Κωστής Α. Μακρής  

(Από τη Βικιπαίδεια, την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια με σημειώσεις δικές μου [Κ.Α.Μ.=Κωστής Α. Μακρής])

Τα ταυροκαθάψια ήταν άθλημα της μινωικής εποχής, στο οποίο ο αθλητής εκτελούσε άλματα πάνω από τον ταύρο.

(Σημ. Κ.Α.Μ.: ενίοτε και κυβιστήσεις, δηλαδή τολμηρές κωλοτούμπες, κατά το κοινώς λεγόμενο σήμερα)

Έχουν βρεθεί αρκετές παραστάσεις και στην Κρήτη (τοιχογραφίες, αγαλματίδια, σφραγίδες) αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας (Πύλος, Τίρυνθα) και στη Μικρά Ασία (Σμύρνη).

Η γιορτή ήταν αφιερωμένη στο θεό Ποσειδώνα.

Το άθλημα, αντίθετα με την ταυρομαχία, δεν απαιτούσε το φόνο των ταύρων.

(Σημ. Κ.Α.Μ.: Δηλαδή –υποθέτω– ότι ήταν ένα άθλημα σε συνθήκες win-win. Χωρίς να είμαι σίγουρος αν το φχαριστιόταν ο ταύρος…)

Ο σκοπός του ήταν να αναδείξει την τόλμη και την ευλυγισία των αθλητών.

(Σημ. Κ.Α.Μ.: Υποθέτω –ξανά– ότι οι νεαροί δεν ήταν εντελώς “τσάμπα μάγκες” παρ’ όλο που διακινδύνευαν πολλά. Ήταν μάλλον ένας τρόπος να αποδείξουν ότι μπορούν να αποτελέσουν ικανά μέλη της κοινωνίας στην οποία θα προσερχόντουσαν και ικανοί να την προστατεύουν. Σίγουρα –πάλι υποθέσεις κάνω– θα τους τσίγκλiζε και το γεγονός της εύρεσης ερωτικού συντρόφου μετά από το κατόρθωμά τους.)

Τέσσερις άνδρες και γυναίκες κρατούσαν ξύλινα ρόπαλα και, τριγυρίζοντας τον ταύρο, ένας από αυτούς προσπαθούσε να ανέβει στη ράχη του ζώου και κρατώντας τα κέρατα του εκτελούσε διάφορες ακροβατικές ασκήσεις.

(Σημ. Κ.Α.Μ.: Από εκεί –υποθέτω ότι– μπορεί να προήλθε και η φράση: “Πιάνω τον ταύρο από τα κέρατα”.)