Τζούλυ Γιαννοπούλου 

Τί είναι Χριστούγεννα ρε συ;

Διαβάζω ένα ποίημα που έγραψε ένας εννιάχρονος , τί είναι ποίηση.

«Η μύτη του μαύρου μολυβιού που είναι γεμάτη γνώση, αυτή είναι η ποίηση…»

Για άλλη μια φορά, πλησιάζουν οι γιορτές. Δέντρα στολίζονται, τραγούδια ακούγονται, ψώνια, φωνές, χαρούμενες ή προσποιητά

χαρούμενες φάτσες περιφέρονται ανάμεσα στα φώτα. Αν παγώσεις την εικόνα και σταθείς για ένα λεπτό να σκεφτείς, τί είναι τελικά οι

γιορτές; Τί είναι τα Χριστούγεννα;

Κοιτώντας από το τζάμι τη βροχή να πέφτει, γρανάζι το μυαλό μου και γυρνάει μανιακό.

Χριστούγεννα είναι το βλέμμα της Μάης τις μέρες που είναι καλύτερα, που περπατάει και πίνουμε πρωινό καφέ πειράζοντας τον Νικολάκη,

τον άντρα της…

Χριστούγεννα είναι το τηλεφώνημα του Γώγου που ρωτάει 9 χρόνια τώρα πότε θα πάω…

Χριστούγεννα είναι το βλέμμα του μικρού βλέποντας τα εισιτήρια…

Χριστούγεννα είναι η ζέστη απ’το βλέμμα του σκύλου…

Χριστούγεννα είναι το τραγούδι που με κάνει να κλαίω με λυγμούς…

Χριστούγεννα είναι να γυρίζεις το βλέμμα και να βλέπεις τριγύρω αγάπη, να την αναγνωρίζεις, να την αφουγκράζεσαι, να την εκτιμάς…

Χριστούγεννα είναι ο χρόνος που ζεις, η ζωή που περνάς, το χαμόγελο σου…

Η ελπίδα που φυλάς βαθιά μες τη καρδιά σου σα μικρή φλόγα από κεράκι πασχαλιάτικο…

Χριστούγεννα είναι να σέβεσαι τη ζωή. Την όποια ζωή.

Την αγάπη που κρύβεται στα μικρά και σημαντικά σου. Στα βλέμματα που γεννούν έρωτες, στους έρωτες που γεννούν παιδιά, στα παιδιά

που γεννούν ελπίδες, στις ελπίδες που γεννούν οράματα…

Τις φιλίες που μαζεύουν τρέλες μες τα χρόνια και τις ξοδεύουν γελώντας πάνω από ένα μπουκάλι ποτό…

Και κάπου εκεί, η βροχή σταματά. Κι εγώ γυρίζω το κεφάλι και νιώθω το βλέμμα στο δέρμα…

Τη ζεστασιά της ποίησης. Κλείνω τα μάτια και μ’ένα χαμόγελο ευτυχίας, κερδίζω την αιωνιότητα…

Χριστούγεννα είναι η μαγεία της χρυσόσκονης των ονείρων μας… Ναι, κι αυτό είναι.