Κωστής Α. Μακρής

Μου αρέσουν οι ρόμπες.

Παλιότερα φορούσα ρόμπα μέσα στο σπίτι, κάτι κρύα πρωινά.

Δουλεύοντας μέχρι αργά κι ακούγοντας τη συνεδρίαση της Βουλής από το ραδιόφωνο πριν από λίγες ημέρες, έπαθα μια σύγχυση, ένα αλαμπουρδούμπουμ-μπουμπούμ να το πω, σαν να με βομβαρδίζανε με βαρέλια αναχρονισμόκαρφων και δενξερογόβιδων, και δεν ήξερα ποια ρόμπα απ’ αυτές που άκουγα να διαλέξω και με ποια να θυμώσω περισσότερο.

Γιατί λέω ότι άκουγα ρόμπες;

Μα γιατί είναι γνωστή η έκφραση «ρόμπα γίναμε».

Αναφέρεται σε περιπτώσεις όπου το «ρεζιλευτήκαμε», το «ξεφτιλιστήκαμε», το «χάσαμε την αξιοπρέπειά μας» δεν αρκούν για να αποδώσουν τον βαθμό του εξευτελισμού που έχει υποστεί κάποιος.

Τρίτη 27 Μαρτίου 2016.

Συζήτηση προ Ημερησίας Διατάξεως, σύμφωνα με το άρθρο 143 του Κανονισμού της Βουλής, με πρωτοβουλία του Πρωθυπουργού κ. Αλέξη Τσίπρα, σε επίπεδο Αρχηγών Κομμάτων, σχετικά με τις εξελίξεις στο χώρο της Δικαιοσύνης.

Προαναγγελθείσες αποκαλύψεις για σκάνδαλα, για διαπλοκή, για διαφθορά έδιναν κλίμα αρένας.

Με στόχο;

Να αποκαλυφθούν τα σκάνδαλα, η διαπλοκή και η διαφθορά και να ξεκινήσει η διαδικασία για τον εξοβελισμό τους από τη Δημόσια ζωή της χώρας μας;

Μα δεν άκουσα κάτι καινούριο, που να μην το ήξερα από το διαδίκτυο, από εφημερίδες κι από συζητήσεις με φίλους.

Τι περίμενα;

Περίμενα από την κυβέρνηση, την αντιπολίτευση και τα λοιπά δημοκρατικά κόμματα να κάνουν μια συζήτηση που θα βοηθούσε τη χώρα να απαγκιστρωθεί από τις όποιες βδέλλες έχουν κολλήσει πάνω της χωρίς τη σύμφωνη γνώμη κάποιου θεράποντα ιατρού ή έστω κομπογιαννίτη μπαρμπέρη.

Αντ’ αυτού τι άκουγα για τουλάχιστον 7 ώρες;

Αλληλοκατηγορίες που σε τίποτα δεν βοηθούσαν το ξεπέρασμα της δεινής κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα μου. Καμιά αποκάλυψη που να με κάνει να πω «Επιτέλους! Να οι πρωταίτιοι της κατάντιας μας! Ιδού οι κλέφτες, οι μεγαλολαθρέμποροι, οι κυρίαρχοι της διαπλοκής, οι μεγαλοκαρχαρίς που οδήγησαν το Δημόσιο Χρέος σ’ αυτά τα δυσθεώρητα ύψη!».

Όχι. Δεν τα άκουσα όλα αυτά.

Άκουσα όμως πολλά υπονοούμενα, αρκετές βρισιές, περισσότερους χαρακτηρισμούς…
Με μια λέξη «ρόμπες».

Με κουμπιά, ξεκούμπωτες, με ζώνη…

Μπλε, ροζ, κόκκινες, σκούρες μπλε σχεδόν μαύρες…

Αλλά για μένα, δεν είναι πια στη μόδα οι ρόμπες.

Όταν είμαι στο σπίτι μου και δουλεύω φοράω μια παλιά φόρμα. Για να μη φθείρω τα ρούχα μου, τέτοιες εποχές… Και για να μη λένε μερικοί ότι είμαι «ντεφορμέ».

Δουλεύω και ακούω ραδιόφωνο.

Ακούω μουσική και ειδήσεις και ρεπορτάζ και ανθρώπους να μιλάνε για πράγματα που λίγο πολύ τα ξέρουμε όλοι μας κι ας μη μας πλήττουν όλες και όλους στον ίδιο βαθμό.
Μιλάω και με φίλους.

Και ξέρω περίπου τι γίνεται έξω από το σπίτι μου.

Έχει μια φτώχεια, μια δυστυχία και μια προσφυγιά εκεί έξω… ασ’ τα να πάνε.

Έχει σχολεία που δεν λειτουργούν. Έχει Νοσοκομεία που δεν λειτουργούν. Έχει επιχειρήσεις που κλείνουν. Έχει ανθρώπους που κλέβουν από τους κάδους της ανακύκλωσης μέταλλα κι άλλα ανακυκλώσιμα για να ζήσουν. Έχει άστεγους. Έχει συσσίτια για παιδιά και μεγάλους.
Και στη Βουλή έχει… Αλήθεια… Ποιους έχουμε βάλει στη Βουλή των Ελλήνων;

Είναι κι αυτός ο Αίσωπος που κοροϊδεύει τα σαλιγκαράκια που τα ρίχνουν άσπλαχνοι άνθρωποι στο τηγάνι και βάζει κάποιον να τους λέει «το σπίτι σας καίγεται κι εσείς τραγουδάτε;».

Κι έχω μερικούς μαντράχαλους (παλιά μου λέγανε μερικοί ανόητοι μεγάλοι ένα αίνιγμα «Πώς λέγεται αυτός που χαλάει τις μάντρες;» και η απάντηση ήταν «μαντράχαλος» κι έπρεπε να γελάσω κιόλας αλλά ποτέ δεν είχα γελάσει γιατί δεν μου είχε φανεί ποτέ αστείο αυτό, κλείνει η παρένθεση) που νομίζουν ότι κάτι κάνουν με το αλληλοκατηγορούνται για το τι έχουν κάνει και τι δεν έχουν κάνει και την ίδια ώρα η χώρα μου καταστρέφεται.

Κι εγώ δεν θέλω να ακούω άλλες ρόμπες.

Θέλω πολιτική σκέψη, θέλω όραμα, θέλω πράξεις φωτισμένες εδώ και τώρα, θέλω λύσεις, θέλω συνεργασίες, θέλω σοβαρή εκτίμηση των κινδύνων, αξιοποίηση όλων των ευκαιριών, θέλω μόρφωση για τα παιδιά μας, θέλω κίνητρα για τους άξιους επιχειρηματίες, θέλω ανθρώπους που να μιλάνε γι’ αυτά που ξέρουν κι όχι ανθρώπους που κρύβουν την ανικανότητά τους κι όλα αυτά που δεν ξέρουν πίσω από συνθήματα για το πόσο ρόμπες είναι ή ήταν οι άλλοι.

Δεν θέλω ρόμπες. Δεν θέλω άλλες ρόμπες.

Θέλω κάποια στιγμή να δω τη χώρα μου μ’ ένα ρούχο της προκοπής να καμαρώνει για επιτυχίες.

Θέλω να νιώσω κάποια στιγμή ότι μπορώ να ονομάζω τον εαυτό μου Έλληνα και τον τόπο μου Ελλάδα χωρίς να με τρομάζουν ξενόγλωσσα λογοπαίγνια τύπου «ΗΕLL – AS(S)».

Θέλω κάποια στιγμή η χώρα μου να ξεφύγει από το τεμπέλικο «δε βαριέσαι…» και να περάσει στο δυναμικό και ελπιδοφόρο «Δεν βαριέμαι!».

Θέλω κάποια στιγμή να μάθουμε ότι είναι προτιμότερο να κερδίζουμε τον σεβασμό και την αγάπη των συνανθρώπων μας από το να τους ταπεινώνουμε ή να τους νικάμε.

Θέλω κάποια στιγμή να μάθουμε ότι «τα καλά κόποις κτώνται» κι ότι το «Αιέν αριστεύειν» δεν είναι πολεμικό παράγγελμα αλλά προϋπόθεση αξιοπρέπειας σε ειρήνη και πόλεμο.

Θέλω τα παιδιά να αγαπήσουν το διάβασμα, τα βιβλία, τη μόρφωση και την παιδεία. Θέλω όμως και να μάθουν ότι « Πολυμαθίη νόον έχειν ου διδάσκει»• που ―με απλά λόγια― σημαίνει ότι καλή είναι η μόρφωση αλλά χρειάζεται και η ορθή κρίση και ο κοινός νους για να λύνεις προβλήματα.

Θέλω κάποια στιγμή να μάθουμε ότι το «Φίλοις ευνόει» δεν σε υποχρεώνει να κάνεις φίλο σου κάποιον που δεν νοιάζεται για τη νομιμότητα και κοιτάζει μόνο το ατομικό του συμφέρον.

Θέλω κάποια στιγμή να ακούσω από μικρά παιδιά να μου λένε « Άμμες δε γ΄ εσσόμεθα πολλώ κάρρονες» και να μην το θεωρούν και τόσο εύκολο να με ξεπεράσουν γιατί κάτι ουσιαστικό θα έχω προσφέρει κι εγώ στον τόπο μου πέρα από το να διεκδικώ τα πάντα από τους άλλους και να τον κοπρίζω.

Θέλω κάποια στιγμή οι συμπατριώτες μου να βρίσκουν δικαίωση και αποκούμπι στην εργασία τους, στο μοίρασμα του πλούτου και στην περηφάνια των καλών έργων κι όχι να κλαίγονται με την περηφάνια της ήττας και της μιζέριας ή να εξαπατούν και να κλέβουν (με κάθε τρόπο) το Δημόσιο, κατηγορώντας όλους τους άλλους για το ότι δεν κατακτήσανε όλα όσα μπορούσαν να κατακτήσουν.

Θέλω πολλά. Ρόμπες όμως δεν θέλω.