ο μπαμπάς μου  θεωρούσε τα δώρα περιττά, αλλά πάντα έκρυβε ένα χαμόγελο, αυτό το στραβό το πονηρό που δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν του δίναμε ένα πακετάκι, μιά σακουλίτσα με το δώρο του. Έλεγε πάντα, μα πάντα: «δεν χρειαζόταν» και κει ήταν που σκεφτόμουν, φυσικά και χρειαζόταν, μα γιατί το λέει τώρα αυτό, μα όταν έγινα και γω γονιός κατάλαβα ακριβώς τί εννοούσε. Κατάλαβα τί είναι τελικά πραγματικό δώρο  για έναν μπαμπά, για κάθε μπαμπά. Να είναι το παιδί του ασφαλές, γερό και ευτυχισμένο.

Για τον πατέρα της δικής μου κόρης λέω, που τον έπιανα να την χαζεύει στην κούνια της με δέος  όταν νόμιζε πως  δεν τον έβλεπα. Να παίζει με τα μικροσκοπικά δαχτυλάκια της λες και ήταν από πορσελάνη. Να της μιλάει ψιθυριστά.

«Πάρτην αγκαλιά» του έλεγα… «Φοβάμαι». Η μαμά δεν φοβάται ποτέ άραγε; Η αλήθεια είναι πως εμείς μάθαμε να τα αγαπάμε από το πρώτο λεπτό που τα νιώσαμε μέσα μας. Εσείς οι μπαμπάδες μάθατε λίγο αργότερα. Αλλά το μάθατε καλά.

Τους έβλεπα να δένονται όσο περνούσαν τα χρόνια και ηρεμούσε η ψυχή μου. Ασφάλεια. Αυτό ήταν. Να την κρατάει σφιχτά από το χέρι  και κείνη να τον κοιτάζει στα μάτια με λατρεία.  Να είναι πάντα δίπλα της ψύχραιμος στα εύκολα και στα δύσκολα, ειδικά στα δύσκολα. Να γελάνε με δικά τους αστεία, να μιλάνε σοβαρά  για σπουδές, δουλειές, επαγγελματικά!!! Να χτυτάει το τηλέφωνο και να εκείνη να σου λέει «Μαμά, όλα καλά, σε αγαπάω, αλλά δώσε μου τον μπαμπά που κάτι τον θέλω, εσύ δεν ξέρεις…». Να αποκτούν δικούς του κώδικες και να συνομωτούν γλυκά ¨εναντίον¨ σου. Να σου κάνουν μαζί εκπλήξεις για να σε ευχαριστήσουν που τους αγαπάς και τους φροντίζεις! Λες και μπορείς να κάνεις αλλιώς!

Κι όλα αυτά δεν χρειάζεται μιά ειδική μέρα για να τα θυμάσαι. Τα θυμάσαι πάντα και για πάντα, για μιά ζωή…και μετά από αυτήν.

Το ευχαριστώ είναι μόνο μιά λέξη.

Ματίνα Ράπτη -Μιληλή

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr