Κωστής Α. Μακρής 

Τι να είναι, άραγε, ένας βιασμός;

Μ’ όλα αυτά απόκαμα, ζητάω ν’ αναπαυτώ στο μνήμα
να βλέπω, λέω, την αρετή ζητιάνα γεννημένη,
το κούφιο Τίποτα φαιδρό με κορδωμένο βήμα,
την Πίστη την αγνότερη χυδαία απαρνημένη,

Την τιμημένη Υπεροχή αισχρά παραρριγμένη,
την χάρη την παρθενικήν ωμά ξεπορνεμένη,
την τέλειαν Ωραιότητα κακά εξευτελισμένη,
την Αξίαν από ανάπηρην κυβέρνια αχρηστεμένη,

την Τέχνη από την κρατική εξουσία γλωσσοδεμένη,
τη Γνώση απ’ την σχολαστική Μωρία περιορισμένη,
την πιο απλήν Αλήθεια ηλίθια παρανομασμένη,
την Καλοσύνη στην κυρα-Κακία υποταγμένη.

Με όλα αυτά απόκαμα, δε θέλω πια να ζήσω,
μόνο που την αγάπη μου πεθαίνοντας θ’ αφήσω.

William Shakespear, Τα Σονέτα, σονέτο 66, σελ. 78,
Μετάφραση: Βασίλη Ρώτα και Βούλας Δαμιανάκου,
Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ, Αθήνα 1978

Κι εκεί που λέω “απόκαμα” ή “σιχάθηκα” ή “βαρέθηκα”… να που ξανά στα πλήκτρα τα γραμματοφόρα καταφεύγω. Από θυμό, αηδία, αλλά και λίγη αγάπη… Ή πιο πολλή η φιλοδοξία μου να είναι; Όχι ολότελα μάταιη ή μωρόπιστη, να ελπίζω…

Κάτι η πόλη η αρχαία η Νιμρόντ και οι μπουλντόζες των Τζιχαντιστών, κάτι η μπούργκα-γκράφιτι στο Πολυτεχνείο της Αθήνας, κάτι ο Ενκιντού, από το προαιώνιο μεσοποτάμιο Έπος του Γκιλγκαμές, που τον εξανθρώπισε “εν κοινωνία” μια σεβάσμια ιερόδουλη, κάτι το διασκευασμένο “βανάκι” του παιδεραστή, κάτι το λυντσάρισμα του βιαστή στην Ινδία από τον εξαγριωμένον όχλο…

Κάτι το ένα, κάτι το άλλο…

Κάτι το “γκρέξιτ” που έχει μέσα του μια αγριεμένη προφητεία (ή απειλή) βιασμού, ένα «τώρα να δεις τι θα σου κάνω…» ή «τι θα πάθεις».

Κάτι αυτή η βροχή-μπούργκα στο κορμί μιας μέρας που θα την ήθελα ολόγυμνη σαν ανοιξιάτικη Αφροδίτη σε αχιβάδα (Αχ! Η βάδα!) του Μποτιτσέλι…

Κάτι το ένα, κάτι το άλλο…

Κι αναρωτιέμαι: Τι να είναι ο βιασμός;

Πώς να οριστεί; Μπορεί να ξεκινάει από ένα εκσφενδονισμένο ποτήρι με νερό ή μερικά χαστούκια; Και μπορούν μερικά χαστούκια ―σπάνια άνθρωπος πέθανε από χαστούκια!― να μας οδηγήσουν σε στρατόπεδα μαζικής εξόντωσης ανθρώπων μέσα από την πιο βρομερή συνέργεια ανθρώπινων μυαλών ―που πώς γίνεται να λέγονται “ανθρώπινα”;― και μαζικής ανοχής και εξυπηρέτησης του τρόμου;

Μπορεί ένας βιασμός να ξεκινάει από την επιμελημένη ―νοικοκυρεμένη θα έλεγες― διασκευή ενός “βαν”, με κουβερτούλες, ρολά χαρτί κουζίνας, κρουασάν, χυμούς, καραμελίτσες και άλλα καλούδια;

Μπορεί μια Γαλακτοκομική Σχολή να διδάσκει βιασμούς; Και να σε μαθαίνει πώς «να ξερνάς της μάνας σου το γάλα»;
Και πώς φτάνει στο περίπτερο μια σοκολάτα; Μέσα από τον πόνο πόσων παιδιών-σκλάβων στην Ακτή Ελεφαντοστού να μαζεύουν τα σπόρια του κακάο και η μεγάλη βιομηχανία της γλυκιάς σοκολάτας δεν είδε, δεν ξέρει, δε λέει; Κι είναι αυτό βιασμός; Δεν ξέρω… Κι εγώ; Να πάψω να τρώω σοκολάτες; Ξέρω ή δεν ξέρω; Κι αν ξέρω, πώς γίνεται να ξεχνάω την ώρα που τα σάλια μου ξεκινάνε μια απόλαυση που κρύβει τόσο πόνο;

Τι μπορεί να είναι ο βιασμός;

Τα θέλω μου ενάντια στη θέλησή σου;

Μα, από παιδί που ήμουν, υπήρχε πάντα ένα αγκαθωτό ενήλικο θέλω γύρω μου και οι προσταγές του απέναντι στις παιδικές μου τις θελήσεις και ορμές. Κι ήταν αυτό βιασμός; Δεν ξέρω…Δεν είμαι σίγουρος. Με έμαθαν να το λέγω αγωγή… Και να μη μουντζουρώνω τα δημόσια κτίρια. Κάτι σαν τον όρκο του Ιπποκράτη (κρατάει τα άλογά του αυτός, θα έλεγε ένα σταυρόλεξο, για να μη χαθούν τα λογικά του) που «μην κάνεις κάτι που θα χειροτερέψει την κατάσταση…» λέει περίπου.

Και τι είναι βιασμός;

Δεν ξέρω και δεν μπορώ να το ορίσω με ακρίβεια.

Όπως δεν μπορώ να ορίσω με ακρίβεια τα όρια της ελευθερίας μου και της ελευθερίας του άλλου.

Αλλά ο βιασμός πρέπει να είναι κάτι πολύ άγριο με πολλά πρόσωπα.

Κάτι σαν φριχτή βαρυστομαχιά ή δηλητηρίαση από τα πολλά σκουπίδια.

Τώρα, θα μου πεις, ποιος μπορεί να βαρυστομαχιάσει ή να δηλητηριαστεί τρώγοντας σκουπίδια; Και μάλιστα πολλά.

Έλα, ντε…

Και κάτι το ένα, κάτι το άλλο, έγραψα τελικά κάτι που δε βγάζει πουθενά, κανένα συμπέρασμα, κανένα “δια ταύτα”.
Αλλά ―απ’ την άλλη― ποιος είμαι εγώ που θα βιάσω το γραφτό μου να έχει «ηθικό δίδαγμα»; Από πού κι ως πού είμαι υποχρεωμένος να βγάζω “φετφάδες” και να παριστάνω τον «επαΐοντα»;

Τι είναι βιασμός, τι δεν είναι, τι είναι ελευθερία, τι δεν είναι…

Τι είναι καλό, τι είναι κακό…

Αρνούμαι…

Άλλωστε, η μόνη πράξη αντίστασης που μέχρι τώρα έμαθα να εμπιστεύομαι, είναι να μην εμπιστεύομαι την πράξη αντίστασης που πάει να γίνει καθεστώς και παγιωμένος τρόπος σκέψης.

Κι όσο κυκλοφορούν ελεύθερα τα κάθε λογής ερωτικά ―λάπσους! «ερωτηματικά» ήθελα να πω― μέσα στην κεφάλα μου, τόσο μακριά από τους κάθε λογής βιασμούς θα στέκομαι.

Είναι κι αυτό, για μένα, μια μορφή ελευθερίας…

07 Μαρτίου 2015

Εικόνα: Βιασμός είναι κάτι άγριο, © Κωστής Α. Μακρής, Μάρτιος 2015