Γιάννης Χουρδάς

Και να που έφτασα κοντά στα όριά μου. Πνίγομαι γιατί νιώθω την αδικία που για άλλη μια φορά βρίσκεται μπροστά μου. Δεν αντέχω να με φαντάζομαι ανήμπορο να ελέγξω όλο αυτό που συμβαίνει και θυμώνω με την αδυναμία μου να βάλω όλα αυτά στην γνωστή μου τάξη.

Δεν επικοινωνώ με τη συνείδησή μου, κρύβω τα συναισθήματά μου και κρύβομαι απ΄όλους, ασφαλής, παρατηρητής μιας καθημερινότητας που δεν μου επιτρέπει να εξωτερικεύσω το θυμό μου.

Ναι, θυμώνω, οργίζομαι κι όμως το κρύβω, το καταπιέζω.

Δεν το αφήνω να εκδηλωθεί γιατί… «δεν πρέπει».

Φοβάμαι, μήπως λερώσω την κοινωνική μου εικόνα.

Φοβάμαι το αποτέλεσμα μιας έκρηξης και τα κομμάτια που θα πρέπει να μαζέψω.

Τα συναισθήματα, όμως, δεν είναι αποκομμένα μεταξύ τους.

Είναι μια αλυσίδα και κάθε της κομμάτι είναι ιδιαίτερο, όμορφο, δυνατό, ευαίσθητο, αντιδραστικό.

Δεν μπορώ να καταπιέσω μόνο το θυμό μου, καταπιέζομαι όλος.

Αυτή η αλυσίδα δεν σπάει.

Εκεί κάτω, ανάμεσα στις συναισθηματικές σκιές του εαυτού μου, ο εγκλωβισμένος θυμός μεταλλάσσεται. Γίνεται τη μία φόβος, την άλλη ενοχές.

Τη μία κατάθλιψη, την άλλη πανικός.

Τίποτα δεν είναι πια όπως φαίνεται και χάνω τον έλεγχο.

Νευριάζω με το παραμικρό, δεν βλέπω τις κρυμμένες συνδέσεις ανάμεσα σε παλιούς θυμούς και σ’ αυτό το απλό, το τόσο μικρό που με θυμώνει τώρα.

Ισορροπία πουθενά, μόνο άμυνα απέναντι στα αρνητικά συναισθήματα, τα οποία χρησιμοποιώντας το θυμό μου τα νεκρώνω.

Φτάνει!

Έχω δικαίωμα να θυμώσω.

Ο θυμός, όπως όλα τα συναισθήματα μου δεν δημιουργείται από τα ίδια τα γεγονότα, αλλά με τον τρόπο με τον οποίο σκέφτομαι γι’ αυτά.

Ο θυμός μου δεν πρέπει να είναι αυτοτιμωρία, ούτε κακοποίηση άλλων.

Στόχος μου δεν πρέπει να είναι να αποφύγω τις εκδηλώσεις του, αλλά τις ακρότητες.

Σήμερα στη ζωή μου, δεν έχει θέση ούτε η παθητικότητα, ούτε η επιθετικότητα.

Πρέπει να διαπραγματευτώ με την καθημερινότητά μου.

Πρέπει να νιώσω υπεύθυνος για το θυμό μου ξανακερδίζοντας τον έλεγχο. Να επιστρατεύσω το χιούμορ μου, εκφράζοντας συναισθήματα κι όχι ερμηνείες.

Να εκτονωθώ δημιουργικά, οδηγώντας τη συνείδησή μου να εξωτερικευτεί.

Ο θυμός έχει πάντα μια συγκεκριμένη πηγή, δεν είναι διάχυτος. Εστιάζοντας, παρατηρώντας, αναλύοντας αυτό που συμβαίνει διεκδικώ τη δυνατότητα ν’ αναζητήσω τα σημάδια της αρχής του θυμού μου.

Ο Αριστοτέλης είπε: «ο καθένας μπορεί να θυμώσει, αυτό είναι εύκολο. Αλλά το να θυμώσει κανείς με το σωστό άτομο, στο σωστό βαθμό και στη σωστή στιγμή, για την σωστή αιτία και με το σωστό τρόπο, αυτό δεν είναι εύκολο».

Ο θυμός μου είναι επικοινωνία. Ένα συναίσθημα που δείχνει σε μένα και στους άλλους τα όριά μου και γω αναλαμβάνω την ευθύνη γι΄ αυτό.

Επικοινωνήστε λοιπόν…

The article expresses the views of the author      

iPorta.gr