ΠΡΟΛΟΓΟΣ.

Είναι πανέμορφη η Γη μας.

Κούκλα πραγματική και ανέκαθεν ζήλευα τους λίγους τυχερούς που έχουν τη δυνατότητα και την ικανότητα να βγαίνουν στο διάστημα και να την κοιτούν από κει.

Πρέπει να είναι ανεπανάληπτη η αίσθηση που δημιουργεί ένα τέτοιο ζωντανό θέαμα που φυσικά δεν μπορούν να το υποκαταστήσουν το google earth ούτε τα διάφορα βιντεάκια που παρακολουθούμε συχνά στο διαδίκτυο.

Για τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς το μόνο που μένει είναι να ανακαλύπτουμε τις ομορφιές της λίγες λίγες και ανάλογα με τις δυνατότητές μας.

Το θετικό όμως για εμάς είναι ότι μπορούμε να την αγγίζουμε, να την χαϊδεύουμε, να την φροντίζουμε και αυτή να μας το ανταποδίδει απλόχερα και με ανιδιοτέλεια.

Δεν είναι λίγο.

Η πρώτη περίπτωση θυμίζει περιπλάνηση φαντασίας.

Ίσως και παραπλάνηση φαντασίας με πιθανότητες αυνανισμού.

Η δεύτερη είναι πραγματικότητα. Είναι ερωτική σχέση. Σαρκική επαφή.

ΘΕΜΑ.

Έχοντας ”φάει’ πραγματικά ”με το κουτάλι” για πολλά καλοκαίρια τη Χαλκιδική, σε διακοπές είτε σε αποδράσεις Σαββατοκύριακου, πήρα την απόφαση πριν μερικά χρόνια να αποκτήσω μια βαρκούλα για να γνωρίσω και όλες εκείνες τις ομορφιές της που δεν προσεγγίζονται με αυτοκίνητο.

Επέλεξα τη Σιθωνία.

Οι ακτές της Κασσάνδρας είναι σχεδόν όλες προσβάσιμες με αυτοκίνητο.

Να αγγίξω σπιθαμή προς σπιθαμή τα γυμνά της κάλλη και να ανακαλύψω ό,τι μοναδικές εκπλήξεις κρύβονται στις καμπύλες, στις εσοχές και τις εξοχές της.

Όπως ακριβώς γίνεται με τον ερωτικό μας σύντροφο. Χωρίς σκηνικά και φτιασιδώματα. Πούδρες και μάσκαρες. Δηθενιές και mustανιές.

Αφετηρία το λιμάνι της Νικήτης. Εφόδια τα ελάχιστα απαραίτητα. Μόνο όσα δεν έχει να μας προσφέρει η φύση, η θάλασσα και οι ακτές σ’ αυτή την ειδική διαδρομή.

-”Φαγητά δεν θα πάρουμε;”

-”Όχι. Θα ψαρεύουμε. Πιάσαμε, τρώμε. Δεν πιάσαμε, δεν τρώμε.”

Έτσι μόνο έρχεσαι σε ανταγωνισμό και αποτοξινώνεσαι από τις κακές συνήθειες που υπονομεύουν επιθυμίες και πόθους.

Βιώνεις την έλξη του απρόσμενου.

Πρώτη στάση, τιμής ένεκεν, η ακτή της Λαγόμανδρας.

Πρώτη και η απόφαση για διαμονή και διανυκτέρευση, με λιτό σε ποσότητα αλλά εξαίσιο σε ποιότητα δείπνο με ψητό στα κάρβουνα κιλίσιο γοφάρι που πιάστηκε στη συρτή.

Κάρβουνα, πασπάλισμα δύο τρεις φορές με θαλασσινό νερό και στο τέλος λαδολέμονο. Ποίημα πρώτο.

Πολύ πρωινό ξύπνημα από τα τζιτζίκια που προμήνυαν το ”καμίνι” και τον φρέσκο Λίβα που θα ακολουθούσε.

Έχοντας κόντρα τον άνεμο, έκοψα ταχύτητα και απομακρύνθηκα από τις δαντελωτές ακτές που υπάρχουν μέχρι την Τριστινίκα.

Η μόνη προσέγγιση ήταν το πέρασμα μέσα από τα Σπαλαθρονήσια.

Επόμενη στάση για διανυκτέρευση στο-προστατευμένο από νοτιοδυτικό άνεμο που ”φορτωμένος” συνέχιζε-κολπάκι της…

Από εδώ αρχίζει στην αφήγηση η απόκρυψη στοιχείων και ονομάτων. Ένοχο το μυστικό, διότι δεν θέλω να μου ”ζαλίζουν τον έρωτα” άσχετοι κανίβαλοι.

Μόνο εσείς αγαπητοί μου, αν θέλετε μπορείτε να ζητήσετε από τον εκδότη να επικοινωνήσετε μαζί μου να σας αποκαλύψω τις συντεταγμένες.

Χρυσή άμμος, γαλαζοπράσινα νερά, μάσκα με αναπνευστήρα, βουτιές στα πέντε έξι μέτρα και καμιά δεκαριά γυαλιστερές στον κουβά.

Δεν χρειάζονται περισσότερες, παραμονεύει και η χοληστερίνη.

Πολύ καλό πλύσιμο για να φύγει η άμμος που έχουν μέσα και

σαγανάκι με μισό ποτήρι θαλασσινό νερό, μια μεγάλη ώριμη ντομάτα, μισή καυτερή πιπεριά, ελαιόλαδο και μόλις ”δέσει”, ένα σφινάκι τσίπουρο για το σβήσιμο. Ποίημα δεύτερο.

Για βραδινό τσιτσίραβλα και κρίταμα που είχαν σταθεί στο ξύδι από την προηγούμενη μέρα-δεν χρειάζονται αλάτι-τσίπουρο, ελιές θρούμπες και πολλά…”όπα”…

Παραμονή εκεί και αναμονή για τα σημάδια του σούρουπου αν θα κοπάσει ο καυτός Λίβας ώστε να μπορέσουμε το άλλο πρωί μετά το Κουφό να καβαντζάρουμε με ασφάλεια το Δρέπανο κοντά στις ακτές.

Όπερ και εγένετο. Ο Λίβας έδειξε κατανόηση. Μπορεί και λύπηση.

”Λάδι” και η είσοδος από τη θάλασσα στο Κουφό μια ανεπανάληπτης και εκπληκτικής αγριάδας ομορφιά. Στάση για ανεφοδιασμό σε νερό και καύσιμα.

Καβατζάρισμα, είσοδος στο Φιόρδ με τις ιχθυοκαλλιέργειες.

Ακτή Καλαμίτσι. Ακτή γυμνιστών και λίγο μετά-δεύτερο μυστικό-το πανταχόθεν προστατευμένο κολπάκι.

Φαλακρό τελείως. Μεταξύ ουρανού και γης, όπου μετράς δυνάμεις και αντοχές.

Όπου σου δείχνει με τον τρόπο του αν σε θεωρεί persona grata.

Ή μένεις υποτάσσεσαι και χαλαρώνεις για να εμπεδώσεις αυτά που σου επιβάλλει ή φεύγεις ηττημένος.

Τηρήσαμε τον λόγο μας-είπαμε ”σπιθαμή προς σπιθαμή”-και θαύμασα τις αντοχές της συμβίας. Μοναδική σκιά η τέντα της βάρκας.

Διαμονή και διανυκτέρευση τρίτη και ποίημα τρίτο και συνάμα τραγικό.

Χτύπησα με την πεντάινα δύο λύχνους και μια δράκαινα. Εδώ θα μακρηγορήσω όχι μόνο για τη συνταγή αλλά και για τις ενοχές μου.

Σαγανάκι και πάλι με ένα νεροπότηρο θαλασσινό νερό, ένα φλιτζάνι του καφέ ελαιόλαδο, θυμάρι και δύο σκελίδες σκόρδο, με μαρτυρική, όπως εκ των υστέρων αποδείχθηκε, συμπεριφορά στα ψάρια.

Μπορεί να τα ευλόγησε ο Ιησούς αλλά πιστεύω ότι και Ο Ίδιος θα λύγιζε στο θέαμα.

Παρά το ξελέπιασμα, το σκίσιμο με μαχαίρι για να αφαιρεθούν εντόσθια και βράγχια, παρά το νερό που ήδη κόχλαζε, οι λύχνοι παρέμεναν ζωντανοί!

΄Χτυπιόταν μέσα στο σαγανάκι και το νευρικό τους σύστημα νέκρωσε μόνο όταν άρχισε να σκάει το κρέας τους από το βράσιμο.

Έγκλημα και τιμωρία. Με μάτια βουρκωμένα πού να βρεθεί διάθεση.

Κοιμηθήκαμε νηστικοί. Και από φαγητό και από σεξ.

Και κερασάκι η ολονύκτια βροχή.

-”Σε παρακαλώ μη το ξανακάνεις”.

-”Δεν το ήξερα. Τόσα χρόνια ψαράς δεν το ήξερα”.

Ημέρα τέταρτη και ανατολική ακτή της Σιθωνίας. Πεντακάθαρος ορίζοντας και ο Άθως να τον αγγίξεις. Ορατές με γυμνό μάτι οι Μονές του Όρους και στάση μεσοπέλαγα για να δει καλύτερα με τα κιάλια η συμβία την ”μετέωρη” Σιμωνόπετρα, τις Μονές Οσίου Γρηγορίου, Διονυσίου, Παύλου και τις σκήτες της Αγίας Άννας.

Το ”λούκι” και τον κώνο του Άθω να στοχεύει και να καρφώνεται στον ουρανό.

Σαν κάτι να ήθελε να μας δείξει.

Περάσαμε γρήγορα Κριαρίτσι, Συκιά, Σάρτη, Αρμενιστή, όχι απαξιωτικά αλλά διότι ήδη γνωρίζαμε και τα βότσαλα από πολλά προηγούμενα καλοκαίρια.

Διαμονή τέταρτη στο τρίτο επτασφράγιστο μυστικό. Εκεί που λίγα χρόνια μετά έμελλε να χάσω στο τάβλι…

Με διάθεση ακόμη χαλασμένη από το χθεσινό στυγερό έγκλημα, αρκεστήκαμε όλη τη μέρα σε σαλάτες, φρούτα και ενδοσκόπηση και σαλπάραμε το επόμενο πρωί για βόρεια.

Πρωινό τσαπαρί έξω από την ακτή και το κάμπινγκ ΛΑΚΑΡΑ, γεμίσαμε το ψυγείο με κεφαλάδες-κάτι ανάμεσα σε κεφαλόπουλο και μουσμούλι σε μικρό μέγεθος- και αφού περάσαμε επίσης γρήγορα τη Βουρβουρού με τα πανέμορφα νησάκια της, στον Όρμο της Παναγιάς η δεύτερη στάση για ανεφοδιασμό.

Λίγο πριν το μεσημέρι, προσπερνώντας την μακρύτερη θαλασσινή πισίνα της Χαλκιδικής, την Τρανή Αμμούδα, που όσο κόσμο κι’ αν έχει δεν ”βουλιάζει”, και τις κατασκηνώσεις της ΧΑΝΘ, να σου μπροστά μας το απρόσμενο.

Θαλάσσια σπηλιά (όπως των Παξών, αν έχετε πάει).

Δεν την βρίσκει ο ήλιος καθόλου και επί τέλους μια ψυχρολουσία που τόσο ανάγκη την είχαμε.

Επόμενο αραξοβόλι, μια αφιλόξενη για πλεούμενα ακτή, φάτσα κάρτα σε ανατολικό άνεμο και όλο πέτρα και πλάκες, αλλά με πευκόδασος μέχρι εκεί που σκάει το κύμα.

Μη τα θέλουμε όλα τέλεια και βολικά, όπως και ο Ροβινσώνας με τον σκύλο του που όπως μας είπε σκόπευε να βγάλει εκεί όλο το καλοκαίρι.

Αγκυροβόλησα αρόδο ασφαλίζοντας τη βάρκα-πάντα έχω δύο άγκυρες-και ήρθε με τη σχεδία του να μας παραλάβει.

Μόνο με σχεδία μπορούσαμε να βγούμε στην ακτή διότι είχε πλάκες γεμάτες αχινούς και για καμιά εικοσαριά μέτρα πλάτος το βάθος είναι ως το γόνατο.

Μας πήρε ο Ροβινσώνας αφού περάσαμε από casting και βεβαιώθηκε ότι του ταιριάζαμε.

Άλλωστε από ώρα κουνούσε και ο σκύλος την ουρά του.

Εκεί άλλαξε το πρόγραμμα και μείναμε δύο βράδια, όπου έγινε το μεγάλο φαγοπότι μετά μουσικής.

Ψητοί στα πευκοκάρβουνα κεφαλάδες, λιαστά χταπόδια-”βράζουν οι πέτρες” μας είπε ο φίλος-πεταλίδες, αχινοί και ακόμη πιο gourmet η συνέχεια την επόμενη μέρα.

Εδώ όμως ας αφήσουμε τις συνταγές και να πιάσουμε τη μουσική.

Πραγματική όπερα.

Ο παφλασμός από το ελαφρύ κυματάκι που έσβυνε πάνω στις πλάκες,

το σφύριγμα των πεύκων,

νυχτοπούλια για γλυκά όνειρα, στο βάθος μακρόσυρτα ”ουουου”,

(τσακάλι πρέπει να ήταν με τον σκύλο να τεντώνει αφτιά γρυλίζοντας υπόκωφα και σε ετοιμότητα),

την αυγή αηδόνια και τη μέρα να τιτιβίζει ό,τι άλλο πετούμενο υπάρχει, συνέθεταν μια πανδαισία ήχων και φωνών. Άριες και χορωδιακά.

Εκεί που μια νύχτα χωρίς φεγγάρι η πλάση με αποζημίωσε με τον πιο έναστρο ουρανό που έχω δει. Κάποιος από κει πάνω μπορεί να ζήλευε την τύχη μου.

Εκεί που βιώνεις καταστάσεις με μια συγκροτημένη και ταυτόχρονα αναρχική αλληλουχία. Όπου αν αφεθείς σε όσα αλληλοδιαδέχονται,

περνάς από νιρβάνα σε εγρήγορση, άλλοτε μετεωρούμενος, άλλες φορές συγκλονισμένος και άλλες συγκινημένος, παραδομένος αλλά όχι ηττημένος.

Φτάνεις στο ναδίρ που είναι ζενίθ. Ταπεινός και ταπεινωμένος στο μεγαλείο του δώρου της ύπαρξης σου. Ελεύθερος από τα δεσμά της αλαζονείας σου.

Η Γη μας. Η πανέμορφη Γη μας. Πλουσιοπάροχη και μεγαλόκαρδη.

Απρόσμενη και δοτική. Με μια διάπλατη ζεστή αγκαλιά, έτοιμη πάντα να συγχωρήσει αλλά και να αποζημιώσει μετανιωμένους.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ.

Χρωστώ το gourmet. Έριξα την-ιδανική χωρίς φεγγάρι-νύχτα το μικρό δυχτάκι κάθετα στη ακτή επάνω στις πλάκες και γύρω του ότι αποφάγια υπήρχαν για μπασμό.

Πριν το ξημέρωμα που το μάζεψα είχε πέντε λαβράκια.

Αλανιάρικα όμως απρόσεκτα.

Θράκα από πευκόξυλο, λευκό κρασί που το διατηρούσα κρύο περιμένοντας την κατάλληλη ευκαιρία και τη συνέχεια σας αφήνω να την φανταστείτε.

Αργά το απόγευμα αποχαιρετίσαμε τους φίλους μας και επιστροφή στον Όρμο της Παναγιάς, όπου μας περίμενε με το τρέιλορ ο μαντράς που παρκάριζα τη βάρκα.

Μοχθηρός και γκρινιάρης επειδή αργήσαμε στο ραντεβού.

Πού να του εξηγώ…

…πάντως δεν ξέρω ποιός ήταν πραγματικά ο τυχερός. Εγώ που είδα πρώτη πρώτη φορά τόσο λαμπερά αστέρια ή ο σκύλος που έφαγε ψητό λαβράκι.

Ξέρετε πολλούς τέτοιους;

Υ.Γ.: Το κείμενο έχει αναρτηθεί στο iporta για πρώτη φορά πριν μερικά χρόνια. Το θυμηθήκαμε και το αφιερώνουμε σε όλους όσους νομίζουν ότι το ”σαν τη Χαλκιδική δεν έχει”, είναι η Χαλκιδική που καίγεται, πνίγεται, μποτιλιάρεται και καταστρέφονται τα αυθαίρετα και παράνομα εκτρώματα της από ένα μπουρίνι .  Ένα μπουρίνι που είναι μεν συνηθισμένο φαινόμενο κυρίως στις δυτικές της ακτές, ήταν όμως πρωτόγνωρης έντασης. Ήμασταν τυχεροί διότι εκδηλώθηκε νυχτερινές ώρες. Δεν θέλω καν να σκέφτομαι τι θα γινόταν αν εκδηλωνόταν μέρα με τους νεοέλληνες στις παραλίες. Στο ”νεοέλληνες”, αν θέλετε, βάλτε όση απαξίωση πιστεύετε ότι πρέπει.

* Το άρθρο απηχεί τις απόψεις του συντάκτη του.

The article expresses the views of the author

iPorta.gr