Εισαγωγικά μερικά ακόμη ”ΔΕΝ”.

ΔΕΝ είμαι πολιτικός επιστήμονας, ΔΕΝ είμαι κοινωνιολόγος, δεν είμαι οικονομολόγος, δεν είμαι ψυχολόγος ούτε καν ψυχίατρος.

Είμαι ένας απλός, αυτό που συνηθίσαμε να λέμε, ανώνυμος πολίτης.

Ήταν στις εκλογές του 1977, το βάπτισμά μου σαν ενεργός πολίτης αυτής της χώρας.

Κυριαρχούσε το δόγμα Κωνσταντίνου Καραμανλή όπου η χώρα έπρεπε να είχε και να έχει σταθερές κυβερνήσεις, ταυτίζοντας όμως και εξαρτώντας την σταθερότητα από τον μονοκομματισμό.

Αιτία και δικαιολογία ότι ο λαός είναι ανώριμος και δεν πρέπει να οξύνονται τα πολιτικά πάθη.

Είχα ήδη αρχίσει να αισθάνομαι άβολα.

Το γεγονός ότι στη χώρα όπου γεννήθηκαν ο διάλογος και η δημοκρατία, ο διάλογος και η σύνθεση απόψεων θα αποτελούσαν παράγοντες αστάθειας, ήχησε μέσα μου σαν καμπάνα μη αίσιου τέλους.

Εργαλείο αντιμετώπισης της προσχηματικής ανωριμότητας τα διάφορα μαγειρέματα με τον εκλογικό νόμο, ώστε να δίνουν μονοκομματικές κυβερνήσεις χωρίς απόλυτη πλειοψηφία.

Χρησιμοποίηση δηλαδή ενός κατασταλτικού μέτρου, βιασμού της λαϊκής βούλησης, αφού ουδέποτε είχαμε απλή αναλογική, σε αντιδιαστολή της πιθανής έλλειψης παιδείας και πολιτικής αγωγής.

Ομολογώ ότι με ξεπερνούν οι αποστομωτικές λογικές και οι θεραπείες ομοιοπαθητικής.

Το σύστημα όμως που εγκαθιδρύθηκε από αυτές τις λογικές, δεν μπορεί πλέον να ξεπεράσει εμένα.

Μετά από αυτή τη μακροσκελή εισαγωγή, θα περιγράψω πώς βλέπω τη μεγάλη εικόνα του σήμερα.

Η μεγάλη δεξιά/κεντροδεξιά παράταξη χρησιμοποίησε κάθε θεμιτό η αθέμιτο μέσο και κάθε πειθαναγκαστικό επιχείρημα για να ταυτιστεί στις συνειδήσεις των πολιτών με τον πατριωτισμό.

Εκλαϊκευμένα, δεξιός ίσον πατριώτης και κατ’ επέκταση και περισσή αφέλεια μη δεξιός ίσον μη πατριώτης.

Η Δεξιά που κυβερνά επί σαράντα σχεδόν χρόνια (το ΠΑΣΟΚ ήταν αριστερό μόνο στη ”διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη”) μετέτρεψε τη χώρα σε τριάντα τρία χρόνια σε μια αποικία χρέους, παρά το γεγονός ότι μετά το 1981 είχε το ασφαλές περιβάλλον για να την κάνει μια ισχυρή χώρα όπως την θέλει κάθε πατριώτης.

Η μεγάλη αριστερά/κεντροαριστερά παράταξη χρησιμοποίησε κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο και κάθε πειθαναγκαστικό επιχείρημα για να ταυτιστεί
στις συνειδήσεις των πολιτών με τον προοδευτισμό. 

Εκλαϊκευμένα, αριστερός ίσον προοδευτικός και κατ’ επέκταση και περισσή αφέλεια μη αριστερός ίσον μη προοδευτικός.

Η Αριστερά, που ναι μεν αντιπολιτεύεται επί σαράντα σχεδόν χρόνια,αγνοεί επιδεικτικά-αν δεν κρύβει κάτω από το χαλί-την γενεσιουργό αιτία της καταστροφής που βιώνουμε.

Την ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΝ που καλλιέργησε η δεξιά/κεντροδεξιά για να κρατηθεί στην εξουσία εξυπηρετώντας ιδιοτελείς σκοπούς και αδιαφορώντας για την πρόοδο της χώρας.

Πόσο προοδευτικό όμως είναι να ευαγγελίζεσαι ότι θα μας σώσεις ενώ αποσιωπάς την αιτία της καταστροφής;

Προφανώς η αποσιώπηση της αλλοτρίωσης εξυπηρετεί και αυτή με τη σειρά της ιδιοτελείς σκοπούς.

Ο συνδετικός κρίκος του δίπολου έχει ονοματεπώνυμο.ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΠΕΛΑΤΕΙΑΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ.

Και πελατειακό κράτος χωρίς αλλοτρίωση συνειδήσεων, καταρρέει.

Οι μεν το συντηρούν για να παραμείνουν και οι δε το αποσιωπούν για να αναρριχηθούν στην εξουσία.

Στο δια ταύτα.

Επειδή το ”μη αίσιο τέλος” που οσμίστηκα στα νιάτα μου είναι προ των πυλών:

ΔΕΝ θα ψηφίσω ΧΑ (το ιεραρχώ πρώτο).

ΔΕΝ θα ψηφίσω όσους επενδύουν στις ασάφειες επειδή δεν έχουν απαντήσεις. Χρειαζόμαστε όσο ποτέ άλλοτε κρυστάλλινες απόψεις για να διαφωνούμε παραγωγικά και όχι να κραυγάζουμε σαν χούλιγκανς.

ΔΕΝ θα απέχω από την ψηφοφορία, ΔΕΝ θα ψηφίσω λευκό ή άκυρο(μούντζες κ.λ.π.), διότι αυτές οι τρεις επιλογές είναι βούτυρο στο ψωμί της διατήρησης του δεξιοαριστερού καθεστώτος όπως το περιέγραψα παραπάνω.

ΔΕΝ θα ψηφίσω όσους επενδύουν στη μετριότητα για να κρύψουν την ανικανότητα.

ΔΕΝ θα ψηφίσω όσους επενδύουν στην κινδυνολογία για να εξωθούν στην πόλωση.

ΔΕΝ θα ψηφίσω όσους επενδύουν στον φόβο για να εισπράττουν ελπίδα.

ΔΕΝ θα ψηφίσω όσους επενδύουν στις υποσχέσεις για να εισπράττουν αδράνεια. Αδράνεια που μεταλλάσσεται σε μακαριότητα και η μακαριότητα σε υποδούλωση.

ΔΕΝ θα ψηφίσω περισπούδαστους που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους ούτε φανφαρόνους δεξιοτέχνες του λαϊκισμού.

ΔΕΝ θα ψηφίσω όσους δεν προτείνουν αλλαγή εκλογικού νόμου τουλάχιστον στο αναλογικότερο και αντιπροσωπευτικότερο.

Διότι έτσι μόνο όλοι θα συνειδητοποιήσουν την ελαχιστότητά τους και θα έχουμε ελπίδα να ξαναβρούμε τα θεμελιώδη.

Θα ψηφίσω ΠΟΤΑΜΙ.

Πολλοί το χαρακτηρίζουν δημιούργημα του συστήματος. Διάβασα το πρόγραμμά του.

Νομίζω ότι είναι η τελευταία ευκαιρία να συμμαζέψει το σύστημα το σκορποχώρι που δημιούργησε και να γίνουμε μια σύγχρονη ευνομούμενη ευρωπαϊκή πολιτεία.

Η χώρα εν έτει 2014 είναι στον πυρήνα της Ευρώπης και εκεί πρέπει να παραμείνει. Αυτό είναι το μείζον στις μέρες μας κατά την ταπεινή μου άποψη.

Ελπίζω όμως ότι αν τύχει και διαβάσει αυτό το σημείωμα ο Σταύρος Θεοδωράκης να αντιληφθεί ότι δεν πρέπει να με θεωρήσει δεδομένο.

Αλέξανδρος Μπέμπης