Τελικά, όσο και να το θέλεις, δεν μπορείς να μη το σχολιάσεις…

Ανδρικό μαγιό, σου λέει ο άλλος. Μιά μικρή ντορβαδιά, για ένα ακόμα πιο μικρό παπάρι, πλεκτή(μάλλον), για να δείχνει τη στοργική φροντίδα στην ευαισθησία της «μοριακής» περιοχής, αφήνοντας ακάλυπτο το πορτ μπαγκαζ.

Κατά τα άλλα, η τρίχα σα χειμωνιάτικο δάσος, τα αμορτισέρ αρπαγμένα και αφημένα σ ένα ερωτικό πέρα-δώθε… Με πολύχρωμους χυμούς και κοκτέηλ, που στην κορφή αντί για κανέλλα, έχουν λίτσας ή φράουλα, σκεπασμένη από ομπρελίτσα. Βλέπετε, αυτά τα δύο νοστιμότατα φρούτα, στο σχήμα της βαλάνου, προσφέρονται για… στοματική προπόνηση.

Στις παραλίες, στις πισίνες και στα μπητσόμπαρα. Χωρίς να μπορεί να πει και κανένας τίποτα (επισήμως).

Αναφέρομαι-όπως θα καταλάβατε-στις διεθνείς και εγχώριες λούγκρες, τις αγριεμένες, τις πεινασμένες, τις διψασμένες, τις αφρισμένες, τις ξαναμμένες από τον καβλοειδή πυρετό της αχορτασιάς τους, που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για ψωνιστήρι σε συγκεκριμένα πανέμορφα μικρονήσια, που η διαστροφή προσώπων και καιρών τα ανέδειξε σε διεθνή πορνονήσια. Που κατακλύζονται κάθε χρόνο από «κρυφές» και «φανερές»…

Από αλητόψωλους και κωλοσπασμένους, που αναζητούν τη δικαίωση, παραδομένοι εξακολουθητικώς σε one night stand.

Φανταστείτε… Οι ομορφιές του Ελύτη, με τις ασβεστωμένες αυλές, τις εκκλησιές με τους τρούλους στο χρώμα της θάλασσας και με τα σήμαντρα να σημαίνουν Ελλάδα από τη μια και από την άλλη τα g.bar,oι αρσενικές γενοβέφες, οι αρσενικοθήλυκοι με το μουστάκι του τύπου του μάλμπορο και με τους βύζους της πάμελα άντερσον κι αν πας και παρακάτω να μην ξέρεις αν θα πέσεις σε μύδι ή σε μαγιόξυλο… Ένα τοπίο που σε κάνει να περπατάς ακριβώς, όπως περνώντας ανάμεσα από σκατά.

Από την άλλη, να μη μπορείς να πεις και τίποτα, καθώς οι « καιροί χαλεποί» και οι κάθε λογής «λεγάμενοι» τα ακουμπάνε χοντρά, στηρίζοντας την τοπική οικονομία, συντηρώντας την και τον υπόλοιπο μισό χρόνο της αναδουλειάς.

Ασε που κοντεύει να μείνει κουσούρι και σε πολλούς ντόπιους, που το ρίξαν στους λαρυγγισμούς και στις τραβηχτικές και στα στολίσματα για να κάνουν τύπο και να μοσχοπουλήσουν την πραμάτεια τους, κάνοντας το μαγαζάκι τους famous.

Δε συζητάμε βέβαια για τους γερο-και-καλα διανοούμενους, με το μπλαζέ ύφος εκ της ημεδαπής και εξ αλλοδαπής, που ρίχνουνε σε «περάσματα» το τσαπαρί τους.

Αντε τώρα να πάει ο οικογενειάρχης με την κερά του και τα τέκνα, για να χαρεί τη νησιώτικη ομορφιά. Μα θα μου πείτε, εδώ θα βρει να πάει ο νοικοκύρης; Χάθηκαν τόσοι άλλοι προορισμοί;

Ετσι όμως «γκετοποιούνται» περιοχές, δημιουργούν ένα άτυπο άβατο για τους ΜΗ του συναφιού, δημιουργείται κατάσταση και στα επόμενα πενήντα χρόνια ή που δε θα υπάρχει πέτρα καθαρή ή που θα το χουμε γυρίσει όλοι…

Προσωπικά, δεν έχω τίποτα με το πισωγλέντειον είδος, δικαίωμα του καθενός είναι το ποιού μέρους του κορμιού τη γλύκα θέλει να γεύεται, το πώς τέλος πάντων θέλει να τη βρίσκει. Εδώ που έχουμε φτάσει το «κατά φύσει» έγινε «παρά φύσει» και τούμπαλιν.

Το κακό με ΟΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΚΑΚΟ, είναι ότι δημιουργεί πρότυπα και υφέρπει σε όλα τα κοινωνικά στρώματα, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη και παγιώνεται όλο και περισσότερο.

Δημιουργεί στεγανά, ομάδες, κλίκες, φατρίες και τελικά με δόλιο και ύπουλο τρόπο ασκεί εξουσία. Δεν υπάρχουν ίσες ευκαιρίες για όλους, δεν είσαι σου λέει «one of us». Κι άντε εσύ, τραγούδα και πάλευε και προσπάθα να δεις ηλίου πρόσωπο.

Άλλοτε, βλέπαμε ρομαντικά ζευγαράκια πιασμένα χέρι-χέρι, αδιακρίτως ηλικίας και κάτι μέσα μας ομόρφαινε. Σήμερα, εξακολουθούμε να βλέπουμε ανάλογα ζευγάρια ΟΜΟΦΥΛΑ και καταλαβαίνουμε ότι η μπάλα χάθηκε. «Για στραβός είναι ο γυαλός, για στραβά αρμενίζουμε…».

Αναφέρθηκα, όπως θα παρατηρήσατε, κυρίως στο ανδρικό φύλο.

Τουταυτό, λοιπόν και για το γυναικείο.

Στο ανδρικό, απλώς, είναι πιο κραυγαλέα η εικόνα.

Γενικά, αν δεν έχεις αυτού του τύπου την παρέκκλιση, αισθάνεσαι συχνά ότι βρίσκεσαι σε ομηρία. Σε μια ύποπτη ομηρία, γιατί το παιχνίδι δεν είναι καθαρό.

Δεν ξέρεις από πού θα σου έρθει και πότε.

Κι όπως όλα αλλάζουνε, αλλάξαν κι οι γειτονιές. Κάποτε, καλοκαίρι με ανοιχτά παράθυρα ή στις αυλές (όταν υπήρχαν), άκουγες από τις μαννάδες ή τις θειές ένα σχόλιο για το καινούργιο αεράτο φόρεμα της κοπελιάς του σπιτιού: «Πολύ ωραίο το φόρεμα, κόρη μου».

και άλλα παρόμοια. Σήμερα, στην εποχή της μετα-μετ- εξέλιξης, πάλι καλοκαιριάζει, πάλι ανοιχτά τα παράθυρα, ίδια η φωνή της μάννας:

«Τέλειο το ξώφτερνο… Φώντα μου»…

Δημήτρης Μπρούχος