Λένε πως η πραγματική μας πατρίδα είναι οι αναμνήσεις μας. Και ότι μεγαλώνοντας, πάντα στα νεανικά σου όνειρα επιστρέφεις. Κάθε που ξεκινάει η Μεγαλοβδομάδα κινάω και του λόγου μου για μια γενναία βόλτα στις γειτονιές όπου μεγάλωσα, εκεί που πρωτοκλώτσησα μπάλα, που σκίρτησα έφηβος στο πρώτο άγγιγμα χειλιών μιας πιτσιρίκας, εκεί όπου έκανα πρώϊμες μαγκιές, στρίβοντας τρικόρωνο τα δίφραγκα πίσω από το Ιερό της Αγια-Σοφίας με αντίπαλους τους μόρτες του κοντινού καφενείου. Αγία Σοφία, 5ο διαμέρισμα της πρώτης εκλογικής περιφέρειας του Πειραιά, όπως έχει καταχωριστεί στους καταλόγους του Δήμου. Μια περιοχή που οι δημοτικοί ‘άρχοντες’ θυμούνται κάθε παραμονές εκλογών, ρίχνοντας λίγη άσφαλτο σε κάποιον διαλυμένο δρόμο. Γειτονιές που είναι –εδώ και έναν αιώνα (!)- καπελωμένες από τους Μανιάτες, τους δήθεν ζόρικους, νταήδες και στην βάση τους καραδεξιούς. Δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο για το σκηνικό, άλλωστε το έχουν καταγράψει διάσημοι λογοτέχνες. Κυρίως ο φίνος Κώστας Μουρσελάς με το σπουδαίο ‘Βαμμένα κόκκινα μαλλιά’ και ο ‘αλητάμπουρας’ της γραφής Διονύσης Χαριτόπουλος σε πλήθος δοκιμίων του, με πρόσφατο το ογκώδες ‘Εν Πειραιεί’.

Το σεργιάνι μου, ξεκινά Μ. Δευτέρα, με βόλτα στα καφενεία της οδού Λακωνίας και τα μαγαζιά φίλων της διάσημης Παλαμηδίου, ενός δρόμου που είναι ό,τι η Μαλεκόν (με την βρωμιά και την φτώχια της) στην παραλία της Αβάνας (αν διαβάσετε Πέδρο Χουάν Γκουτιέρες θα με νιώσετε…). Με τον μάγκα κρεοπώλη Νίκο Λύκο, φίλο παιδικό που είχε ευλογηθεί από τις πενιές του Μιχάλη Γενίτσαρη, τραβάω ένα – δυο ούζα, κατεβάζω μετά λίγους νηστίσιμους μεζέδες στου ‘Βασίλαινα’, πριν ανηφορίσω –σχεδόν δειλινό πια- στα ηρωϊκά Ταμπούρια για σταυροκόπημα και άναμμα κεριού στην Υπαπαντή του Κυρίου (ή στον γειτονικό Αγιο Δημήτρη). Στους πάγκους γύρω, μέσα στον ναό, όλο και κάποια μάτια διακρίνω να με περιεργάζονται ερευνητικά, να με ζυγίζουν λες και σκέφτονται ‘είναι αυτός ή όχι;’. Ολο και κάποιος φίλος παλιός που έχει κακογεράσει από τα βάσανα της δουλειάς στην κοντινή ιχθυόσκαλα Κερατσινίου βρίσκεται μπροστά μου, αλλά δεν έχει νόημα να βάλουμε κάτω τις αναμνήσεις μας και τα νιτερέσα μέσα στον Οίκο του Θεού!

Η οδός Καλλέργη, η μεγαλύτερη σε μήκος οδός του Πειραιά (αρχίζει στην Λεύκα και τελειώνει στην ανατολική μάντρα του νεκροταφείου της Ανάστασης) αποτελεί κυρίως το σεργιάνι μου. Κάθε τρετράγωνο και μια ανάμνηση. Σε κάποιο μπαλκόνι κυματίζει η σημαία του Ολυμπιακού, προφανώς τοποθετημένη για να γιορτάσει ο ιδιοκτήτης τον φρέσκο τίτλο του ‘Θρύλου’. Δεν βαριέσαι, θα μπορούσε να είχε κρεμάσει σημαία της Χρυσής Αυγής…

Στα Ταμπούρια, πλάϊ στους προπολεμικούς σινεμάδες (που πλέον έχουν δώσει την θέση τους σε ταχυφαγεία…) σταματώ πάντα στο πεζοδρόμιο που άλλοτε στεκόμουν για ένα εισιτήριο προκειμένου να τρυπώσω στο ριγκ του ΄Χρυσοστομίδη’. Τι αγώνες γίνονταν σε αυτή την διάσημη μάντρα! Ολοι –μα όλοι- οι σπουδαίοι παλαιστές και πυγμάχοι της δεκαετίας του ΄50 και της μισής του ’60 παρουσίαζαν τη ρώμη τους και την αντοχή τους για να κερδίζουν μερικά κέρματα, άντε ένα χαρτονόμισμα των δέκα δραχμών. Το μυαλό μου επιστρέφει για τα καλά στο παρελθόν και κάποιες εικόνες ζωντανεύουν. Θυμάμαι τον γίγαντα Καμπαφλή, τον Τρομάρα (όνομα και ‘πράγμα’), τον Μπουράνη που θεωρούνταν ομορφόπαιδο και άρεσε στις σιτεμένες μεγαλοκοπέλες, τον Μεϊντάνη, τον Τσικρικά και όλους τους άλλους. Κυρίως όμως, ένα πιτσιρίκο από χωριό της Λακωνίας που έβλεπε το Μυρτώο Πέλαγος και όχι το ‘γκέτο’ της Μάνης, με το ονοματεπώνυμο Παντελής Μπέλεσης. Ηταν ο νεαρότερος της κομπανίας αλλά ο πιο δυνατός. Τα σκορ που έκανε ήταν εντυπωσιακά. Αήττητος! Μέχρι που κάποια στιγμή, με μια μεγάλη καρέκλα τον σημάδεψαν στην πλάτη και λίγο έλειψε να του σπάσουν τα πλευρά.

Χρειάστηκε να περάσει αρκετός καιρός προκειμένου να μάθω την αλήθεια γύρω από το επεισόδιο, μια και ο πιτσιρίκος ο Μπέλεσης τα παράτησε και έφυγε στην Γερμανία αποφασισμένος να εργαστεί και να προκόψει. Κάτω από το ριγκ, κάποιοι πονηροί είχαν ποντάρει στην ήττα του, αλλά ο πεισματάρης Λάκωνας έριξε νοκ άουτ τον αντίπαλό του και ας ήταν πιο ψηλός και με περισσότερο βάρος. Τότε, κάποιος από τους στοιχηματίες έπιασε την καρέκλα και του έκοψε τον αθλητισμό, αλλά μάλλον καλό του έκανε. Δέκα χρόνια μετά, ο αλησμόνητος δημοσιογράφος – λαογράφος Παναγιώτης Γεραμάνης, συνάντησε τον Μπέλεση στο Αμβούργο και εντυπωσιάστηκε με την επιτυχία του. Μέγας επιχειρηματίας, αρχηγός της ελληνικής παροικίας στο μεγάλο λιμάνι του γερμανικού Βορρά, αλλά μέσα του βαθύτατα ελληνόπουλο και άριστος οικογενειάρχης.

Περνάω σχεδόν απ’ όλα τα σημεία αναφοράς της περιοχής μου. Λεύκα, Δραπετσώνα, Βούρλα, λαμαρίνες πλάϊ στις γραμμές του τραίνου (εκεί όπου με ένα δεκάρικο στα όρθια ανακουφιζόταν η νεανική στύση..). Στάση γερή στην Κοκκινιά, γήπεδο Νικαίας Μεγάλη Παρασκευή πρωϊ, για τον παραδοσιακό αγώνα μεταξύ του Βραδυποριακού και του Ταλαιπωριακού. Δηλαδή των βετεράνων της Προοδευτικής εναντίον εκείνων του Ολυμπιακού Όχι όμως και του Εθνικού λες και οι ‘μπλε’ του Πειραιά είναι οι παρίες στην Ιστορία του ποδοσφαίρου της πόλης). Οι ‘ευρθροί’ κατά τεκμήριο νικούν, όχι επειδή τους έχει ευλογήσει ο δεσπότης, αλλά επειδή συνήθως τους ευνοεί η διαιτησία, αλλά χαλάλι τους. Όμως, όπως και να χει, μου λείπουν οι απόντες ήρωες της νιότης μου, ο Μιχάλης Κρητικόπουλος, ο Στέλιος Μπέσης, ο γίγαντας Ανδρέας Μουράτης, ο σπουδαιότερος οπισθοφύλακας όλων των εποχών κατά την γνώμη μου.

Θα επανέλθω.

Γιώργος Αρκουλής